เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 251

ภีมพลเดินเข้าไปในห้องโถงอันโอ่อ่างดงาม ภายใต้แสงไฟสะท้อน ใบหน้าของเขาดูเข้มขรึมเป็นพิเศษ เขาเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ พร้อมออร่าของเกียรติศักดิ์ศรีที่มีโดยกำเนิด

ไม่ว่าจะเป็นทรงผมหรือเครื่องแต่งกายล้วนเปี่ยมไปด้วยความประณีตพิถีพิถัน

“สวัสดีค่ะคุณภีม”

“สวัสดีค่ะคุณภีม！”

“สวัสดีค่ะคุณภีม！”

ชื่อเรียกต่างกัน แต่กลับมีน้ำเสียงแสดงความเคารพเช่นเดียวกันผู้บริหารระดับสูงของบริษัทบางคนอายุมากกว่าเขาถึงสองเท่า แต่พวกเขากลับยอมรับในตัวเขาอย่างเต็มใจ

เขาพยักหน้ารับ แต่ไม่ได้หยุดฝีเท้า

ในรถวอลโว่ที่ขับด้วยความรวดเร็ว

นภาลัยที่เปียกโชกถูกพันด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่กำลังนั่งอยู่ข้างคนขับ ภาพเหตุการณ์นั้นยังคงแวบอยู่ในหัวไม่หยุด ราวกับเป็นภาพหลอน

เป็นภีมพล เขาปรากฏตัวแล้ว……

ไวศิษฎ์กำลังขับรถอยู่ จ้องมองตรงไปข้างหน้าด้วยดวงตาลึกลับและเย็นนิ่ง สายตาของเขาลึกจนอ่านไม่ออก และนิ้วมือที่จับพวงมาลัยก็ส่งเสียงดังกึกกึก

ในใจของเขาเก็บกดความโกรธเอาไว้อย่างไม่สามารถอธิบายได้ ราวกับจะแผดเผาตัวเองให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

รถวิ่งไปด้วยความเร็ว ในขณะที่มีฝนเทอยู่ข้างนอกกระจกรถ！

นภาลัยกลับมาได้สติจึงได้รับรู้ถึงความเร็วของรถ อันตรายมาก! เธอหันไปมองเขาด้วยความตกใจ

เมื่อรู้สึกถึงความโกรธที่เขาอดกลั้นเอาไว้อย่างเงียบๆ นภาลัยก็กะพริบตาที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตา ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ชั่วขณะ

เวลาผ่านไปจากวินาทีเป็นนาที

รถขับเข้าไปในวิลล่าติดวิวทะเลอย่างรวดเร็ว และหยุดนิ่งสนิทด้วยเท้าข้างหนึ่งที่เหยียบเบรก

เขาลืมตาขึ้นแล้วถามเสียงเย็น “ใครทำร้ายเธอ？”

เธอพลันตกใจ “ไม่มีใครทำร้ายฉัน”น้ำเสียงของเธอสงบนิ่ง แต่เธอกลับตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง เขาโกรธเรื่องนี้เองเหรอ？

“ไม่พูดใช่ไหม？”ในดวงตาของไวศิษฎ์เผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมเล็กน้อย “งั้นก็ดี พรุ่งนี้ฉันจะไปดูกล้องวงจรปิดที่ทีเอ็ม กรุ๊ป”

“ไม่ต้อง！”นภาลัยตื่นตระหนก “ฉันไม่อยากจะยุ่งอะไรกับพวกเขาอีก นายอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่! ฉันสัญญากับนายว่าฉันจะไม่ไปหาเขาอีกต่อไปแล้ว！”

“ตกลงแล้วคือใคร？”เขายังคงยืนกรานที่จะเอาคำตอบให้ได้ในวันนี้

นภาลัยเห็นแสงอันตรายส่องประกายในดวงตาของเขา ถ้าเธอไม่บอก เขาจะไปดูกล้องวงจรปิดจริงๆ เหรอ？

“ญาณี”นภาลัยยอมแล้ว“นายคิดจะทำอะไร？”

“ช่วยเธอเอาคืน ญาณีจะได้ไม่คิดว่ารังแกเธอได้ง่ายๆ”เมื่อพูดจบเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถ กางร่มออกและเปิดประตูรถข้างคนขับ

นภาลัยหันไปมองเขาและ“ช่างมันเถอะ อย่างไรต่อไปพวกเราก็จะไม่เกี่ยวข้องใดๆ กันอีกอยู่ดี”