เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 238

แม้ว่าภีมพล จะดูแลเขาอย่างลับๆ ตั้งแต่เด็กจนโต แต่ทั้งสองแทบไม่มีการพูดคุยกันเลย

ไวศิษฎ์รู้ว่าภีมพลไม่ชอบเขา แต่ต้องรับผิดชอบเพราะหน้าที่หรือสิ่งที่ติดค้างไว้

เขาไม่ได้รู้สึกพอใจกับนำผู้หญิงของภีมพลมาไว้ข้างกายมากนัก เพราะนภาลัยไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้าตาไวศิษฎ์

ที่ชั้นบน นภาลัยกินยาอย่างเชื่อฟัง เธอวางแก้วน้ำลงและยังคงนั่งพิงหัวเตียง

เธอไม่ได้รู้สึกเศร้าที่สูญเสียลูกไปเลย และไม่คิดถึงร่างกาย ความคิดทั้งหมดของเธออยู่ที่ภีมพล

ความทรงจำยังคงอยู่ในสภาวะตึงเครียดของห้องฉุกเฉิน

ในคืนนั้น ไม่ว่าในฝันหรือนอกความฝันเธอก็เอาที่คิดถึงภีมพล จนรู้สึกว่าตัวเองมีอาการผิดปกติทางจิต

เธอนอนอยู่บนเตียงกับหมอนข้างและไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน

เธอเหนื่อยล้าและคิดถึงเขามาก... เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก หากเธอข้ามถนนช้ากว่านั้นจะดีกว่านี้หรือเปล่า?

ในหอผู้ป่วยหนักระดับวีไอพี ประเทศนิวยอร์ก

ห้องนอนชั้นในสุดของห้องสวีทสุดหรู ในที่สุดภีมพลก็พ้นขีดอันตรายหลังจากพยายามช่วยเหลือมา 36 ชั่วโมง แต่เขายังไม่ฟื้น

ผ้าก๊อซหนาพันรอบศีรษะของเขา แขนของเขาถูกใส่เฝือกและบาดแผลต่างๆ บนร่างกายของเขาถูกเย็บอย่างดี

ญาณีที่ซูบผอมลงนั่งลงที่หน้าเตียง จ้องมองเขาอย่างมึนงง น้ำตาเริ่มเหือดแห้ง

“เมื่อไหร่เขาจะฟื้น?” คะนึงนิตย์ถามหมอด้วยความเจ็บปวด

หมอดูเคร่งขรึมและตอบเป็นภาษาอังกฤษว่า “จะฟื้นหรือไม่ ฟื้นเมื่อไรขึ้นอยู่กับโชคของคุณภีม”

หน้าอกของเธอหดตัวลงทันที “คุณหมายความว่ายังไง?”

ในเวลานั้น กรินทร์เอ่ยปากพูดเป็นภาษาจีนว่า “หมายความว่าคุณภีมอาจกลายเป็นเจ้าชายนิทราน่ะครับ” เขาระบุประเด็นสำคัญอย่างเรียบง่ายและชัดเจน

ตูม!

ไม่มีการโต้แย้งใดๆ แต่คำพูดนั้นทำให้คะนึงนิตย์และญาณีตัวสั่นสะท้าน ที่ก้นบึ้งของหัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะมองเขาด้วยความประหลาดใจ

ครึ่งเดือนต่อมา...

ณ เมืองไนร์ก้า ดวงจันทร์กำลังลับขอบฟ้าและดวงอาทิตย์เริ่มฉายแสง

แสงแดดยามเช้าที่สวยงามส่องลงมายังวิลล่าหลังใหญ่ริมทะเล แสงนวลตาส่องเข้ามาทางหน้าต่างและสาดส่องลงบนเตียงนุ่มอย่างเงียบสงัด

นภาลัยลืมตาช้าๆ เธอนอนตะแคงโดยไม่ขยับ เพียงแค่กะพริบตา น้ำในตาก็ไหลออกมาอย่างอธิบายไม่ถูก...

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เธอลืมตาขึ้นจากการนอนหลับ เธอมักจะรู้สึกสิ้นหวังอยู่เสมอ

เธอยังคงพูดน้อยมากและปิดกั้นตัวเอง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอยังเฉยเมยเหมือนหุ่นเชิดไม่มีความคิดใดๆ

พี่กุ้งเปิดประตูเข้ามาพลางเดินมาที่เตียง “คุณนภา วันนี้อากาศดี คุณอยากจะลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่างไหมคะ?คุณชายศิษฎ์กำลังรอคุณอยู่”

นภาลัยทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเธอ

พี่กุ้งกล่าวเสริมว่า “เขาบอกว่าถ้าคุณไม่ลงไป เขาจะยกอาหารขึ้นมา”

นภาลัยยังคงเฉยเมยและน้ำตาที่เย็นชาก็เปื้อนหมอน

เธอคิดถึงภีมพลมาก...

ครึ่งเดือนผ่านไป เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง

เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจระหว่างคุณชายศิษฎ์กับเธอ พี่กุ้งถอนหายใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณนภา ช่วงนี้คุณชายศิษฎ์อ่อนแอมาก เขายังยืนกรานที่จะรีบไปที่กองถ่ายทุกวัน เขาสูญเสียเลือดไป 2,000 มิลลิลิตร แต่ยังออกไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้คุณ แถมยังเป็นลมไปแล้วถึงสองครั้ง”

2,000 มิลลิลิตร?

การแสดงออกของนภาลัยตกตะลึง เธอพยุงตัวเองขึ้นและสบตากับอีกฝ่ายด้วยความไม่เชื่อ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพี่กุ้ง “คุณยินดีที่จะลงไปข้างล่างไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอคุณที่ประตู คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ค่ะ” แถมหมอยังบอกอีกว่าหลังจากครึ่งเดือนผ่านไป เธอควรลุกขึ้นเดินถึงจะถูกต้อง ไม่ควรนอนอยู่ในห้องทุกวัน

พี่กุ้งจากไปและปิดประตูเบา ๆ

ห้านาทีต่อมา

นภาลัยเปิดประตูห้องนอน 2,000 มิลลิลิตร? เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

เธอปรากฏตัวต่อหน้าพี่กุ้งในชุดเสื้อผ้าที่สะอาดเรียบร้อย

พี่กุ้งยิ้มทักทายเธออย่างกระตือรือร้น “คุณนภา อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อรุณสวัสดิ์” เธอไม่มีอารมณ์ใด แค่เหลือบมองเธออย่างสงบแล้วเดินไปที่บันได

หลังจากที่นภาลัยลงบันไดและเดินเข้าไปในห้องอาหาร เธอก็ได้กลิ่นหอมของดอกลิลลี่ในอากาศ และเห็นดอกลิลลี่สีเหลืองสองดอกที่บาร์

กลีบดอกยังคงเปื้อนน้ำค้างอยู่ และดูเหมือนเพิ่งจะใส่เข้าไปใหม่

“คุณนภา คุณชายศิษฎ์ไปร้านดอกไม้เพื่อซื้อดอกไม้พวกนี้ในตอนเช้า เขาบอกว่าคุณต้องมันแน่ๆ”

เธอเห็นไวศิษฎ์ในชุดสเวตเตอร์สีขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ทานอาหารพร้อมแก้วนมในมือ มองขึ้นไปที่เธอ

ดวงตาทั้งสองมาบรรจบกัน

ไวศิษฎ์ประหลาดใจ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่แสดงอารมณ์ แต่เขาก็ยังสง่างามเสมอ