เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 234

เมือพิจารณาจากอายุและระดับความเศร้าโศกของเธอ เธอเป็นแม่ของภีมพลสินะ

เมื่อดวงตาทั้งสองมาบรรจบกัน แสงอันตรายก็พุ่งออกมาจากดวงตาของไวศิษฎ์

“ศิษฎ์ ฉันขอร้อง!” นภาลัยจับมือ ร้องไห้ต่อหน้าเขา “ได้โปรดอย่าลังเลอีกเลยนะ ได้โปรดวางความเกลียดชังของคุณลง ช่วยเขาด้วย ฉันขอร้อง ศิษฎ์...”

ไวศิษฎ์พยายามอย่างหนักที่จะระงับความเกลียดชังในใจ มองย้อนกลับไป มองดูท่าทางที่อึดอัดและเป็นทุกข์ของเธอ ก่อนเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าที่บวมปูด “เกิดอะไรขึ้นกับหน้าของคุณ ใครตีคุณ?”

“ศิษฎ์ ฉันขอร้อง...” เธอส่ายหัว “ไม่มีใครตีฉันทั้งนั้น ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชำระบัญชีแค้นนะ ได้โปรดช่วยเขาด้วย”

ท่าทางใจสลายของเธอ ทำให้ไวศิษฎ์รู้สึกทุกข์ใจมาก

“มันคุ้มเหรอ?” เขาเปิดริมฝีปากบางเบา ๆ “คุณเพิ่งให้กำเนิดลูกเขา มันยุติธรรมแล้วที่หนึ่งชีวิตจะแลกกับอีกหนึ่งชีวิต”

“ฉันขอร้อง ศิษฎ์... เรื่องของเด็กไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ฉันผิดเองที่วิ่งไล่ตามกระเป๋า” นภาลัยร้องไห้ออกมา

“คุ้มที่จะช่วยเขาจริงเหรอ?” ใบหน้าของไวศิษฎ์นั้นไม่แยแส “คุ้มแล้วเหรอที่คุณจะมาขอร้องผมแบบนี้?”

“คุ้ม” เธอร้อง งอขาด้วยความตื่นตระหนกและคุกเข่าลงต่อหน้าไวศิษฎ์ ต่อหน้าทุกคน “ฉันขอร้อง ศิษฎ์! ช่วยเขาที”

เธอรู้ว่าตัวเองอ่อนแอมากเมื่อเผชิญกับความเกลียดชังอันยิ่งใหญ่นี้

แต่เธอไม่อยากหมดหวัง...

ในขณะนี้ ไวศิษฎ์ทั้งตกใจและรู้สึกเศร้า ความรักของเธอมันลึกซึ้งแค่ไหนกัน?

เขาประสบอุบัติเหตุเพราะเธอหรือเปล่า?

เธอคุกเข่าขอร้องเขา

ไวศิษฎ์ก็พบจุดแก้แค้นทันที “ตกลง แต่ผมมีเรื่องจะขอ”

ทุกคนรู้สึกเบาใจขึ้นในทันที

มีเพียงนภาลัยเท่านั้นที่เหลือบตาขึ้นและพยักหน้า “ว่ามาเลย ฉันจะรับปากทุกอย่าง ต่อให้ฉันจะต้องตาย ฉันก็รับปาก”

แต่เขาจะปล่อยให้เธอตายไปได้อย่างไร?

ไวศิษฎ์มองลงไปที่เธอและมีแสงจาง ๆ ในดวงตาฟีนิกซ์ของเขา “มาผู้หญิงของผม คุณจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับภีมพลอีก คุณลองคิดดูก่อนแล้วค่อยตอบก็ได้”

“…” ลมหายใจของนภาลัยหยุดนิ่ง มองเขาด้วยความตกใจ รู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง

เขามองไปที่คะนึงนิตย์ด้วยแววตาขี้เล่น “ความหมายของชีวิตไวศิษฎ์คือการแย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากภีมพล ยิ่งเขาต้องการมากเท่าไร ผมก็ยิ่งอยากแย่งมันมากขึ้นเท่านั้น”

ดวงตาของคะนึงนิตย์หรี่ลงด้วยความเย็นชาเล็กน้อย อารมณ์ของเธอซับซ้อน

ชายคนนี้มีความรู้สึกเกลียดชังที่แรงกล้า เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มคนนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาเติบโตเป็นหนุ่มโตเต็มวัย

“ทำยังไงดี ไม่มีเลือดเหลือแล้ว!หมอกรินทร์ หากรุ๊ปเลือด RH ลบเจอหรือยัง” หมอคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“รีบไปแจ้งโรงพยาบาลใกล้เคียงสิ เร็วเข้า”

“ถามแล้ว โรงพยาบาลในบริเวณใกล้เคียงก็ไม่มีเช่นกัน!”

“ฉันสัญญา!” นภาลัยตะโกน “ฉันสัญญาว่าจะเป็นผู้หญิงของคุณ” ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนในตอนนี้ มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีด

ไวศิษฎ์เหลือบมองคะนึงนิตย์อย่างเย็นชา ดวงตาของเขาล้ำลึก ก่อนจะก้าวไปที่ห้องฉุกเฉิน

โดยมีกรินทร์รับเขาเข้าไป

ผู้คนภายนอกยังคงรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

ความแข็งแกร่งทั้งหมดของนภาลัย ดูเหมือนจะถูกพรากไป ความตึงเครียดในหัวใจสลายไปอย่างสิ้นเชิง

ภีมพลกังวลมากเกี่ยวกับการเจอหน้ากับไวศิษฎ์ของเธอ แต่ตอนนี้... เธอรับปากที่จะเป็นผู้หญิงของเขา

“ขอโทษนะ ภีมพล…” เธอเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต

แต่นภาลัยมีความคิดเดียวในขณะนี้ นั่นคือการช่วยเขา

ผ้าไหมโน้มตัวไปพยุงเธอ ความแข็งแกร่งที่อ่อนโยนนั้นค่อยๆ นำสตินภาลัยกลับมา เธอมองขึ้นไปทั้งน้ำตาและเห็นน้ำตาในดวงตาของผ้าไหม

“คุณนายนภา ที่พื้นมันเย็น ลุกขึ้นเถอะค่ะ...” ผ้าไหมไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไรให้คุณภีมได้บ้าง นี่คือคนรักของเขา

“ผ้าไหม” นภาลัยบังคับหัวใจของเธอให้อดทน เธอยืนขึ้นและดึงมืออีกฝ่ายออกอย่างอ่อนโยน “อย่าเรียกฉันว่าคุณนายอีกเลย ฉันไม่ใช่...”