เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 252

อย่างเช่นเรื่องเมื่อเย็นวานคุณนายพบเขาตอนกลางดึกดื่น และขอให้เขาร่วมมือกับเรื่องบางเรื่องอย่างตรงๆ

หลังจากผ่านการชั่งใจมาทั้งวัน วริศรู้สึกว่าตนเองจำเป็นจะต้องร่วมมือเท่านั้น นี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้ เพราะสำหรับคุณภีม

เขาลืมความทรงจำบางอย่างของตนเองไปแล้ว ดังนั้นก็ให้เขาลืมไปเสียเถอะ

“ผมจะกลับก่อนละ”ภีมพลกล่าวกับเขา “เริ่มทำงานพรุ่งนี้อย่างเป็นทางการนะ”ใช่สิ เขาเพิ่งกลับมาจากนิวยอร์กและเพิ่งลงมาจากเครื่อง

“ครับ”

วริศส่งเขาเดินจากไปด้วยสายตา ในดวงตาของเขาฉายความเศร้า ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

ถ้าหากท่านและคุณญาณีแต่งงานกันแล้ว แต่จู่ๆ ความทรงจำกลับฟื้นขึ้นมาล่ะ？

เช่นนั้นในวันข้างหน้าอะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ

รถลินคอล์นมาจอดอยู่ในสวนหน้าเอเมอรัลด์เบย์วิลล่า ในขณะนี้ฝนก็ตกเบาลงมาก

พ่อบ้านปวิธกางร่มเดินออกมา เขาเปิดประตูรถออก “สวัสดีครับ คุณนาย”

“ทำไมถึงจัดการกับเด็กแค่สองคนไม่ได้？”คะนึงนิตย์โกรธมาก และเมื่อเธอลงจากรถก็กล่าวตำหนิอย่างรุนแรง “หรือจริงๆ แล้วคำพูดของฉันมันไม่ได้เข้าหูเลย？”

“……”พ่อบ้านปวิธไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร เขาหลุบสายตาลง

คะนึงนิตย์ลงจากรถด้วยใบหน้าที่เย็นชาและก้าวฝีเท้าไปยังห้องรับแขก พ่อบ้านปวิธก้าวฝีเท้าถี่ๆ เดินตามอยู่ข้างเธอและถือร่มให้เธอ

เมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขก คะนึงนิตย์ก็ไม่พบเด็กๆ “อยู่ชั้นบนใช่ไหม？”

“……ครับ”

เธอเดินขึ้นไปคนเดียวแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ใครก็ไม่ต้องตามมาทั้งนั้น！”

พ่อบ้านปวิธจึงต้องหยุดฝีเท้า ป้าโสนก็เดินมาหาเขาด้วยสีหน้ากังวลใจ พวกเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไร

คุณภีมความจำเสื่อม…ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่

“ติดต่อคุณนายนภาได้ไหม？”เมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นหายเข้าไปที่มุมบันได ป้าโสนก็ถามเสียงต่ำ หวังว่าคุณนายนภาจะได้พาลูกๆ ของเธอไป

พ่อบ้านปวิธกล่าว “ถ้าติดต่อได้ก็คงพาไปตั้งนานแล้วไหมล่ะ？จะรอให้ถึงตอนนี้ทำไม？”

ชั้นบน

เด็กน้อยทั้งสองคนเล่นเกมอย่างไร้เดียงสาอยู่ภายในห้องเด็ก ในมือของแต่ละคนมีแท็บเล็ตและแว่นตา 3 มิติสุดเท่ เด็ก ๆ นั่งขัดสมาธิบนเตียงกลม

“พี่ชาย ตกลงหม่ามี้ไปอยู่ที่ไหน？บินออกจากจักรวาลไปแล้วหรือเปล่า？”ขวัญข้าวสงสัย “ไปเที่ยวตั้ง 3 เดือนกว่าแล้ว ไม่ต้องการเราแล้วหรือเปล่า？”

“ถ้าอย่างนั้นป๊าปี๊ก็เหมือนกันน่ะสิ？”แชมป์กล่าวล้อ “ออกไปทำงานตั้ง 3 เดือน สงสัยว่าสำนักงานใหญ่ของบริษัทจะย้ายจากเมืองไนร์ก้าแล้ว เฮ้อ โชคดีที่เราสองคนเป็นอิสระตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ต้องพึ่งพาใคร”

ทันทีที่กล่าวจบ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น เด็กทั้งสองก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน——

“คุณย่า？！！”