เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 122

ในแสงไฟสลัวๆ นภาลัยจ้องมองใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของชายหนุ่มและคิดว่าไม่ได้ทำให้เขาตื่น

อยู่ๆ เธอก็เห็นใจชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนก้อนเมฆผู้นี้

ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะมีสิทธิมากแค่ไหน ไม่ว่าจะมีทรัพย์สมบัติมากเพียงใด แต่ในใจ ก็ล้วนมีบาดแผลใช่ไหม?

เธอนอนลงข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ ในมือกำจี้หยกครึ่งอัน นภาลัยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงบางคนที่ผ่านเข้ามา และภาพของบางคนก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น

นภาลัยตื่นแต่เช้าและกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวเพียงลำพัง

เหล่าคนใช้อยากจะยื่นมือเข้ามาช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้

“คุณแม่ครับ！” แชมป์ในชุดเอี๊ยมมาถึงหน้าห้องครัวและยื่นหน้ามองเธอ “กำลังต้มบะหมี่ให้คุณพ่ออยู่หรอครับ?”

“วันนี้ต้มโจ๊กจ๊ะ ไม่มีบะหมี่” เธอหันกลับไปมองเขา “ส่วนของพ่อก็มีนะ”

หึ...... แม่จงใจต้มให้พ่อชัดๆ！

แชมป์จงใจกล่าว “คุณแม่ครับ ที่บริษัทมีคุณน้าคนนึงต้มโจ๊กให้พ่อด้วย แต่ว่าพ่อไม่ยอมกิน！”

คุณน้าที่บริษัท? ญาณีหรือเปล่านะ?

“ไม่ใช่เรื่องของแม่สักหน่อย” นภาลัยกะพริบตา “ที่ต้มโจ๊กก็เพราะว่าแม่อยากกิน ก็เลยต้มเยอะหน่อย”

ในใจแชมป์เกิดความคิดขึ้นมาว่าจริงๆ แม่เป็นห่วงพ่อ แต่ทำไมถึงไม่พูดออกมานะ?

“โอเค！ไม่ว่าแม่จะพูดอะไรก็ตาม！ขอให้พ่อมีกินก็พอ！” เขายังคงเป็นคนกลางให้ทั้งสองคนต่อไป

หลังจากลูกชายเดินจากไป นภาลัยที่ยืนอยู่หน้าเตารู้สึกหึงแต่เธอก็ควบคุมมันเอาไว้

บางทีเธอก็อาจจะเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่อาจต้านทานเสน่ห์อันมากมายของภีมพลได้

แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้เพราะเธอไม่แน่ใจในความคิดของเขา

เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองต้องเป็นตัวตลก

“คุณแม่ขา ทำไมต้องเฝ้าเอาไว้ด้วยล่ะคะ? ทำไมไม่ใช้หม้อตุ๋นไฟฟ้าล่ะคะ?” ขวัญข้าวเดินเข้ามา “ช่วงนี้คุณแม่สนใจคุณพ่อเยอะจังเลย！”

เธอปิดเตาไฟและเริ่มเทโจ๊ก “อย่าพูดมั่วๆ！หนูไม่กินหรอจ๊ะ?”

“พูดมั่วอะไรกัน?”

มีเสียงทุ้มต่ำดังมาจากผู้ชายด้านหลัง ช่างไพเราะจนรู้สึกสบายหูจริงๆ

นภาลัยหันมาเห็นภีมพลยืนอยู่ด้านหลังของขวัญข้าว สองมือวางอยู่บนไหล่ของเธอ

“คุณพ่อขา หนูจะบอกความลับให้คุณพ่อฟังอย่างนึง！” หนูน้อยดึงมือชายหนุ่มหมุนตัวเดินจากไป