เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 235

ผ้าไหมสูดน้ำมูก กัดฟันเพื่อระงับความเศร้าของเธอ

“ฉันหวังว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา ฉันภาวนาให้เขามีความสุข และสุดท้ายฉันหวังว่าเขาจะลืมฉันไปสักที” นภาลัยน้ำตาไหลไม่หยุด “ผ้าไหม ช่วยฉันดูแลแชมป์กับขวัญข้าวด้วยนะ ฉันไม่แน่ใจว่าภีมพลจะฟื้นเมื่อไร...”

“ที่รีพัลส์เบย์เบย์มีป้าโสนกับพ่อบ้านเซี่ยคอยดูแลอยู่ พวกเขาได้รับความไว้วางใจจากคุณภีม คุณไม่ต้องห่วงนะคะ” ผ้าไหมเศร้ามากจนเสียงของเธอแหบแห้ง “ฉันเองจะไปที่นั่นบ่อยๆ แน่นอนค่ะ ฉันรับปาก”

“ขอบคุณนะ...”

เนื่องจากนภาลัยคุกเข่าลงและขอร้องไวศิษฎ์ ดังนั้นคะนึงนิตย์จึงไม่ขัดคำพูดสุดท้ายของเธอ

ญาณียืนฟังอยู่ด้านข้าง ความเศร้าที่มีอยู่นั้นบอกไม่ได้ว่าเลยเธอมีความสุขแค่ไหน แม้ว่านภาลัยจะไปกับไวศิษฎ์ แต่ก็ยังมีคำถามว่าภีมพลจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่

ถ้าไม่มีภีมพล ชีวิตของญาณีคงจะโดดเดี่ยว

ภีมพลตื่นมาไม่เห็นนภาลัย เขาจะพลิกแผ่นดินค้นหาเธอหรือไม่? ญาณีมีความกังวลมากเกินไป เธอกำลังสูญเสียและเธอก็เจ็บปวดเช่นกัน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

หลังจากการถ่ายเลือดเสร็จ ไวศิษฎ์ก็เดินออกมา ฝีเท้าของเขาสั่นคลอนเล็กน้อยคิ้วของเขาบิดเบี้ยวเบา ๆ เขาเดินตรงมาคว้าแขนของนภาลัยแล้วพาเธอออกไปทันที

เธอไม่มีเวลามองไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน แถมยังก้าวตามด้วยเท้าเปล่าแทบไม่ทัน

ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธสินะ?

ไวศิษฎ์ดึงเธอกลับไปที่วอร์ด ก่อนจะปิดประตู พาเธอไปที่หน้าเตียงและจ้องเธออย่างเย็นชา

นภาลัยซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตาไม่กล้าสบตาเขาโดยตรง เธอตกตะลึง

“อย่าร้องไห้ให้เขาอีก กำจัดความโศกเศร้าของคุณให้หมด” เขาสั่ง “ต่อไปโปรดจำไว้ว่าคุณเป็นใคร คุณคือผู้หญิงของผม”

นภาลัยเปราะบางราวกับกระดาษ ลมกระโชกแรงอาจทำให้เธอแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่อากาศในหอผู้ป่วยนั้นกดดันมากจนเธอหายใจไม่ออก

ราวกับว่าหัวใจของเธอหายสาบสูญไป ไม่มีแสงสว่างใดๆ ในดวงตาของเธอ

ไวศิษฎ์หยิบผ้าห่มที่ตกลงบนพื้นลงวางไว้ที่เตียง จากนั้นอุ้มเธอขึ้นเตียง นั่งยองๆ เพื่อสวมรองเท้า ให้ แล้วกอดเธอไว้ “ผมจะพาคุณออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

เมื่อเดินไปถึงประตู เขาหยุดอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองกระเป๋าที่เธอพยายามปกป้องอย่างหนัก ลังเลอยู่สองวินาทีแล้วเดินกลับไปหยิบมัน

บนเครื่องบินส่วนตัวกลับสู่เมืองไนร์ก้า

นภาลัยนั่งอยู่บนหัวเตียงพร้อมหมอนนุ่ม ๆ สองสามใบที่หลังของเธอ น้ำตาบนใบหน้าเหือดแห้งจนหมด ความเจ็บปวดนั้นลึกมากจนเธอไม่มีแรงจะร้องไห้

นอกหน้าต่าง เมฆค่อยๆ เคลื่อนตัว แสงระเรื่อสาดส่องเป็นสีสันต่าง ๆ ไม่มีใครชื่นชมความงามขอพระอาทิตย์ตก

ไวศิษฎ์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไร้ซึ่งความรู้สึก เขาใช้น้ำแข็งประคบบนใบหน้าที่บวมปูดของเธอ มุมปากที่มีรอยฟกช้ำซึ่งทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน นภาลัยค่อย ๆเหลือบตาและมองดูทะเลเมฆที่สวยงามนอกหน้าต่าง

“เราจะไปไหนกันเหรอ?” เสียงของเธอแหบแห้ง และดูเหมือนเธอจะรู้ว่ากำลังอยู่บนเครื่องบินกับเขา

“กลับเมืองไนร์ก้าน่ะ” ไวศิษฎ์ตอบอย่างสงบ “แต่คุณไม่จำเป็นต้องวาดฝันภาพลวงตาอะไรแล้ว ผมรับปากว่าคุณจะไม่มีวันได้กลับไปหาเขาอีก”

นภาลัยเหลือบตาขึ้นมอง หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ “ฉันกลายเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของคุณแล้วใช่ไหม?”

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เสียงเกียจคร้านของไวศิษฎ์แฝงไปด้วยความเย็นชา จากนั้นเขาก็เปลี่ยนน้ำเสียง “ผมยังถ่ายละครไม่เสร็จ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสัญญา ช่วงนี้ผมค่อนข้างชอบอาชีพนี้นะ”

ในเมื่อยอมรับแล้ว เหตุใดจึงต้องหาเหตุผลอีกล่ะ?

“...” เธอมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกหน้า

เครื่องบินลอยอยู่ที่ระดับความสูง 30,000 ฟุต นภาลัยกำลังอยู่ห่างจากภีมพลมากขึ้นเรื่อยๆ ... เธอทำอะไรไม่ถูก

บนเครื่องบิน ไวศิษฎ์ส่งข้อความซื้อวิลล่าทำเลที่ดีที่สุดด้วยราคาเต็ม และให้พี่กุ้งที่ดูแลเขามาตลอดย้ายเข้าไป

เขาทำแผ่นประคบเย็นให้เธอ นภาลัยเอื้อมมือไปหยิบก้อนน้ำแข็งออกไป แล้วเขาก็ใส่อีกครั้งทันที

เธอมองเขาด้วยความโกรธ แต่เขามองย้อนกลับไปโดยไม่สนใจความโกรธนั้นโดยสิ้นเชิง

นภาลัยพบว่าใบหน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาเหมือนกับใบไม้แห้งสองใบ ซึ่งเป็นสีซีดเพราะเสียเลือดมากเกินไป เขาบริจาคเลือดไปมากแค่ไหนกันนะ?