เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 217

ร่างกายที่เหนื่อยล้าเดินกลับเข้ามาในโรงแรม นภาลัยเปิดก๊อกน้ำในอ่าง เธอหาผ้าคลุมอาบน้ำ รีบเช็ดไอน้ำที่มัวอยู่บนกระจก ใบหน้าที่ไม่ดี

ปรับอุณหภูมิน้ำเสร็จ เธอนอนเอนหัวพิงอ่างอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้า

เปิดเพลงในโทรศัพท์ จากนั้นก็มองระยะทางที่เดินของวันนี้ บนหน้าจอแสดงไว้ที่20520ก้าว เป็นที่หนึ่งในกลุ่มเพื่อน

เธอมองจำนวนก้าวอยู่นาน รู้สึกมีความหมาย

เดินเหมือนวิญญาณเร่ร่อนมาทั้งวัน……ไม่ได้กำไรอะไร มีเพียงแต่ความเจ็บในใจที่ยิ่งเพิ่มขึ้น

แม้ภีมพลจะหาเธอ แต่คงหาเธอไม่เจอหรอก?

เพราะเธอเพิ่งรู้ว่าข้อมูลที่เธอพักอยู่ถูกลบทิ้งหมด อดรู้สึกไม่ได้ว่าคะนึงนิตย์มีอำนาจมาก ความมุ่งมั่นก็ยิ่งมาก

แช่น้ำมาครึ่งชั่วโมง ก็ไม่สามารถขจัดความเหนื่อยล้าในใจของเธอ

ลุกขึ้นคลุมผ้าคลุมออกมาที่ห้องนอนตรงหน้าต่าง เธอดื่มไวน์แดง มองชมไปยังแสงไฟของบ้านเป็นหมื่นบ้าน ใจเหมือนลอยอยู่ในอากาศ

และก็ไม่รู้ว่าตอนนี้แชมป์กับขวัญข้าวเป็นยังไงบ้าง……พวกเขายังดีอยู่ไหม?

ลมยามค่ำคืนพัดเข้ามา พัดผมเธอลอยเบาๆ เธอมีสติขึ้นมาทันที เธอเองคงต้องยอมรับ ภีมพลเป็นคนแรกที่สามารถกวนสมาธิเธอได้คนหนึ่ง

ท้องฟ้าเดียวกัน

ภีมพลมาถึงนิวยอร์ก เขาลงเครื่องก็เข้าพักที่โรงแรมทันที ลูกน้องไม่กี่คนก็ตามมาเช่นกัน

จะเที่ยงคืนแล้ว ภายในห้องพักหรูหราทั้งชุด เขาไม่คิดที่จะไปอาบน้ำ รีบกดโทรหาเบอร์ๆหนึ่ง สั่งด้วยเสียงเรียบนิ่ง “แม้จะต้องพลิกหาทั้งนิวยอร์ก ก็ต้องหานภาให้เจอ ฉันไม่สนว่าต้องใช้เวลาเท่าไร ทำเรื่องนี้ให้สำเร็จก็พอ จัดคนไปสืบที่สนามบิน ดูแขกทุกคนในกล้องวงจรปิดของทุกโรงแรมรอบหนึ่ง”

เขาก็รู้ว่าข้อมูลการเช็คอินต้องถูกทำลาย หากสืบหาตามขั้นตอนคงไม่มีทางเจอ

ในเมื่อภีมพลมานิวยอร์กแล้ว เขาก็ตัดสินใจแล้ว หาเธอไม่เจอ เขาก็จะไม่กลับไป!

“คุณภีม เรื่องนี้มอบให้ผมเถอะ โปรดวางใจ กล้องวงจรปิดในสนามปินสืบได้ครึ่งหนึ่งแล้ว คุณโปรดดูแลตัวเอง รีบพักผ่อนเถอะ” คนในสายรายงาน “กล้องวงจรปิดทุกโรงแรมก็เช็กดูอยู่ สิ่งที่สามารถทำได้หมดก็ทำเต็มกำลัง ไม่นานต้องได้ผลออกมา”

“ลำบากพวกนายแล้ว” ภีมพลรู้สึกขอบคุณ จากนั้นตัดสายทิ้ง

เขานั่งลงบนโซฟา ภายในห้องใหญ่ที่ว่างเปล่า เงียบสงบจนได้ยินเสียงเข็มหล่น

ใช้มือที่บาดเจ็บเทชาลงแก้ว เขายกดื่ม

นิ้วมือที่เห็นกระดูกชัดตอนนี้ไม่ได้พันผ้าแล้ว เขาเหนื่อย ทำเพียงแปะผ้าเบอร์ใหญ่ เลือดหยุดไปแล้ว แต่เวลาขยับก็ยังรู้สึกเจ็บ

ความเจ็บนี้ไม่หยุดเตือนสติเขา ที่จริงในใจเขารู้สึกโกรธ

โทรศัพท์ดัง เขาหยิบขึ้นมาดูและรับ

“คุณภีม คุณถึงนิวยอร์กหรือยัง?” เสียงวริศดังขึ้นมา

“เพิ่งถึง”

”คุณอย่ารีบร้อนเกินไป” วริศอธิบายให้เขาฟัง “ที่จริงคุณชายแชมป์และคุณหนูขวัญข้าวยังอยู่กับคุณ ต้องมีสักวันที่คุณนายกลับมา”

“นายโทรมาเพื่อพูดเรื่องนี้?” ภีมพลไม่อยากฟังคำปลอบใจใดๆ เพียงอยากรีบหาเธอให้เจอ

“ไม่ใช่ทั้งหมด คือว่า………มือของคุณต้องระวัง อย่าติดเชื้อ”

“อืม”

“ยังมี………คือว่า……” เขายังมีเรื่องต้องพูด เหมือนว่านี้ถึงเป็นเรื่องสำคัญ

ภีมพลอดรู้สึกรำคาญไม่ได้ “ตกลงเรื่องอะไร? พูดมา”

“งานแต่งที่คุณให้จัดก่อนหน้านี้ อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้ว ผมอยากถามหน่อย……ยังทำต่อไหม? หรือว่า……หยุดไปก่อน?” ยังไงเจ้าสาวก็ไม่อยู่แล้ว

“ทำไมต้องหยุด?” ภีมพลไม่เข้าใจอย่างมาก “แม้เธอจะตาย ฉันก็จะจัดงานแต่งมองให้เธอ!”

“………” วริศตกใจ “งั้นโอเค ผมเข้าใจแล้ว คุณรีบพักผ่อน”

ภีมพลตัดสาย สายตาเขามีความแน่วแน่อยู่ แต่ใจกลับเจ็บปวดจนไม่อาจหายใจ

ตอนนี้เขาลืมฐานะตัวเองไปจนหมด ในใจมีเพียงความคิดเดียว นั่นคือต้องหาเธอให้เจอ

ทั้งคืน ภีมพลก็นอนไม่หลับอีก