เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 231

คะนึงนิตย์สบตากับผ้าไหม และดูเหมือนจะมีสติขึ้นเล็กน้อย มีบางอย่างแวบเข้ามาในดวงตาสีแดงและบวมของเธอ

ผ้าไหมรู้สึกว่าคุณนายยอมฟังคำพูดของเธอ ดังนั้นจึงหลีกทางให้

คะนึงนิตย์ลากสังขารที่น่าเวทนาของเธอออกจากวอร์ดและเดินไปที่ห้อง 606... เธอถ่ายทอดอารมณ์ทั้งหมดของเธอไปยังนภาลัย

คิดว่าถ้าไม่มีหล่อน ลูกของเธอก็จะไม่เป็นอะไร

ในเวลานี้ ไวศิษฎ์อยู่ในห้องทำงานของหมอ เขาดูเนื้อหาในรายการและเซ็นชื่อในตอนท้าย

ได้ยินคำแนะนำของหมอพูดว่า “ต้องกินยาให้ตรงเวลานะครับ ถึงจะขมไปหน่อย แต่ก็ต้องทนเอา”

“ครับ ขอบคุณครับ คุณหมอ” ไวศิษฎ์โค้งคำนับเขา

“จริงสิ คุณต้องดูใบนี้แล้วเซ็นชื่อด้วย”

“ได้ครับ”

ที่ประตูวอร์ด 606 คะนึงนิตย์ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธยืนนิ่ง

เธอยกมือขึ้นแล้วผลักเปิดประตูอย่างเฉยเมย

นภาลัยนั่งพิงอยู่หัวที่เตียง เมื่อได้ยินเสียงนั้นก็ลืมตาขึ้น เจอเข้ากับดวงตาที่แดงก่ำและเต็มไปด้วยโกรธคู่นั้น

หน้าอกของเธอหดตัวกะทันหัน

เธอไม่อยากเชื่อเลย ทำไมคะนึงนิตย์ถึงมาที่นี่ได้ล่ะ?

คะนึงนิตย์เดินไปหาเธอทีละก้าว ท่าทางนั้นแทบรอไม่ไหวที่จะดึงเธอทั้งเป็น

โดยไม่ต้องรอให้นภาลัยตอบสนอง เธอคว้าข้อมือที่เรียวยาวแล้วดึงอย่างแรง

“อ๊ะ!” ร่างผอมบางของหญิงสาวถูกโยนลงจากเตียง เหยียบพื้นเย็นเยียบด้วยเท้าเปล่า ราวกับว่าข้อมือของเธอกำลังจะถูกทำลาย

“คุณจะทำอะไรคะ?” นภาลัยขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและพยายามจะหลุดพ้น “ฉันหายตัวออกมาแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?”

คะนึงนิตย์จ้องไปที่เธออย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรเ และลากเธอออกไปทันที

“คุณจะทำอะไร คุณพาจะไปไหน?” นภาลัยไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการนั้นได้ เธอพบว่าอีกฝ่ายนั้นเสียสติไปแล้ว

คนตัวเล็กและไร้กำลังอย่างเธอทำอะไรไม่ถูกและถูกนำออกจากวอร์ดอย่างรวดเร็ว

“ปล่อยฉันนะ มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิ” นภาลัยไม่ตะโกนในสถานที่สาธารณะเช่นโรงพยาบาล แต่เดินกลับตามเธออย่างเชื่อฟังและถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คุณจะพาฉันไปไหน?”

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันก่อนได้ไหม?”

“คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่ บอกมานะ!”

“ทำไมคุณถึงต้องมาที่นิวยอร์ก มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

เมื่อเหวี่ยงเธอไปที่มุมห้องมุม คะนึงนิตย์ก็หยุดและกระชับข้อมือของเธอราวกับว่าจะบดขยี้เธอเพื่อล้างแค้นให้ลูกชาย

นภาลัยเองก็หยุดเช่นกัน และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอพบว่าตอนนี้เธออยู่ที่นอกประตูห้องฉุกเฉิน และมีคนมากมายอยู่ข้างหน้าเธอ

ผ้าไหม ชนรพก็อยู่ที่นี่ด้วย แถมยังมีผู้ติดตามหลายคนของภีมพล... พวกเขาเคยพบกันมาก่อน

สีหน้าของทุกคนเคร่งขรึม และเมื่อพวกเขาเห็นเธอ สีหน้าของพวกเขาก็ซับซ้อนขึ้น ดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง

ไฟที่ประตูห้องฉุกเฉินกะพริบอย่างรวดเร็ว ทำให้นภาลัยแสบตาและเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“ถ้าลูกชายของฉันตาย ฉันจะให้เธอชดใช้!” คะนึงนิตย์พูดอย่างดุเดือด “อย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว”

นภาลัยหันไปมองเธอ “...เกิดอะไรขึ้นกับภีมพล เขาอยู่ข้างในเหรอคะ?” หัวใจของเธอสั่นไหวทันที “เขาอยู่ข้างในงั้นเหรอ?”

ไม่มีใครตอบ มีเพียงคะนึงนิตย์เท่านั้นที่จ้องมองเธอด้วยความโกรธ

ใบหน้าของนภาลัยซีดเผือด มีอาการเจ็บหน้าอก เธอรู้สึกหายใจไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง หัวของเริ่มเธอหนักอึ้ง ทำให้รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

ในขณะนั้นเอง ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดจากด้านใน ญาณีปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคนราวกับศพ ดวงตาของเธอว่างเปล่า มือของเธอเต็มไปด้วยเลือด แทบไม่มีกำลังที่จะยกเท้าขึ้น

เธอเดินออกไปทีละก้าวทั้งน้ำตา

“เขาเป็นยังไงบ้าง!” คะนึงนิตย์ตกใจกับการปรากฏตัวของญาณี “ทำไมเธอถึงออกมาล่ะ”

“ยังอยู่ในขั้นตอนการช่วยชีวิตอยู่ค่ะ พี่ภีมพลหมดสติไปแล้ว…” น้ำตาของญาณีพร่ามัวจนเธอมองไม่เห็นการมีอยู่ของนภาลัย หัวใจของเธอว่างเปล่า

แสงสีน้ำเงินส่องประกายในดวงตาของนภาลัย ซึ่งถูกมือของคะนึงนิตย์จับไว้แน่น “เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมต้องช่วยชีวิตเขาด้วย?”

ผ้าไหมมองดูเท้าเปล่าเปลือยของอีกฝ่าย ผิวของเธอแย่มาก และความทุกข์ก็เข้าสู้ในหัวใจของเธอ แต่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้

“คุณภีมมาที่นิวยอร์กเพื่อตามหาคุณ พอเขาเห็นคุณข้ามถนนและกำลังจะขึ้นรถ เขาก็รีบวิ่งเข้าไป ไม่สนความปลอดภัยของตัวเอง เขาแค่คิดว่าจะไม่ยอมให้คุณหายไปจากเขาอีกแล้ว...”

รถชน!?

เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์งั้นเหรอ?

นภาลัยมองดูไฟสีแดงที่กะพริบอย่างรวดเร็วที่ประตูห้องฉุกเฉินอีกครั้ง เธอร้องไห้ออกมา รู้สึกได้ถึงเสียงที่ดังก้องในหูของเธอ ก่อนที่ทั้งโลกจะสูญเสียเสียงทั้งหมดไป