เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 239

นภาลัยนั่งตรงลงข้ามเขา พี่กุ้งรีบนำอาหารเช้ามาอีกชุดหนึ่งมาเสิร์ฟทันที “คุณนภาชอบดื่มนมวันหรือนมถั่วเหลืองคะ?”

“ฉันดื่มได้หมด” เธอตอบเรียบๆ ก่อนจะเงียบราวกับดอกลิลลี่บานในขวดหลัง ไม่เคยแม้แต่มองเขาตั้งแต่ต้น

ไวศิษฎ์ไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ เขากำลังกินอาหารเช้าอย่างจริงจัง

พี่กุ้งรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศโดยรอบ ทั้งสองคนตรงหน้าทำตัวแปลกประหลาดซะจริง

แต่การที่คุณนภาเต็มใจลงมาชั้นล่างนั่นเป็นพัฒนาการที่ดี ทำไมคุณชายศิษฎ์ถึงไม่ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มล่ะ เขาโกรธเรื่องอะไร?

หลังอาหารเช้า

โทรศัพท์มือถือของ ไวศิษฎ์ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์ต่อหน้าทุกคน โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

เขาตอบกลับไปว่า “สถานที่จัดงานตอน 9 โมงเช้า ฉันจะไปที่นั่นทันที” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปโดยไม่กล่าวคำอำลากับนภาลัยแม้แต่น้อย

ขณะเดินผ่าน พี่กุ้ง เขาก็วางโทรศัพท์มือถือลงและจงใจหยุด “วันนี้ฉันจะไปถ่ายละคร คงจะเลิกงานดึกหน่อย”

“ค่ะ คุณชายศิษฎ์ ไม่เป็นห่วงนะคะ” พี่กุ้งพูดอย่างครุ่นคิด “ดิฉันจะจัดการอาหารมื้อเย็นให้คุณนภาเองค่ะ”

ไวศิษฎ์หันไปมองผู้หญิงที่รับประทานอาหารเช้าโดยหันหลังให้เขา ราวกับว่าไม่สนใจว่าจะจากไปหรืออยู่ต่อ

เขาหลับตาแล้วเดินจากไปด้วยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหายไป นภาลัยวางแก้วนมลง ความเศร้าปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เธอกังวลเรื่องของภีมพลมากขึ้นเรื่อยๆ

หัวใจห่วงแต่ภีมพล เธอเพียงแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง

เธอรู้สึกเสียใจที่ตนเองยอมประนีประนอมกับคะนึงนิตย์ในตอนแรก ความรักควรทุ่มเทจนไม่ถึงตัวเองต่างหาก

ถ้าเธอกล้าหาญมากกว่านั้นและพาเขาไปสู้กับแม่ของเขา สักวันเธออาจจะเอาชนะใจหล่อนได้

และจะไม่เป็นอย่างทุกวันนี้

นภาลัยลุกขึ้นและออกไปหลังจากรับประทานอาหารเช้า

ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น พี่กุ้งนำโทรศัพท์มือถือที่ไวศิษฎ์ซื้อมาให้เมื่อครึ่งเดือนก่อนยื่นให้เธอ “คุณนภา โปรดรับโทรศัพท์นี้ไว้ด้วยค่ะ”

เธอปฏิเสธมามากกว่าสามครั้ง

สายตาของนภาลัยจ้องไปที่เคสโทรศัพท์มือถืออันบอบบาง เธอคิดเกี่ยวกับมัน และในที่สุดก็เอื้อมมือไปหยิบ “ขอบคุณนะ”

พี่กุ้งแสดงออกอย่างมีความสุขด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “คุณชายศิษฎ์รู้ต้องดีใจมากแน่ๆ ค่ะ”

ไม่มีอารมณ์ใดๆ บนใบหน้าของนภาลัย เธอหันสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

วันนี้อากาศดีมากและมีแดดจัด

แสงแดดอันอบอุ่นส่องเข้ามาจากหน้าต่างกระจกทั้งหมด นอกหน้าต่างมีดอกลิลลี่ที่สวยงามขนาดใหญ่ สีชมพู สีเหลืองและสีขาว

กลิ่นหอมของดอกไม้ฟุ้งกระจายเข้ามาในห้องนั่งเล่นอันหรูหรา ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันน้อยลง

“ดอกไม้พวกนี้...พวกเขาเพิ่งปลูกเหรอ?” นภาลัยจำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่มี

“ใช่ค่ะ เขาให้คนงานปลูกข้ามวันข้ามคืนเลยค่ะ” พี่กุ้งรายงานอย่างมีความสุข

“คุณชายศิษฎ์บอกว่ากลิ่นหอมของดอกลิลลี่มีผลการรักษาอารมณ์ของมนุษย์ได้อย่างดีเยี่ยม”

"..." นภาลัยสะดุ้ง ภาระในหัวใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

เรื่องอารมณ์ของไวศิษฎ์ ไม่ว่าความคิดในใจของเขาจะเป็นอย่างไร เธอไม่มีทางตอบได้

“คุณนภาอยากนั่งในสวนไหม? ฉันจะเตรียมชาให้ค่ะ” พี่กุ้งเกลี้ยกล่อมให้เธอสนใจ “ยังไงการ อยู่บ้านคนเดียวมันน่าเบื่อมาก”

นภาลัยหันมามองเธออย่างเงียบๆ “เอาสิ”

ในที่สุดเธอก็เต็มใจที่จะพูดออกมา

พี่กุ้งหันกลับมาอย่างมีความสุขและรีบเดินไปเตรียมชา

นภาลัยเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปที่สนามหน้าบ้าน นั่งลงบนโซฟาที่ระเบียง อาบแดดอุ่นๆ และสูดกลิ่นหอมของดอกไม้

เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกล่อง เปิดเครื่อง แต่พบว่าโทรศัพท์ได้รับการตั้งค่าพิเศษ

มีเพียงหมายเลขของไวศิษฎ์เท่านั้นที่ถูกบันทึกไว้ และมีเพียงหมายเลขนี้เท่านั้นที่สามารถโทรออกได้

“เด็กจริงๆ” นภาลัยขี้เกียจเกินกว่าจะแก้ไขมัน และเธอก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้นด้วย

เธอเปิดหน้าเว็บด้วยโทรศัพท์มือถือและพิมพ์คำว่า “อุบัติเหตุทางรถยนต์ของภีมพล” แต่กลับไม่เจออะไรเลย...

ไม่มีข่าวออนไลน์เกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเขา

เมื่อคิดดูดีๆ ข่าวดังแบบนี้จะไม่ปิดได้ยังไง?

ด้วยสถานะไม่มั่นคง เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายภายในหมู่คณะแบบนี้จะไม่เกิดคลื่นใต้ทะเลได้ยังไง?

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เมฆขาวลอยอยู่บนท้องฟ้าสีคราม

นี่คือท้องฟ้าของเมืองไนร์ก้า และเขาก็เช่นกัน ทีเอ็ม กรุ๊ปกำลังแบกรับท้องฟ้าครึ่งหนึ่งของเมืองไนร์ก้าอยู่

พี่กุ้งนำถ้วยแสนรักซึ่งเต็มไปด้วยน้ำอุ่นมาให้

“ขอบคุณนะ” นภาลัยรู้สึกประทับใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆนี้