เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 264

“ศิษฎ์ ฉัน………” นภาลัยไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอกุมมือ “ฉันแค่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง”

“แล้วตอนที่เธอขอร้องให้ฉันบริจาคเลือดให้ภีมพลล่ะ? เธอสัญญากับฉันว่ายังไง?” ไวศิษฎ์จ้องเธอเย็นเฉียบ “เมื่อวานเธอยังสัญญาอะไรไว้?”

“………” เธอรู้สึกผิดจริง

“เพื่อช่วยเขาฉันยังต้องเสียสละครึ่งชีวิตของฉัน! เธอคงไม่ได้ไม่รู้นะ?” สายตาไวศิษฎ์จ้องมองเธออย่างกับไฟฉาย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันก็แค่สารภาพรักกับเธอ เธอกลับจะไปโดยไม่ลา?”

“ฉันไม่รู้จะเผชิญหน้ากับนายยังไง” เธอรู้สึกผิดอย่างมาก “ฉันก็ไม่สามารถให้อะไรนายได้”

“เลยเลือกที่จะไม่เผชิญหน้า ใช่ไหม?” เขาโกรธ

“ศิษฎ์ ฉันรู้สึกขอบคุณนาย……”

“ถ้าขอบคุณจริงๆก็ไม่ต้องพูดแล้ว” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ฉันจะไม่บังคับเธอ แต่ฉันมีสิทธิ์ที่จะไล่ตามเธอไหมล่ะ? พวกเราต่างก็โสด”

“………” เธอไม่รู้จะตอบยังไง

“เธอกับภีมพลจบกันแล้ว ข่าวที่ออกคงได้เห็นแล้วไหม?” มุมปากเขายกขึ้น จงใจกระตุ้นเธอ “เขาจะแต่งงานกับญาณีแล้ว แถมยังจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่”

เธอนิ่งเงียบลง ในใจรู้สึกเศร้า

“เธอไป เธอจะไปไหนได้?” เขาลองเชิงเธอ “จะไปจากเมืองไนร์ก้า ทั้งชีวิตนี้ไม่ได้เจอแชมป์และขวัญข้าวแล้ว?”

คำพูดนี้ค่อยๆทิ่มเข้าไปในใจส่วนลึกของเธอจนปวด

ไวศิษฎ์เก็บสายตาเย็นชา ถอนหายใจ ทันใดนั้นก็พูดอย่างตั้งใจ “อยู่ต่อเถอะ พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะพยายามจัดการให้เธอได้เจอแชมป์กับขวัญข้าว”

ดวงตาเธอเหมือนปรากฏบางอย่างขึ้น

“ฉันเพียงแค่ชอบเธอ ไม่มีทางบังคับเธอ” ไวศิษฎ์พูดอย่างจริงจัง “เมื่อวานฉันเมา ยังไม่ทำอะไรเธอ ดังนั้นนิสัยฉันยังพึ่งพิงได้ เธอวางใจได้”

“นายจะจัดการให้พวกเราได้เจอกัน?” เธอสนใจประโยคนี้

“เธอก็อย่าเพิ่งหนีไปก่อน” เขาพูด “เรื่องนี้ฉันจะหาวิธี ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคนรับใช้บ้านนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

พ่อบ้านปวิธกับป้าโสน?

ความสัมพันธ์ดีสิ

ไวศิษฎ์พูด “เริ่มลงมือจากพวกเขาได้ ภีมพลคงไม่ได้อยู่บ้านตลอดทั้งวันหรอกนะ? เขาต้องไปทำงาน”

นภาลัยไม่ได้เจอลูกๆมาหลายเดือนแล้ว แม้จะไม่กังวลแต่ก็ยังคงคิดถึง

“ยังไงซะเรื่องนี่ก็มอบให้ฉัน ฉันจะรีบจัดการ” ไวศิษฎ์กระตุกยิ้มมุมปาก “หากเธอไปโดยไม่บอก ฉันจะทำให้ภีมพลอยู่ไม่สุข”

นภาลัยสูดหายใจลึก จ้องเขาอย่างจริงจัง มองดูเสียงหัวเราะที่เย็นชา

“เรื่องที่เขาถูกรถชนไม่มีข่าวออก ความจำเสื่อมก็ไม่มีใครรู้” ไวศิษฎ์เผยใบหน้าได้ใจ “แค่ข่าวนี้หลุดออกไป เกรงว่าคงสะเทือนวงการการเงินไหมนะ?”

“ไวศิษฎ์ นายรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?” แม้เธอจะนั่งนิ่ง แต่สายตากลับเย็นชา “นายอย่าได้ขู่ฉัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป”

“นี่ไม่ได้ข่มขู่ ฉันก็แค่เตือนสติเธอให้อยู่ข้างกายฉันเท่านั้น” เขาถามกลับเสียงเรียบ “เก็บคนที่ตัวเองชอบไว้ ผิดหรือไงกัน?”

“……………”

ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นยืน “พอแล้ว วันนี้ฉันต้องไปถ่ายละคร เธอทำตัวตามสบายเถอะ”

มองดูร่างที่หมุนตัวเดินออกไป นภาลัยนั่งอยู่ที่โซฟา สายตาเผยความโกรธ

เห็นเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม รู้สึกปวดใจ “คุณนภา ลงไปกินข้าวเช้าเถอะ “

“เขารู้ได้ไงว่าฉันจะไป?” นภาลัยเงยหน้าไปถามเธอ “นั่งอยู่ข้างนอกทั้งคืนหรอ?”

“อืม” พี่กุ้งพยักหน้า พูดโน้มน้าว “คุณก็อย่าไปเลย ถือว่าทำเพื่อคุณภีมเถอะ คุณชายศิษฎ์ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เขาสามารถป่าวประกาศเรื่องที่คุณภีมสูญเสียความจำได้จริงๆ”