เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 159

“พ่อป่วยหนักนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่” พี่สาวคนสวยทำหน้าเคร่งเครียด “เธอจะไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย? พ่อบอกว่าอยากเจอเธอมาก”

“พ่อเหรอ?” เธอเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ และร้อนใจเป็นพิเศษ “ทำไมพ่อป่วยล่ะ? อาการหนักมั้ย?”

“เธอไปดูก็จะรู้เองแหละ!” พี่สาวเรียกรถให้เธอหนึ่งคัน “เดี๋ยวพอถึงโรงพยาบาลคนขับจะเรียกเธอลงจากรถเอง หม่ามี้รอเธออยู่หน้าประตูแล้ว!”

เมื่อประตูเปิด เธอถูกผลักขึ้นรถอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“พี่...” ไม่มีการรอให้เธอได้ถามอะไร รถยนต์ก็สตาร์ท และมุ่งหน้าขับออกมา ...

วันนั้นในดินแดนแห่งความฝันเป็นวันที่พระอาทิตย์สดใส เหมือนกับความทรงจำทุกกระเบียดนิ้ว จนแสงทำให้คนเกิดอาการมึนหัว...

การนั่งรถตำแหน่งเบาะหลัง เธอเริ่มง่วงนอน เครื่องดื่มที่อยู่ในมือหล่นบนรถ ...

เวลาที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

ส่วนเธอ ... ยังคงอยู่ในรถ!

รถยนต์ขับมุ่งหน้าจนรถโยกไปมา

อาศัยแสงสว่างของดวงจันทร์ เธอมองเห็นภาพวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างได้อย่างชัดเจน เส้นทางเล็กๆ บนภูเขาที่เป็นหลุมเป็นบ่อ มีต้นอ้อขึ้นสูงอยู่สองข้างทาง ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย?

“คุณลุง จอดรถ! หนูจะกลับบ้าน!”

“คุณลุง คุณลุงขับรถมาผิดทาง! หนูจะไปโรงพยาบาล! พ่อหนูป่วยอยู่!”

“คุณลุงจอดรถ... จอดรถเดี๋ยวนี้!!”

ในดินแดนแห่งความฝันเธอมีอายุแค่ห้าขวบเอง ตะโกนแหกปากเต็มที่แต่ไร้การช่วยเหลือ!

ทว่าคนขับรถคันนั้นเหมือนเป็นคนหูหนวก เอาแต่จับพวงมาลัยและเหยียบคันเร่งตลอด ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองสักนิด

บนเตียงนอนเตียงหนึ่ง ภายในรีพัลส์เบย์ วิลล่า

บริเวณหน้าผากของนภาลัยมีเม็ดเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมา ร่างกายคล้ายถูกมัดไว้แน่น ทำยังไงก็ไม่สามารถดิ้นให้หลุดจากความฝันได้สักที

“จอดรถ จอดรถ... “เธอตะโกนกู่ร้องโดยไร้การช่วยเหลือ อย่างสิ้นความหวัง

ทันใดนั้นพลันสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้น! นภาลัยหายใจหอบ