เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 252

อย่างเช่นเรื่องเมื่อเย็นวานคุณนายพบเขาตอนกลางดึกดื่น และขอให้เขาร่วมมือกับเรื่องบางเรื่องอย่างตรงๆ

หลังจากผ่านการชั่งใจมาทั้งวัน วริศรู้สึกว่าตนเองจำเป็นจะต้องร่วมมือเท่านั้น นี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้ เพราะสำหรับคุณภีม

เขาลืมความทรงจำบางอย่างของตนเองไปแล้ว ดังนั้นก็ให้เขาลืมไปเสียเถอะ

“ผมจะกลับก่อนละ”ภีมพลกล่าวกับเขา “เริ่มทำงานพรุ่งนี้อย่างเป็นทางการนะ”ใช่สิ เขาเพิ่งกลับมาจากนิวยอร์กและเพิ่งลงมาจากเครื่อง

“ครับ”

วริศส่งเขาเดินจากไปด้วยสายตา ในดวงตาของเขาฉายความเศร้า ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

ถ้าหากท่านและคุณญาณีแต่งงานกันแล้ว แต่จู่ๆ ความทรงจำกลับฟื้นขึ้นมาล่ะ？

เช่นนั้นในวันข้างหน้าอะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ

รถลินคอล์นมาจอดอยู่ในสวนหน้าเอเมอรัลด์เบย์วิลล่า ในขณะนี้ฝนก็ตกเบาลงมาก

พ่อบ้านปวิธกางร่มเดินออกมา เขาเปิดประตูรถออก “สวัสดีครับ คุณนาย”

“ทำไมถึงจัดการกับเด็กแค่สองคนไม่ได้？”คะนึงนิตย์โกรธมาก และเมื่อเธอลงจากรถก็กล่าวตำหนิอย่างรุนแรง “หรือจริงๆ แล้วคำพูดของฉันมันไม่ได้เข้าหูเลย？”

“……”พ่อบ้านปวิธไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร เขาหลุบสายตาลง

คะนึงนิตย์ลงจากรถด้วยใบหน้าที่เย็นชาและก้าวฝีเท้าไปยังห้องรับแขก พ่อบ้านปวิธก้าวฝีเท้าถี่ๆ เดินตามอยู่ข้างเธอและถือร่มให้เธอ

เมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขก คะนึงนิตย์ก็ไม่พบเด็กๆ “อยู่ชั้นบนใช่ไหม？”

“……ครับ”

เธอเดินขึ้นไปคนเดียวแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ใครก็ไม่ต้องตามมาทั้งนั้น！”

พ่อบ้านปวิธจึงต้องหยุดฝีเท้า ป้าโสนก็เดินมาหาเขาด้วยสีหน้ากังวลใจ พวกเขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไร

คุณภีมความจำเสื่อม…ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่

“ติดต่อคุณนายนภาได้ไหม？”เมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นหายเข้าไปที่มุมบันได ป้าโสนก็ถามเสียงต่ำ หวังว่าคุณนายนภาจะได้พาลูกๆ ของเธอไป

พ่อบ้านปวิธกล่าว “ถ้าติดต่อได้ก็คงพาไปตั้งนานแล้วไหมล่ะ？จะรอให้ถึงตอนนี้ทำไม？”

ชั้นบน

เด็กน้อยทั้งสองคนเล่นเกมอย่างไร้เดียงสาอยู่ภายในห้องเด็ก ในมือของแต่ละคนมีแท็บเล็ตและแว่นตา 3 มิติสุดเท่ เด็ก ๆ นั่งขัดสมาธิบนเตียงกลม

“พี่ชาย ตกลงหม่ามี้ไปอยู่ที่ไหน？บินออกจากจักรวาลไปแล้วหรือเปล่า？”ขวัญข้าวสงสัย “ไปเที่ยวตั้ง 3 เดือนกว่าแล้ว ไม่ต้องการเราแล้วหรือเปล่า？”

“ถ้าอย่างนั้นป๊าปี๊ก็เหมือนกันน่ะสิ？”แชมป์กล่าวล้อ “ออกไปทำงานตั้ง 3 เดือน สงสัยว่าสำนักงานใหญ่ของบริษัทจะย้ายจากเมืองไนร์ก้าแล้ว เฮ้อ โชคดีที่เราสองคนเป็นอิสระตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ต้องพึ่งพาใคร”

