เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 276

ถูกพวกเขาถามแบบนั้น ใบหน้าของทุกคนแข็งทื่อ แต่ละคนอดไม่ได้ที่รู้สึกผิด

เวลานี้ มีคนเปิดปากพูดอย่างรีบร้อน แต่พูดออกมาอย่างไม่ได้เรียบเรียง หนักจนพูดตะกุกตะกัก เหมือนมีความรู้สึกผิดอยู่อย่างนั้น

ภีมพลพิงพนักพิง มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มออกมา

หลังจากนั้นสิบนาที………

จีโอ กรุ๊ปยอมแพ้ราบคาบ ทั้งแปดคนเดินออกไปพร้อมกัน CIT กรุ๊ปและทีเอ็ม กรุ๊ปเซ็นสัญญาร่วมมือกัน ประธานของทั้งสองฝ่ายจับมือกัน

ระหว่างทางกลับบริษัท ที่นั่งด้านหลังภายในรถแลมโบกินี่กว้าง

แชมป์กับขวัญข้าวนั่งตรงข้ามกับวริศและภีมพล

หน้าต่างลดลง ลมอ่อนๆพัดเข้ามา

รถแล่นไปเชืองช้า บนโต๊ะกาแฟมีน้ำชาเอิร์ลเกรย์กลิ่นหอมวางอยู่

ภีมพลมองที่แชมป์อยู่บ่อยครั้ง เหมือนซ่อนลางสังหรณ์บางอย่างไว้

วริศถอนหายใจโล่งอก เด็กคนนี้ในเวลาสำคัญยังปีนมาร่วมฉากได้ แถมยังไม่ทิ้งร่องรอยไว้

นึกถึงก่อนหน้านี้ตอนที่จีโอ กรุ๊ปดูเย่อหยิ่ง แต่ตอนนี้กลับดูท้อแท้แบบนั้น เขาก็รู้สึกสะใจมาก อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้เด็กน้อย

“ปาปี๊ สำหรับของขวัญกล่องใหญ่ที่ผมส่งให้เมื่อกี้ ปาปี๊พอใจหรือเปล่า?” แชมป์เริ่มต้นแนะนำตัวแล้ว

ภีมพลสังเกตเห็นลูกชายอยู่ในสนามเด็กเล่นมั่วแต่นั่งจับแท็บเล็ตตลอดเวลา

ตอนนี้ วริศก็พูดขึ้น “คุณภีม คุณชายน้อยเป็นแฮกเกอร์มือฉมัง ครั้งแรกที่เขาเจอคุณ คือการแฮกโน๊ตบุ๊คของคุณ ขโมยโครงการท้องฟ้าสีคราม ดังนั้นคุณถึงหาเขาเจอ”

“ปาปี๊ ผมคิดถึงปาปี๊มาก” แชมป์อธิบาย “พวกเราก็อยากมีปาปี๊เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ”

วริศพูดต่อ “ครั้งที่สองเขายังช่วยคุณเรื่องใหญ่ กำจัดคู่แข่ง วันนี้ครั้งที่สาม โน๊ตบุ๊คเป็นเขาที่ทำให้ดำ”

ลูกชายเก่งขนาดนี้?

ในใจภีมพลรู้สึกตกตะลึง เพิ่งจะหกขวบเอง!

“ปาปี๊ ผมนะ เป็นเพราะพันธุกรรมดี และยังมีหม่ามี๊คอยเลี้ยงดู นี่ก็เป็นส่วนสำคัญ” แชมป์เริ่มพูดวางฐาน

เวลานี้ ขวัญข้าวก็พูดขึ้น “แม่ของพวกเราสวยมากๆ แถมยังนิสัยดี เธอเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก! มองเห็นมดยังต้องเดินอ้อม เพราะหม่ามี๊บอกว่ามดก็มีชีวิต”

“ปาปี๊ หม่ามี๊ที่น่ารักขนาดนั้น ปาปี๊นึกไม่ออกจริงหรอ?” แชมป์หยิบรูปนภาลัยเดี่ยวๆออกมาจากกระเป๋าหนังสือส่งไปให้เขา “ปาปี๊ลองดูคนคนนี้ นึกอะไรได้บ้างไหม?”

จ้องมองผู้หญิงในรูป ภีมพลนึกถึงภาพตอนที่อยู่นอกห้องฉุกเฉิน ภาพเธอออกไปพร้อมผู้ชายคนอื่น

มองดูปาปี๊ที่เย็นชา แชมป์เม้มปาก ค่อยๆเก็บรูปภาพ “จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป”

“วริศ” ภีมพลสั่ง “เธออยู่ที่เมืองไนร์ก้า ไม่ว่าแพงเท่าไรก็ต้องหาเธอให้เจอ” เขาต้องเจอเธอสักครั้ง มีเรื่องต้องถาม

“อะไรนะ? หม่ามี๊อยู่ที่เมืองไนร์ก้า?” แชมป์ตะลึง “ปาปี๊เคยเจอหม่ามี๊แล้ว?”

ในใจของวริศรู้สึกซับซ้อน เขารู้สึกว่าต้องพูดความจริงออกมา เพราะว่าตอนนี้มันเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว

“คุณภีม คุณ……คุณมีคำถามก็ถามเถอะ ผมยอมตอบตามความจริง”

ภีมพลรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง หันไปมองเขา “ดังนั้นก่อนหน้านี้นายพูดโกหก?”

“……” วริศก้มตาลงต่ำ ราวกับว่ายากที่จะซ่อนคำพูด

ที่จริงภีมพลรู้มาตลอด ตั้งแต่ที่ความจำเสื่อม เหมือนมีชีวิตอยู่ในสถานที่แห่งคำหลอกลวงที่กว้างใหญ่ คนรอบข้างต่างไม่จริงใจ

นอกจากเบญญา เธอให้ความรู้สึกถึงความจริงใจ

“ดี ฉันจะถามนาย” ภีมพลเผยอปาก “ฉันกับแม่ความสัมพันธ์เป็นไง?”