เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 228

“ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะครับ นี่เป็นช่วงเวลาที่ผู้หญิงอ่อนแอที่สุด ยังไงก็ถือเป็นหนึ่งชีวิตนะครับ”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ คุณหมอ” เขาหันหลังเดินออกไป

“ภีมพล...” บนเตียงโรงพยาบาล นภาลัยค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองไปยังเพดานที่ว่างเปล่า หัวใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าในทันใด

ฝันอีกแล้ว ฝันถึงเขาอีกแล้ว

นั่นทำให้ยิ่งคิดถึงเขามากขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียง นภาลัยก็หันไปมองไวศิษฎ์ที่ยืนอยู่หน้าเตียง

หันหน้าไปทางเขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“คุณกำลังฝันอยู่เหรอ?” มุมปากของเขากระตุก มันไม่ใช่รอยยิ้ม “คุณกำลังตะโกนชื่อเขาเหรอ?”

“เปล่า” เธอปฏิเสธและรีบเพ่งมองอย่างสำนึกผิด

“อย่าปฏิเสธเลย ผมได้ยินชัดเจน” เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วถามอย่างสบายๆ ว่า “บอกผมที เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? เลิกกันแล้วเหรอ?”

นภาลัยรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องปิดบัง “ประมาณนั้นแหละ”

“ทำไม?” เขามองเธออย่างเคร่งขรึมและสงสัย

เขาถามคำถามด้วยความกดดัน นภาลัยมองเขาอีกครั้ง “ฉันหิว อยากกินอะไรสักอย่าง”

ไวศิษฎ์มองเธอ “โอเค” หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ลุกขึ้นและปิดประตู

นภาลัยนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เกรงว่าภีมพลจะกลายเป็นแผลในใจของเธอไปเสียแล้ว

คนที่เข้ามาในใจแล้ว จะลืมได้อย่างไร?

เธอหายปวดท้อง แต่รู้สึกล้าไปทั้งตัว นภาลัยถอนหายใจอีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะต้องอยู่ที่นิวยอร์กอีกสักพัก ร่างกายของคนที่แย่ลงทุกวันจริงๆ

ไวศิษฎ์เพิ่งลงไปชั้นล่าง เขาได้รับโทรศัพท์จากปวีร์สมาชิกในทีม “ลูกพี่คุณจะไม่กลับมาเพื่อชี้แนะยุทธวิธีหน่อยเหรอครับ?”

“ไม่จำเป็นต้องกลับไปสอนหรอก ฉันสามารถสื่อสารทางโทรศัพท์ได้” ไวศิษฎ์กล่าวขณะที่เดินไปที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาล “สถานการณ์ของนภาไม่ค่อยดีนัก ฉันต้องอยู่กับเธอ”

“ทำไมต้องเป็นคุณที่อยู่กับเธอล่ะครับ?” ปวีร์โพล่งออกมา “เขาไม่ใช่ผู้หญิงของคนนั้นเหรอ? คุณโทรเรียกให้เขามาอยู่กับเธอแทนสิ!”

ดวงตาของไวศิษฎ์ทรุดลง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะวางสาย”

“…” ปวีร์ตระหนักว่าเขาพูดอะไรผิดไปและทำให้อีกฝ่ายไม่มีความสุข เขาถอนหายใจ “ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ พวกเราจะพยายามช่วยเหลือตัวเองครับ”

“นายต้องคว้าแชมป์มาให้ได้นะ!” ไวศิษฎ์สั่ง “ถ้านายทำไม่ได้ ห้ามกลับไปที่เมืองไนร์ก้า”

ปวีร์ยิ้ม “ได้ครับ ผมจะเอาชัยชนะมาฝาก!”

ไวศิษฎ์วางสายโทรศัพท์และเดินออกจากโรงพยาบาล

เขาตั้งใจจะซื้อโจ๊กและซุปที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงให้เธอ

หมอบอกว่าการแท้งลูกของสตรีเทียบเท่ากับการคลอดบุตร หรืออาจจะร้ายแรงกว่านั้นอีก

ต้องอยู่เดือนให้ดี มิฉะนั้นอาจทรมานจากผลที่ตามมาได้

ก่อนที่จะบอกเธอเรื่องแท้งลูก ไวศิษฎ์กลัวว่าเธอจะรู้สึกหดหู่ใจเมื่อรู้

ในโรงพยาบาล

ห้องฉุกเฉินยังอยู่ในสภาพที่วุ่นวาย

สถานการณ์ของภีมพลยังคงแย่มาก เขาเสียเลือดจำนวนมาก จึงจำเป็นต้องถ่ายเลือดตลอดเวลา จิตสำนึกของเขาอ่อนแอมากจนแทบไม่มีสติ ชื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หนีหายไปจากริมฝีปากบางๆ ของเขา

มีเพียงมือที่ญาณีกำไว้แน่น

ญาณีกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะผ่าตัด น้ำตาของเธอพร่ามัวไปนานแล้ว เธอจึงทำได้เพียงนั่งข้างๆ โต๊ะที่มีเลือดไหลหยด เธอเต็มใจที่จะเฝ้าไปอีกสิบปีเพื่อให้เขาลืมตาตื่น

“พี่ภีมพล คุณต้องรอดกลับมาให้ได้นะ” เสียงในหัวใจของญาณียังคงพูดซ้ำ “ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ คุณยังมีลูกอยู่นะ เพื่อเห็นแก่ลูกสองคน คุณควรมีชีวิตรอด ถ้าไม่มีคุณ พวกเขาจะสูญเสียทั้งแม่และพ่อไปไม่ใช่เหรอ?”

น้ำตาของเธอเหมือนลูกปัดที่ด้ายขาด หยดลงบนข้อมือทีละหยด จนกระทั่งข้อมือทั้งหมดเปียกชื้น