เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 263

ขวัญข้าวถือแก้วเปล่ายืนอยู่บนเตียง มองพี่ชายถือผ้าและกระดาษเช็ดนม เธอรู้สึกซึ้งใจ “พี่ชาย พี่เป็นสุภาพบุรุษ!”

แชมป์เงยหน้ามามองน้องสาว หัวเราะจนคิ้วงอ “เธอยอมรับก็ดี!”

“ขวัญข้าว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเราไม่ต้องไปเรียนแล้ว ไปขอลากับคุณครู” แชมป์มีแผนที่วางไว้ “มีภารกิจสองอย่าง หนึ่งคือสืบที่อยู่หม่ามี๊ สองช่วยปาปี๊ฟื้นความทรงจำ”

“อืม!! “ขวัญข้าวพยักหน้าเหมือนไก่จิก “ฉันฟังพี่ชาย!”

ห้องสมุดด้านข้าง

ภีมพลเพิ่งวางสาย คิ้วเขากระดกขึ้นเล็กน้อย หากถูกจีโอ กรุ๊ปแย่งไปได้ อย่างนั้นทีเอ็ม กรุ๊ปก็คงต้องเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่

เวลานี้ ก็มีวิดีโอคอลโทรเข้ามา

เป็นญาณี เขามองชื่อด้วยความลังเลอยู่แปบหนึ่ง อาจมีเรื่องงานจะคุยมั่ง?

ดังนั้นเขาจึงกดรับอย่างไม่มีทางเลือก

หญิงสาวในวิดีโอคอลเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อไหมนุ่มลื่นคอวีลึก ผมยาวเปียกชื้นกระจัดกระจาย กำลังโค้งตัวมาหยิบไวน์แดงบนโต๊ะ

รูปร่างที่สวยของเธอแว็บไปแว็บมา ภีมพลเบือนหน้าหนีไปต้องนานแล้ว

“นายทำอะไรอยู่หรอ?” เสียงหวานส่งเข้ามา เธอดื่มไวน์อึกหนึ่ง อมยิ้มมองที่เขา “ยังอยู่ในห้องสมุดหรอ?” เหมือนไม่ได้สนใจว่าสายตาของเขามองไปที่ไหน

เขาไม่ปฏิเสธ เธอก็ดีใจอย่างมาก

“อืม” มือหนึ่งของภีมพลถือโทรศัพท์ อีกมือกำลังหาของบนชั้น สายตาก็มองไปที่ชั้นหนังสือ

“พรุ่งนี้นายคิดจะไปคุยกับCIT กรุ๊ปไหม?” เธอถาม

“น่าจะ”

“ฉันไปเป็นเพื่อนนายนะ” ญาณีเป็นคนเริ่มเสนอ “ฉันเคยเจอกับคุณชัยชาญอยู่บ้าง”

“ฉันจำเขาได้” ภีมพลพูดเสียงเรียบ “ดูเวลาของวริศเถอะ หากเขาไม่ยุ่ง ฉันให้เขาไปด้วย”

“………” ญาณีทำตัวไม่ถูก นี่คือการปฏิเสธใช่ไหม?

อยากจะใช้เวลาอยู่ข้างกายเขาสักหน่อย ทำไมยากเช่นนี้?

เธอไม่พูด เขาก็ไม่ได้พูด แม้แต่บรรยากาศยังดูทำตัวไม่ถูก

แต่เธอไม่อยากวางสาย จึงหาเรื่องคุย “นายคงทำงานจนดึกใช่ไหม?”

“ไม่หรอก”

“งั้น………”

“เธอรีบนอนเถอะ” ภีมพลไม่แม้แต่จะมองเธอ อยากจบบทสนทนาแล้ว แต่ไม่ตัดสาย

“………” ญาณียังคงมีคำพูดที่อยากคุยกับเขา

สุดท้ายใครที่โทรมา ใครที่อยากจะวางสายแม้แต่ฝันดียังไม่พูด

เธอตั้งใจสวมชุดนอนที่ดูเซ็กซี่ และแสดงเป็นว่าเธอกำลังเหงาต่อหน้าเขา

นึกถึงว่าใกล้จะแต่งงานกับเขาแล้ว เธอดีใจจนแทบระเบิด

วันถัดมาช่วงเช้าตรู่ ตีห้า

ในวิลล่าซีเฮฟเว่น นาฬิกาปลุกดังตรงเวลา

จดหมายที่เขียนให้เขาเมื่อวานเสร็จแล้ว ในนั้นมีคำขอบคุณและขอโทษ พบว่าคำที่เจอเยอะสุดจะเป็น……ขอโทษ

ตอนที่เธอเปลี่ยนชุดเปิดประตูห้อง พบว่าไวศิษฎ์นั่งอยู่หน้าห้อง

แค่ประตูเปิด ร่างเขาก็ล้มลงและตื่นขึ้น

“เธอตื่นแล้ว? อรุณสวัสดิ์” ไวศิษฎ์เงยหน้า ลุกขึ้นยืน ขาทั้งสองรู้สึกชา

นภาลัยตกใจ นั่งอยู่ข้างนอกทั้งคืน?

เธอพยายามสงบสติลง

หลังจากนั้นสองนาที ภายในห้องรับแขกด้านข้าง

ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน โคมไฟคริสทัลส่องแสงสว่างไสว

“ฟ้ายังไม่ทันสว่างเลยนะ เธอจะไปไหน?” ไวศิษฎ์จ้องไปที่เธอ เธอรู้สึกเหมือนในท้องของเธอมีพยาธิ

นั่งอยู่ตรงข้ามเขา เธอรู้สึกผิดและเงียบลง

เวลานั้นเองพี่กุ้งเดินเข้ามา

เห็นเพียงเธอยืนจดหมายฉบับหนึ่งให้ไวศิษฎ์ ไม่กล้าจะมองหน้านภาลัย ส่งเสร็จก็ออกไป

“นายเด็กไปหรือเปล่า?” นภาลัยเหมือนนึกอะไรได้ “นายลากพี่กุ้งให้ไม่ได้นอนทั้งคืน?”

“เธอซิถึงเด็ก” ไวศิษฎ์เปิดจดหมายต่อหน้าเธอ และอ่านทุกๆคำ

นภาลัยมองเห็นเขาค่อยๆขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา พูดตามตรง เธอยิ่งรู้สึกผิด

เม้มริมฝีปากชมพู เธอนั่งไม่สงบ ได้แต่เพียงหันมองออกไปนอกหน้าต่าง

“นี่คือพรุ่งนี้ที่เธอบอกหรอ?” เขาค่อยฉีกจดหมายและค่อยๆทิ้งลงถังขยะ เงยหน้าถามเสียงเรียบ “เธอทำมันลงได้ยังไงกัน? สัญญากับฉันเหมือนผายลมแบบนั้น”