เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 221

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ญาณีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

คนในโทรศัพท์พูดกับเธอว่า “คุณญาณี อัลบั้มรูปของคุณล้างเสร็จแล้วนะคะ ให้ส่งไปที่บริษัทของคุณเลยไหมคะ? หรือว่าคุณจะมารับด้วยตัวเองหลังเลิกงาน”

“ส่งมาที่บริษัทเถอะ” ญาณีตั้งตารอ “ฉันจะให้ผู้ช่วยรอเธอ เธอช่วยเอามาให้ที่หน้าประตูหน่อยก็แล้วกัน ที่หน้าประตู”

“ได้ค่ะ ฉันจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้”

ในตอนท้ายของการโทร ญาณีพูดกับนุชวราว่า “ไม่กี่วันก่อนฉันช่วยป้านิตย์ถ่ายรูป พิมพ์ออกมาเป็นอัลบั้มภาพแล้ว ต้องระวังด้วยล่ะ อย่าทำมันเสียหายเด็ดขาด”

“ทำไมคุณไม่ให้เธอส่งมันไปที่โรงพยาบาลโดยตรงเลยล่ะคะ?” นุชวราสงสัย “ระยะทางน่าจะพอๆ กันใช่ไหมคะ?”

สีหน้าของญาณีเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างลำบากใจ “ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ในโรงพยาบาล”

นุชวราเข้าใจว่าเธอคือคุณญาณีหญิงแกร่ง ไม่มีทางจะอยู่ในสถานที่อย่างโรงพยาบาลแน่นอน

“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณดูแลตัวเองดีๆ นะคะ มีอะไรก็กดกริ่ง!” เธอลุกขึ้นแล้วจากไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้ช่วยก็นำอัลบั้มมาถึง

ญาณีกำลังนั่งพิงหัวเตียง เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเอื้อมมือออกไปหยิบอัลบั้มรูปมาดู ภาพแต่ละภาพได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี พิกเซลความละเอียดสูงและเลย์เอาต์ก็โอเคมาก เธอคิดว่ารูปถ่าย อัลบั้มนี้สมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก คุณป้าจะต้องชอบมันอย่างแน่นอน

เธอยกผ้าห่มขึ้นเพื่อลุกจากเตียงด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า

“คุณจะไปไหนเหรอคะ?” นุชวราตกใจ

เธอพูดขณะสวมรองเท้าว่า “ฉันจะไปที่ส่งอัลบั้มรูปให้คุณป้าที่รีพัลส์เบย์น่ะ”

“อย่าเพิ่งรีบร้อนสิคะ” อีกฝ่ายเป็นห่วง “ร่างกายของคุณยังไม่หายดีเลย อัลบั้มเอาไว้ทีหลังก็ได้ คุณหมอบอกว่าคุณต้องนอนพักผ่อน ท้องของคุณยังมีเลือดคลั่งอยู่นะคะ”

“ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” เธอยืนกรานที่จะออกไป “เธอช่วยพาฉันออกจากโรงพยาบาลหน่อยสิ”

“ไม่ค่ะ!” นุชวราตอบอย่างกังวล

“…” ญาณีตะลึง เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาของเย็นชาเล็กน้อย “ระวังฉันจะหักเงินเดือนของเธอ”

“นี่ไม่ใช่งานสักหน่อย อยากหักก็หักไปเลยค่ะ อยู่ในโรงพยาบาลฉันเป็นแค่เพื่อนของคุณ! ฉันทำเพื่อตัวคุณเองนะ!” นุชวราตอบอย่างดื้อรั้น

แต่ญาณีก็ดื้อรั้นมากเช่นกัน “วันนี้ฉันต้องไปให้ได้ ถ้าเธอไม่ขับ ฉันจะขับเอง”

นุชวรารู้ว่าเธอเอาชนะหล่อนไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงประนีประนอม “ฉันจะขับรถพาคุณไปที่รีพัลส์เบย์ และเราจะกลับมาที่โรงพยาบาลหลังจากส่งอัลบั้มรูปเสร็จ ตกลงไหมคะ?”

ใบหน้าของญาณีซีดเซียว เธอฝืนยืนทั้งๆ ที่หน้าท้องของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส หมอบอกไว้ว่าม้ามของเธอได้รับการกระทบกระเทือน

“ก็ได้ แล้วแต่เธอละกัน” เธอตกลง

เพื่อที่จะมีร่างกายที่แข็งแรงพร้อมกับภีมพลในอนาคตและมีลูกให้เขา ญาณียังคงยินดีที่จะเชื่อฟังหมอ

ดังนั้นนุชวราจึงพยุงเธอเข้าไปในลิฟต์และขับรถพาเธอไปที่รีพัลส์เบย์

รีพัลส์เบย์...สถานที่ที่ทุกตารางนิ้วของที่ดินมีค่ามาก สภาพแวดล้อมโดยรอบดีเยี่ยม

แค่ช่วงนี้บรรยากาศอึมครึมไปหน่อย คุณนายไม่ค่อยมีความสุข คนรับใช้จึงไม่กล้าพูดอะไรมาก การรักษาแผลเป็นไม่หายดี คุณนายจึงไม่ออกไปเดินเล่นซื้อของข้างนอก

ผ้าไหมรู้สึกว่าแสงแดดสาดส่องเข้ามาไม่ถึง ดังนั้นเธอจึงรู้สึกหดหู่มาก

ตลอดทั้งวัน เปลือกตาของคะนึงนิตย์กระตุกอย่างรวดเร็ว มักจะมีลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดีอยู่เสมอ

เธอกระสับกระส่ายเล็กน้อยและฟุ้งซ่าน

ทันใดนั้น โทรศัพท์บ้านในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น หัวใจของเธอเต้นแรงอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองทันที

เธอเห็นผ้าไหมรับสาย “สวัสดีค่ะ ที่นี่รีพัลส์เบย์”

“ผ้าไหม คุณนายอยู่ที่ไหน?” เสียงที่ปลายสายสั่นสะท้าน “เกิดเรื่องแล้ว…”

“เกิดอะไรขึ้น?” ผ้าไหมถาม พลางมองไปยังหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง “บอกมาสิ ฉันจะบอกท่านให้ คุณนายอยู่ตรงนี้แล้ว” เมื่อพูดจบ เธอก็เปิดลำโพง “คุณภีมประสบอุบัติเหตุร้ายแรง…”