เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 237

“ได้ค่ะ” พี่กุ้งรีบวางชามซุปไก่ลงแล้วหยิบถ้วยด้วยมือทั้งสองข้าง

เขารีบเทน้ำอุ่นให้เธอ “คุณต้องการอะไรอีกไหมคะ?”

“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว” เธอกล่าว “คุณไปทำงานเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน”

พี่กุ้งเหลือบมองซุปไก่อีกครั้ง นภาลัยพูดต่อว่า “เอาไปเถอะ ฉันไม่อยากกิน”

“ค่ะ” พี่กุ้งหันกลับมาหยิบซุปไก่ “งั้นอีกสักพักดิฉันจะมาถามใหม่นะคะ เผื่อว่าคุณอยากทาน”

หลังจากที่เธอจากไป นภาลัยมีก็ถือถ้วยชา แม้น้ำตาจะเหือดแห้งแต่ความขมขื่นกลับก่อตัวขึ้นในใจ ที่แท้คนเศร้าถึงขีดสุดจะร้องไห้ไม่ออกแบบนี้นี่เอง

เพราะน้ำตาได้เหือดแห้งไปหมดแล้ว

หลังจากตกกลางคืน ไวศิษฎ์กลับมาพร้อมกับซื้อโทรศัพท์มือถือให้นภาลัย

ผิวของเขายังคงซีดเผือดซึ่งทำให้พี่กุ้งตกใจมาก เหตุใดจึงไม่มีสีเลือดบนใบหน้าของเขาเลย

“คุณนภาเป็นไงบ้าง?” ไวศิษฎ์ถามหลังจากเข้ามาที่ประตู “เธอกินอะไรหรือยัง?”

“ฉันทำซุปไก่สามตัวให้คุณนภา แต่เธอปฏิเสธที่จะทาน ขอดื่มน้ำอุ่นพร้อมกับถ้วยชาของเธอเท่านั้น เธอนั่งอยู่คนเดียวบนเตียง ไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหาอะไรเลยค่ะ” พี่กุ้งทุกข์ใจมาก” เธอดูซีดเซียวมากจริงๆ”

“เอาซุปไก่มาให้ฉัน” เขากล่าว

“ได้เลยค่ะ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง พี่กุ้งออกมาจากครัวและยื่นชามซุปไก่ให้เขา

ไวศิษฎ์รับมันและขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเปิดประตูที่ซ่อนอยู่ในห้องนอนใหญ่ ไวศิษฎ์เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่หัวเตียงอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปพร้อมกับซุปไก่ “ร่างกายเป็นของตัวเอง ผมซื้อเพิ่งซื้อวิลล่ามาใหม่ ถ้าคุณหิวตายอยู่ที่นี่ มันจะกลายเป็นบ้านอาถรรพ์หรือเปล่า?แถมยังขายต่อด้วยราคาดีๆ ไม่ได้อีก”

นภาลัยกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าเขายืนอยู่หน้าเตียงแล้ว

“เอ้า นี่” เขายื่นชามซุปให้ “คุณน่าจะอยากกินเองมากกว่าให้ผมป้อนนะ”

เธอไม่ได้กินอะไรมานาน และรู้ดีว่าร่างกายเป็นของเธอเอง แม้ว่าจะไม่มีภีมพล แต่เธอยังมีแชมป์และขวัญข้าวที่รออยู่ ไม่สามารถเป็นอะไรไปได้

นภาลัยเอื้อมมือไปรับชามที่เขามอบให้ และภายใต้การดูแลของเขา เธอก็กินซุปไก่ชามนั้นจนหมดอย่างเงียบๆ

ไวศิษฎ์หยิบชามเปล่าจากมือของเธอ วางยาที่แพทย์สั่งไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว “กินอย่างละ 3 เม็ด รักษาร่างกายให้แข็งแรง คุณต้องมีลูกให้ผม”

นภาลัยที่ไร้ความรู้สึกมองขึ้นไปที่เขา การแสดงออกที่ไม่เฉยเมยของเธอกลายเป็นความโกรธ!

“คุณแสดงอารมณ์เป็นอยู่สินะ” ไวศิษฎ์จ้องไปที่เธอ ริมฝีปากของเขาม้วนขึ้นเล็กน้อย “ผมคิดว่าคุณเป็นหุ่นเชิดซะอีก” เขาเหลือบมองไปที่ยาและถ้วยน้ำบนโต๊ะข้างเตียง “อย่าลืมกินยา”

หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไป

นภาลัยมองไปยังแผ่นหลังที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงของไวศิษฎ์ในความทรงจำของเธอ

เขาเปลี่ยนไปมาก ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างอัดแน่นที่อกเขาอยู่ตลอดเวลา

ขณะที่ไวศิษฎ์ลงไปข้างล่าง ดวงตาของเขามืดลงจนต้องพยุงตัวเองกับมุมโต๊ะ

“คุณชายศิษฎ์!” พี่กุ้งตกใจและวิ่งเข้าไปประคองเขาทันที “เป็นอะไรไปคะ? คุณดูแย่มากเลย ไปหาหมอไหมคะ?”

“พยุงฉันไปนั่งหน่อย” ไวศิษฎ์ไม่ได้เป็นลม เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง แต่ในขณะนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ

ด้วยความช่วยเหลือของพี่กุ้ง ไวศิษฎ์ นั่งลงบนโซฟา

“คุณชายศิษฎ์ ไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะค่ะ”

เขายกมือขึ้น หลับตาแล้วพูดว่า ไม่จำเป็น “”

“แต่คุณ...”

“ฉันบริจาคเลือดไป 2,000 มิลลิลิตรน่ะ” ไวศิษฎ์หอบหายใจ “พักสักหน่อยก็หายแล้ว ไม่ได้เป็นโรคสักหน่อย”

พี่กุ้งตกใจมาก

2,000 มิลลิลิตร?

เขาไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?

ไวศิษฎ์กำลังนอนหงายอยู่บนโซฟา และกำลังรู้สึกโกรธตัวเอง

ทั้งๆ ที่เขาแทบรอไม่ไหวที่จะถอดหน้ากากออกซิเจนของภีมพล รอดูเขาตายแทบไม่ไหวแล้ว

แต่ตัวเองกลับเสียเลือดไปมากโดยไม่คำนึงถึงอันตรายต่อชีวิต พยายามใช้ชีวิตแลกชีวิต!

ความรู้สึกของไวศิษฎ์ที่มีต่อภีมพลนั้นขัดแย้งกันอย่างมาก

และคิดเสมอว่าการตายของพ่อแม่เขาเกี่ยวข้องกับภีมพลโดยตรง