เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 250

“อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจครับ”วริศกล่าว “ผมไม่ได้ถามเขา และก็ไม่น่าถามสักเท่าไหร่ครับ”

“อืม”นภาลัยไม่ได้อยู่นานนัก “ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณคุณมาก”เธอเดินออกจากห้องท่านประธานบริษัท ด้วยอารมณ์ที่สับสนว้าวุ่น

หลังจากลงมาและออกจากลิฟต์ เธอออกจากโถงของบริษัท ดวงตาของนภาลัยเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา รอยร้าวที่ดำมืดภายในใจยังคงแหลกสลาย ขณะที่เธอเดินออกจากประตูห้องโถง เธอแหลกสลายอย่างเจ็บปวดทรมาน

ลมหนาวพัดผ่านมา เมฆดำเหนือหัวหนาทึบ และแม้แต่สภาพอากาศก็เปลี่ยนไป

เม็ดฝนสีเงินล่องลอยตกลงมาอย่างหนัก……

ชั่วขณะหนึ่ง หลายคนที่ยังอยู่กลางแจ้งรีบเร่งฝีเท้าเพื่อวิ่งเข้าไปที่ห้องโถง

มีเพียงเธอเท่านั้นที่เดินลงบันไดทีละขั้นๆ มุ่งเข้าหาสายฝน

สำหรับภีมพลแล้ว นี่อาจเป็นตอนจบที่ดีที่สุดแล้วก็ได้

แต่เธอจะพาแชมป์และขวัญข้าวไปยังไง？เธอจะไม่ยอมให้ญาณีเป็นแม่เลี้ยงของลูกเธอ หากภีมพลจำลูกไม่ได้ เขาก็จะไม่สามารถให้ความรักของคนเป็นพ่อแก่ลูกได้

เป็นอิสระแล้วและทิ้งความยุ่งเหยิงทั้งหมดไว้กับเธอ ความเจ็บปวดและความเสียใจก็ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

นภาลัยเดินท่ามกลางสายฝนอย่างคนไร้วิญญาณ ฝนก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานเธอก็เปียกฝน เธอเดินไปที่ถนน

วอลโว่สีดำเร่งขับมุ่งหน้ามาที่ทีเอ็ม กรุ๊ป น้ำกระเซ็นขึ้นสูงเมื่อล้อรถแล่นผ่าน！

ไวศิษฎ์จับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวและสายตาก็จ้องมองไปข้างหน้าเผยให้เห็นความเศร้าและความกังวลอันเลือนราง

ภีมพลความจำเสื่อม ต่อให้ฟื้นขึ้นมาก็ช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้

เธอจิตใจดีมากขนาดนั้น หากไปเจอญาณีหรือไม่ก็คะนึงนิตย์เข้าคงจะแย่แน่ ！

ไวศิษฎ์เป็นกังวลมากว่านภาลัยจะเป็นอย่างไร！

ในเวลานั้นเองรถแลมบูกินีสีดำซึ่งสั่งทำ หยุดอยู่หน้าอาคารหลัก บอดี้การ์ดในชุดสูทกางร่มสีดำขนาดใหญ่ และอีกคนก็เปิดประตูรถ

ภีมพลเดินลงมา ร่างแห่งปิศาจที่เยือกเย็นปรากฏสู่สายตา ใบหน้าที่แหลมคมราวกับมีดเต็มไปด้วยความจริงจัง แสงออร่าส่องดุจดั่งราชาที่มองลงมายังโลก

เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องโถงของบริษัท ขณะลืมตาขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็เห็นร่างของหญิงสาวท่ามกลางสายฝน เธอไม่ได้ถือร่ม และเดินไปทางที่รถสัญจรไปมา

ภาพเหตุการณ์ขณะเกิดอุบัติเหตุของตนก็ฉายแวบขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว！

เหมือนราวกับแสงที่ระเบิดออก！ช่างแสบเคืองตา

ภีมพล เอื้อมมือออกไปและคว้าร่มในมือของบอดี้การ์ด สัญชาตญาณบอกให้เขาก้าวไปทางแผ่นหลังนั้น！

นภาลัยพยายามระงับความระทมที่เกือบจะสำลัก น้ำฝนก็ไหลชะล้างน้ำตาของเธอ การมองเห็นพร่ามัวเป็นอย่างมาก และสมองของเธอก็ยุ่งเหยิง

เอี๊ยด——

เสียงเบรกแหลมแสบแก้วหู！

ไฟหน้ารถสว่างจนแสบตาส่องมา！

นภาลัยชะงักฝีเท้าเอาไว้ เหยียดแขนออกเพื่อปิดตาของเธอตามสัญชาตญาณ ในช่วงเวลาวิกฤติ ลำแขนใหญ่ข้างหนึ่งก็คว้าแขนเธอเอาไว้ แล้วออกแรงดึงเธอ！

ในเวลาเดียวกัน รถวอลโว่คันสีดำก็หยุดลง และไวศิษฎ์ก็ลงจากรถอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไปที่ห้องโถงของบริษัท เขาก็เห็นเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล——

ร่างของนภาลัยหมุนกลับและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของภีมพล

“ระวัง！”

เสียงและอ้อมกอดที่คุ้นเคยทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

รอบๆ เธอมีแต่เสียงฝนตก แต่ทว่าฝนก็ไม่ตกกระทบเธอจนเปียกอีกแล้ว

รถที่สัญจรไปมารอบๆ ตัวกลับมาเป็นปกติ

นภาลัยลืมตาขึ้นและเห็นเขาอยู่ในระยะใกล้ ดวงตาของเธอก็พลันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ！แม้แต่หัวใจก็ยังเต้นเร็วรัว

ดวงตาของภีมพลนั้นลึกราวกับท้องฟ้ายามค่ำที่มืดมิด เจือไปด้วยความเย่อหยิ่งและเกียรติศักดิ์ศรีที่สมบูรณ์แบบและเป็นธรรมชาติ

เขาถือร่มสีดำขนาดใหญ่แล้วปล่อยมือที่คว้าข้อแขนเธอ

ไวศิษฎ์รีบพุ่งเข้ามาทางด้านนี้ ดึงนภาลัยและคว้าเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา！และจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชัง “คุณทำอะไรน่ะ？！”

ภีมพลมองมาที่เขา ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง และดูเหมือนเขาจะจำเขาไม่ได้

“ทีหลังก็ดูแลแฟนของตัวเองให้ดีๆ ไม่ใช่มาทำตัวบ้าคลั่งหลังจากมีคนช่วยเธอไว้ก่อนแล้ว”หลังจากที่พูดจบ ภีมพลก็หันหลังกลับออกไปพร้อมกับร่มใบใหญ่

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังนั่น และนึกสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่ ก็เหมือนกับมีดเหล็กทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของเธอ ทำให้เธอปวดใจมากเสียจนหายใจไม่ออก

เมื่อภีมพลมาถึงทางเข้าห้องโถง บอดี้การ์ดก็รับร่มในมือเขา

ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องโถง สายตาก็หันไปเห็นว่าหญิงสาวได้เข้าไปนั่งข้างคนขับในรถวอลโว่คันสีดำนั้นแล้ว ในหัวใจของภีมพลจึงไร้ซึ่งความปั่นป่วนใดๆ เขาแค่ไม่อยากให้เกิดเหตุรถชนกันที่หน้าประตูบริษัทก็เท่านั้น โชคร้ายจริงๆ