เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 222

เมื่อคำพูดเหล่านั้นได้ยินถึงหูของคะนึงนิตย์ หัวใจของเธอก็สั่นสะท้านและโลกก็หมุนทันที

“…” ผ้าไหมใจเต้นรัวและรีบถามอีกฝ่ายว่า “ร้ายแรงแค่ไหน?” ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ยังไม่พ้นขีดอันตราย กำลังทำการช่วยชีวิตอยู่ หมอบอกให้แจ้งคนในครอบครัวและเตรียมจิตใจให้พร้อม ไม่แน่ว่า...”

ผ้าไหมล้มลงกับพื้นด้วยใบหน้าซีด อีกฝ่ายพูดต่ออย่างอ่อนแรง “ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่รอด”

“เข้าใจแล้ว...” น้ำตาคลอเบ้า เธอพึมพำ “เราจะรับไปเดี๋ยวนี้ มีอะไรติดต่อมาได้ตลอดนะ...” พูดจบเธอก็วางหูโทรศัพท์ลง

จะให้ยอมรับความจริงนี้ได้อย่างไร เพิ่งเห็นกันอยู่หลัดๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้

ผ้าไหมพยายามรวบรวมสติ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นว่าหญิงคนนั้นกำลังอ้าปากค้างอยู่ ดวงตาของเธอหมองคล้ำ ก่อนจะล้มฟุบลงกับพื้น

“คุณนาย!” ผ้าไหมวิ่งไปพยุงเธอ “คุณนาย”

คะนึงนิตย์แทบจะยืนนิ่ง จิตใจของเธอกระทบกระเทือนอย่างแรงจนแทบหายใจไม่ออก

เมื่อดวงตาของหญิงสาวทั้งสองมาบรรจบกัน น้ำตาของทั้งสองก็ไหลริน หวาดกลัวจนไม่อยากจะเชื่อ

“ลูกภีม…” เธอพยายามควบคุมสติ “ต้องไปนิวยอร์ก รีบเตรียมเครื่องบินสำรองเดี๋ยวนี้!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณยืนดีๆ ก่อนนะคะ” ผ้าไหมตัดสินใจว่าเธอทำได้ หันหลังกลับและหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมาเพื่อโทรออก

ในเวลานั้นเอง รถเบนท์ลีย์สีแดงหยุดที่สนาม นุชวราเดินลงมาจากรถ ก่อนจะเปิดประตูคนนั่ง “ระวังนะคะ คุณญาณี”

ญาณีซึ่งยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ ถืออัลบั้มภาพไว้ในมือ ได้รับความช่วยเหลือจากการลงรถ

ผ้าไหมโทรเสร็จ จึงเดินไปหาคะนึงนิตย์ และเห็นพวกเขาเดินเข้ามา

“คุณป้า” ญาณีถืออัลบั้มไว้ในมือด้วยรอยยิ้มซีดๆ เมื่อเห็นผ้าไหมกำลังพยุงอีกคน เธอจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง “คุณป้าไม่สบายเหรอคะ?”

คะนึงนิตย์ดูเหมือนจะหวาดกลัว น้ำตาไหลนองด้วยความกลัว

“คุณป้า...” เมื่อเห็นดังนั้น ญาณีจึงรีบถามไถ่ “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

คะนึงนิตย์มองไปที่เธอช้าๆพูดน้ำเสียงสั่นเครือ “ลูกภีมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ มันร้ายแรงมาก... เขาอาจตายได้”

อัลบั้มในมือของเธอหล่นลงกับพื้นอย่างหนัก ญาณีรู้สึกแน่นในอกทันที และใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ซีดลงไปอีก

เธอเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว แต่นุชวราประคองเธอเอาไว้

ในไม่ช้าเฮลิคอปเตอร์ก็ลงจอดที่สนาม

ชนรพรีบวิ่งมาพร้อมกับลูกน้องสองสามคน คะนึงนิตย์จึงเดินออกไปอย่างกังวลใจ จนเกือบจะล้มลงหลายครั้ง

“คุณนาย ระวังค่ะ!” ผ้าไหมพยุงเธอ “ระวัง!”

เธอและชนรพช่วยพยุงคุณนายขึ้นเฮลิคอปเตอร์

“ฉันไปด้วยค่ะ!” ญาณีผงะและหันไปไล่ตามพวกเขา

“คุณญาณี!” นุชวราคว้าตัวเธอไว้ “คุณญาณี อย่าไปค่ะ! คุณยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลยนะคะ”

“ไม่ได้ยินหรือไง คุณภีมประสบอุบัติ!” ญาณีตะโกนใส่ ก่อนจะสะบัดอีกฝ่ายทิ้งอย่างโกรธเคือง “อย่าห้ามฉัน ฉันจะไปหาเขา ถ้าเขาตาย ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร!"

หลังจากตะโกนใส่นุชวรา ญาณีฝืนอาการปวดท้องและแทรกตัวเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์อย่างรวดเร็ว

ผ้าไหมนั่งลงข้างหน้าต่างกับคะนึงนิตย์ ขณะที่ญาณีนั่งลงตรงข้ามพวกเขา

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ความโศกเศร้าพลุ่งพล่านราวกับกระแสน้ำ ทำให้น้ำตาไหลไม่หยุด และรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแตกสลาย

คะนึงนิตย์อดไม่ได้ เธอซบลงบนไหล่ของผ้าไหมและร้องไห้ออกมา

เฮลิคอปเตอร์ออกตัวช้าๆ ...

ความโศกเศร้าในบรรยากาศมีมากขึ้น

ริมฝีปากสีชมพูของผ้าไหมถูกปิดไว้แน่น น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วของเธอก็ไหลออกมาราวกับสายฝน เธอลืมตามองออกไปนอกหน้าต่าง ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสับสน เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอพูดกับคุณภีม มันแรงเกินไปหรือเปล่านะ?

ถ้าไม่พูด เขาจะ... รู้สึกดีขึ้นไหม?

ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุรถชน? เขากำลังขับรถอยู่เหรอ?

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ที่น่าเศร้าของคะนึงนิตย์ ญาณีก็กัดริมฝีปากของตน ไม่อาจข้ามผ่านอารมณ์ที่ขมขื่นและความหวาดกลัวไปได้