เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 236

เมื่อคิดว่าเขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงอยู่ในห้องฉุกเฉิน อารมณ์ของเธอก็ซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าการเสียสละของเขาเหนือกว่าเวลาปกติทั่วไป

ก่อนที่เครื่องบินจะลงจอด ไวศิษฎ์ได้เฝ้าอยู่ข้างเธอและไม่ได้พักผ่อน เขาแค่อยู่กับเธอโดยไม่ได้พูดอะไรเลย

วิลล่านั้นมีขนาดใหญ่และตั้งอยู่ริมทะเลพร้อมวิวที่น่ารื่นรมย์

ในตอนเย็น แสงตะวันที่ลับขอบฟ้าได้จางหายไปและกลางคืนก็คืบคลานเข้ามา

รถวอลโว่สีดำขับเข้าไปในสนามและหยุดที่หน้าวิลล่า

คนขับเปิดประตูรถ ไวศิษฎ์ลงจากรถ เขาอุ้มนภาลัยแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

เธอมองดูใบหน้าของเขาใกล้ๆ ในเวลากลางคืน และยังรู้สึกได้ถึงความโกรธในหัวใจของเขา เขาโกรธเรื่องอะไร?

“สวัสดีค่ะ คุณชายศิษฎ์” พี่กุ้งดีใจมากที่ได้พบเขา

ไวศิษฎ์ไม่ได้หยุดในห้องนั่งเล่น เขาอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบนเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่และเปิดไฟ

เขาค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง ถอดรองเท้าของเธอ และเอาขาของเธอเข้าไปในผ้าห่ม

เธอนั่งบนหัวเตียงแล้วเขาก็ห่มผ้าให้เธอ

นภาลัยมองไปที่เขา “ที่นี่ที่ไหน?”

“บ้านผมเอง” เขายืนอยู่หน้าเตียงมองเธอเบา ๆ “ผมจะให้เวลาคุณซึมซับตัวตนใหม่ในบ้านหลังนี้ ผมไม่อยากได้ยินชื่อเขาอีก อย่าให้ผมรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขาแม้แต่นิดเดียว”

นภาลัยมองดูเขาหันหลังและจากไป หัวใจของเธอจมดิ่งลง

การแก้แค้นของเขาเริ่มต้นขึ้นแล้ว และเขาคงจะบ้าคลั่งยิ่งกว่านี้

ขณะที่ลงบันได ไวศิษฎ์จับราวบันไดตามสัญชาตญาณ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

เป็นเพพราะบริจาคเลือดมากเกินไป เขาพยายามอดทนเพื่อให้ได้ปริมาณเลือดที่ภีมพลต้องการ

เขากำลังช่วยชีวิตอีกฝ่ายอย่างแท้จริง

เขาฝืนเดินลงบันไดไปอย่างอย่างลำบาก พี่กุ้งทักทายและถามอย่างกังวลว่า “คุณชายศิษฎ์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?

ไวศิษฎ์ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ พลางสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันไม่เป็นอะไร”

จากนั้นเขาก็เดินไปที่โซฟา “ต่อไปเธอจะต้องรับผิดชอบในการดูแลคุณนภา รวมถึงอาหาร ชีวิตประจำวันและอารมณ์ พูดคุยกับเธอมากขึ้น ถ้าเธอต้องการออกไปจะต้องรายงานฉันก่อน”

“รับทราบค่ะ ดิฉันเข้าใจแล้ว”

“เธอเพิ่งเสียลูกไป เธอเพิ่งจะขูดมดลูกมา ร่างกายเธอยังอ่อนแอมาก” ไวศิษฎ์นั่งลงบนโซฟา “และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอยังคงอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ ให้ความสนใจเป็นพิเศษในด้านโภชนาการอาหารด้วยนะ”

“ค่ะ” พี่กุ้งฟังอย่างตั้งใจ “ฉันจะจัดทำสูตรรายเดือนให้คุณทบทวน”

“อืม” ไวศิษฎ์ขมวดคิ้ว “งั้นฉันขอตัวออกไปก่อน” เขายืนขึ้นอีกครั้งและนึกถึงอะไรบางอย่าง

“คุณไม่พักผ่อนเหรอคะ?”

เขาไม่ตอบและเดินออกไป

ผ่านไปสักพัก มีเสียงเคาะประตูห้องนอนใหญ่ชั้นบน แต่ก็ไม่มีใครตอบ

พี่กุ้งเปิดประตูเบา ๆ และเข้ามาพร้อมกับชามซุปไก่

นภาลัยนั่งอยู่ข้างหัวเตียง ไฟในห้องเปิดอยู่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเศร้า ดวงตาของเธอเหม่อลอย

พี่กุ้งมาที่เตียงและพูดว่า “คุณนภา เรียกฉันว่าพี่กุ้งก็ได้ค่ะ ต่อดิฉันจะดูแลคุณเอง นี่คือซุปไก่ที่เพิ่งต้มเสร็จ คุณต้องการอะไรอีกไหม?”

“ฉันไม่อยากกิน” นภาลัยเงยหน้าขึ้นมองเธอและถามเบาๆ “ไวศิษฎ์อยู่ที่ไหน?”

“คุณชายศิษฎ์ออกไปแล้วค่ะ” พี่กุ้งโค้งคำนับและยื่นซุปไก่ให้เธอ “คุณจะทานเองหรือจะให้ฉันป้อนดีคะ?”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กิน” เธอทำหน้าบึ้งเล็กน้อย หัวใจเต็มไปด้วยความขมขื่น “ออกไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”

พี่กุ้งมองดูท่าทางที่อ่อนแอและอ้างว้างของเธอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “คุณนภา ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณแล้ว ช่วงนี้คุณไม่ควรลุกจากเตียง และต้องทานซุปเพื่อเสริมร่างกาย สารอาหารทั้งหมดอยู่ในซุปนี่แหละค่ะ”

นภาลัยเงียบ เธอไม่ต้องการพูดอะไรไร้สาระพวกนี้

เธอเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ หยิบถ้วยน้ำชายื่นให้เธอ “ช่วยรินน้ำอุ่นให้ฉันหน่อย ขอบคุณค่ะ”