เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 228

“ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะครับ นี่เป็นช่วงเวลาที่ผู้หญิงอ่อนแอที่สุด ยังไงก็ถือเป็นหนึ่งชีวิตนะครับ”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับ คุณหมอ” เขาหันหลังเดินออกไป

“ภีมพล...” บนเตียงโรงพยาบาล นภาลัยค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองไปยังเพดานที่ว่างเปล่า หัวใจของเธอรู้สึกว่างเปล่าในทันใด

ฝันอีกแล้ว ฝันถึงเขาอีกแล้ว

นั่นทำให้ยิ่งคิดถึงเขามากขึ้น

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียง นภาลัยก็หันไปมองไวศิษฎ์ที่ยืนอยู่หน้าเตียง

หันหน้าไปทางเขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“คุณกำลังฝันอยู่เหรอ?” มุมปากของเขากระตุก มันไม่ใช่รอยยิ้ม “คุณกำลังตะโกนชื่อเขาเหรอ?”

“เปล่า” เธอปฏิเสธและรีบเพ่งมองอย่างสำนึกผิด

“อย่าปฏิเสธเลย ผมได้ยินชัดเจน” เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วถามอย่างสบายๆ ว่า “บอกผมที เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? เลิกกันแล้วเหรอ?”

นภาลัยรู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องปิดบัง “ประมาณนั้นแหละ”

“ทำไม?” เขามองเธออย่างเคร่งขรึมและสงสัย

เขาถามคำถามด้วยความกดดัน นภาลัยมองเขาอีกครั้ง “ฉันหิว อยากกินอะไรสักอย่าง”

ไวศิษฎ์มองเธอ “โอเค” หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็ลุกขึ้นและปิดประตู

นภาลัยนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เกรงว่าภีมพลจะกลายเป็นแผลในใจของเธอไปเสียแล้ว

คนที่เข้ามาในใจแล้ว จะลืมได้อย่างไร?

เธอหายปวดท้อง แต่รู้สึกล้าไปทั้งตัว นภาลัยถอนหายใจอีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะต้องอยู่ที่นิวยอร์กอีกสักพัก ร่างกายของคนที่แย่ลงทุกวันจริงๆ