ทันทีที่กล่าวจบ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น เด็กทั้งสองก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน——

“คุณย่า？！！”

เด็กๆ ขว้างแท็บเล็ตออกไปอย่างตื่นเต้น ถอดแว่นแล้วยืนขึ้น！

“คุณย่ามาทำไมหรอ？”

“คุณย่าไม่ได้ไปที่นิวยอร์กหรอกหรอ？”

“ว้าว！คุณย่ามาแล้ว！”

“คุณย่า！คุณย่ามาเล่นเกมกับพวกเรากันมั้ย？！”

คะนึงนิตย์เห็นว่าเด็กๆ น่ารักและมีชีวิตชีวา สีหน้าที่เย็นชาดุจน้ำแข็งก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก “ไปกันเถอะ คุณย่าจะพาพวกหนูไปที่หนึ่ง เดินไปคุยไป”

“ไปไหนอ่ะ？”แชมป์เริ่มจริงจังขึ้นอย่างฉับพลัน และเขาก็จับมือขวัญข้าวเอาไว้

เด็กน้อยทั้งสองคนยืนอยู่บนเตียงพลางมองไปที่คะนึงนิตย์

ทันใดนั้นเอง คะนึงนิตย์ก็รู้สึกว่าพวกเขากลับไม่ใช่เด็ก และดูเหมือนจะระแวดระวังขึ้นมา

ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “ป๊าปี๊กับหม่ามี้ของหลานเลิกกันแล้ว ป๊าปี๊ประสบอุบัติเหตุรถชนร้ายแรงที่เกิดจากหม่ามี้เป็นต้นเหตุ และเกือบเสียชีวิตด้วย”

ดวงตาของเด็กๆ เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ！

“ป๊าปี๊อยู่ที่ไหน？！”

“ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า？เขาจะตายไหม？！”

คะนึงนิตย์มาที่หน้าเตียง “ไม่เป็นอะไร เขาฟื้นแล้ว”เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอพูด เธอเปิดภาพถ่ายในโทรศัพท์ให้พวกเด็กๆ ดูทีละภาพๆ

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นภาพหลังถูกรถชน...มีห้องฉุกเฉินและห้องผู้ป่วย

บางภาพมีเลือดไหลออกมาอย่างน่าตกใจ

แชมป์จึงโอบกอดศีรษะน้องสาวและกดศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของตน “ขวัญข้าวไม่กลัว”

ความจริงแล้วร่างของเด็กหญิงตัวเล็กนั้นสั่นสะท้าน

“เอาล่ะ ไม่ดูแล้ว”คะนึงนิตย์เก็บโทรศัพท์มือถือ “สรุปคือป๊าปี๊ของหลานความจำเสื่อม จำคนและเรื่องอะไรไม่ได้หลายอย่าง คุณหมอกรินทร์บอกว่าเป็นความจำเสื่อมบางส่วน”

สีหน้าของพวกเด็กๆ เริ่มจริงจัง หว่างคิ้วของพวกเขาขมวดเล็กน้อย และภายในหัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าใจ

“ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา พี่ญาณีอยู่เคียงข้างป๊าปี๊ของหลาน ไม่รู้ว่านภาลัยไปอยู่ที่ไหน”คะนึงนิตย์กล่าวเน้นประเด็นสำคัญ “เมื่อเขาตื่นขึ้นพี่ญาณีเป็นคนแรกที่เขาเห็น ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะแต่งงานกัน”

แต่งงาน？！

เด็กๆ ทั้งสองคนต่างก็อึ้งค้าง！

แชมป์ถาม “แล้วป๊าปี๊รักเธอไหม？”

ขวัญข้าวพูดต่อ “เมื่อก่อนก็ไม่ได้รัก แล้วหลังจากที่ความจำเสื่อมจะรักได้ยังไง？เขาแค่สูญเสียความทรงจำ ไม่ได้เป็นโรครักคนไปทั่วซะหน่อย！”

สีหน้าของคะนึงนิตย์เปลี่ยนไปเล็กน้อย เด็กน้อยอายุแค่ 6 ขวบเท่านั้น ทำไมความคิดถึงได้แปลกประหลาดขนาดนี้？

ถ้าหากปล่อยไว้ให้อยู่แบบนี้จะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่！ต้องรีบพาตัวออกไป！