เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 232

คำบอกเล่าของผ้าไหมกระตุ้นความเกลียดชังในหัวใจของคะนึงนิตย์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอเชื่อว่าคนที่ผิดคือผู้หญิงคนนี้!

“ทำไมแกยังไม่ไปตายอีก” ดวงตาที่เฉียบคมของคะนึงนิตย์กวาดมองไปทางนภาลัย

เพี๊ยะ !

ความโกรธปะทุขึ้นในจิตใจ ทันใดนั้นฝ่ามือก็ฟาดลงไปบนใบหน้าซีดเซียวของนภาลัยอย่างจัง

ร่างกายอันอ่อนแอหลังจากผ่าตัดทรุดลงกับพื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มปากของเธอ และเจ็บปวดที่แก้มจนเกิดความชา

“คุณนายนภา” ผ้าไหมอยากช่วยตามสัญชาตญาณ แต่คะนึงนิตย์กลับคว้าแขนเธอไว้

คะนึงนิตย์ยังกระทืบร่างของนภาลัยอย่างดุเดือด

“คุณนายนิตย์!” ผ้าไหมดึงเธอออกไป “อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ”

แต่ความเจ็บปวด ความอัปยศอดสูน้อยกว่าความเจ็บปวดในหัวใจของนภาลัยเสียอีก

เธอนอนราบกับพื้นด้วยเท้าเปลือยเปล่า น้ำตาไหลและมองไปที่ห้องฉุกเฉิน

ญาณีมีสติมากขึ้น จ้องไปที่เธออย่างเย็นชา จากนั้นก้มลงและดึงนภาลัยขึ้นมา “เธอคือรมิตาไม่ใช่เหรอ?” เขาเขย่าเธออย่างแรง “เธอเก่งมากไม่ใช่หรือไง เข้าไปช่วยภีมพลสิ มัวอึ้งอะไรอยู่”

“นภาลัย! ภีมพลเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ!”

“หมอบอกว่าเขาอาจจะต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรา! เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย เขาอาจจะตายก็ได้!”

“นภาลัย! แกมันเป็นมารผจญ! แกมันปีศาจ!”

ญาณีคำรามระบายความโกรธในอก

นภาลัยไม่ขัดขืน เธอดูเหมือนหุ่นเชิดตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

เธอปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อผ้า เผยให้เห็นผิวสีครีมและไหล่ที่อ่อนโยน

น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด และเสียงทั้งหมดก็หายไป

“เธอเพิ่งผ่าตัดมา! คุณญาณี เลิกเขย่าตัวเธอเถอะนะคะ” ในที่สุดผ้าไหมก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอปล่อย คะนึงนิตย์ และดึงญาณีออกไป

ร่างไรสติราวกับศพเดินของญาณีถูกดึงกลับมาไม่กี่ก้าว

ผ้าไหมช่วยพยุงนภาลัยที่กำลังอยู่ในช่วงวิกฤต

ความเจ็บปวดในหัวใจของนภาลัยในเวลานี้ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดในหัวใจของญาณีลงน้อยลง

แต่เธอก็ระงับความทุกข์ทรมานนั้น และเดินไปที่ห้องฉุกเฉินด้วยเท้าเปล่า ไม่มีใครกล้าหยุดเธอ

ข้างนอกประตู หัวใจของญาณีแตกสลาย เธอไม่ต้องการให้นภาลัยได้เห็นภีมพล

แต่เธอเกลียดตัวเองที่ไม่ได้เป็นหมอ

ในห้องฉุกเฉิน นภาลัยยืนเท้าเปล่าอยู่ข้างหลังหมอ

เมื่อเห็นพวกเขากำลังยุ่ง วิ่งแข่งกับนาฬิการอบโต๊ะผ่าตัด

จากมุมมองของเธอ มีเพียงสองเท้าที่เปลือยเปล่าเท่านั้นที่มองเห็นได้

“ไม่ นี่ไม่ใช่ภีมพล…ไม่…ไม่ใช่…”

เมื่อสติของนภาลัยกลับมาเป็นศูนย์ เธอรีบวิ่งไปหาหมอเพื่อระบุตัวตนของชายคนนั้น กรินทร์เห็นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปห้าม

“ให้ฉันดูหน่อย ปล่อยฉันนะ” นภาลัยตะโกนอย่างอารมณ์เสีย “ฉันไม่เชื่อว่าเป็นเขา ฉันไม่เชื่อ!”

กรินทร์กอดเธอแน่นและพาเธอไปนอกห้องฉุกเฉิน

“อย่าโวยวายสิครับ ใจเย็นๆ เป็นเขาจริงๆ”

“…” นภาลัยไม่ยอมรับ เธอตะลึงและมองกรินทร์ด้วยสายตาประหลาดใจ “ไม่ใช่ ไม่ใช่เขา! นายจำผิดแล้ว!”

“ผมไม่ได้จำผิด” กรินทร์หวังว่าเธอจะมีสติขึ้นเล็กน้อย

“เป็นเขาจริงๆ ภีมพล! เขากำลังจะตาย! ทุกคนพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตพวกเขา คุณออกไปก่อนเถอะ”

"..." เธอถูกกรินทร์ห้ามและเดินออกไปด้วยคิ้วท่ขมวดแน่น สายตาพร่ามัวของเธอมองไปยังโต๊ะผ่าตัดอย่างไม่เต็มใจ

“แย่แล้ว! ธนาคารเลือดไม่มีเลือดเหลือแล้ว! เลือดยังไม่พอ จำเป็นต้องถ่ายเลือดต่อ” ทันใดนั้น หมอคนหนึ่งพูดด้วยความตื่นตระหนก “คุณภีมมี กรุ๊ปเลือด RH ลบ ทำยังไงดี?”

นภาลัยหลั่งน้ำตา “ให้ฉันได้เจอเขาเถอะ! ฉันอยากเจอเขา ได้โปรด”