เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 301

“ภารกิจอะไรเหรอ?” นภาลัยถาม

ขวัญข้าวตอบเสียงดัง “ถ่ายรูปครอบครัวค่ะ!”

“ใช่ครับ เด็กทุกคนต้องถ่ายรูปส่งคุณครู” แชมป์กล่าวเสริม

“ถึงเวลานั้นผมจะเลือกรูปถ่ายที่สวีทหวานที่สุดไปนำเสนอ และติดบอร์ดหน้าห้องเรียนครับ”

นภาลัยหันไปมองภีมพล เขากำลังดื่มซุปในมืออย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

แชมป์พูดอีกครั้ง “นี่เป็นการบ้านครับ จำเป็นต้องทำ!”

นภาลัยพบว่าเด็กๆ กำลังมองมาที่เธอราวกับคาดหวังให้เธอตอบตกลง

ภีมพลวางชามบนโต๊ะ หยิบผ้าเปียกจากป้าโสนและริมฝีปากเบา ๆ เขายังคงไม่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้

นภาลัยไม่รู้จะตอบอย่างไร

“พ่อคะ ไปกันแถอะ!”

ขวัญข้าววิ่งไปรอบโต๊ะ ก่อนจะเข้ามาจับมือเขา

แชมป์เองก็เดินไปจับมือของนภาลัยและพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

เขาดึงเธอออกจากร้านอาหารโดยไม่รอให้เธอตอบ

บอดี้การ์ดเปิดประตูหลังของลัมโบร์กินีและแสดงความเคารพ

“แม่ ขึ้นรถเร็วครับ” แชมป์ผลักเธอเข้าไปในรถ

หลังจากที่นภาลัยถูกเด็กน้อยผลักเข้าไปในรถ แชมป์ก็รีบปีนขึ้นไปนั่งข้างเธอเช่นกัน

ส่วนขวัญข้าวและภีมพลเข้ามาจากอีกด้านหนึ่ง

จนกระทั่งรถสตาร์ท นภาลัยก็นึกขึ้นได้ “จะไปถ่ายรูปที่ไหน? ถ่ายที่สนามหน้าบ้านไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้ครับ!” แชมป์กล่าว “เรื่องสำคัญแบบนี้เราต้องไปถ่ายที่สตูดิโอเท่านั้น ผมติดต่อช่างไว้แล้ว ไม่ต้องกังวล!”

แล้วเธอเป็นคนสุดท้ายที่รู้งั้นเหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่ภีมพลเงียบมาตลอด

“…” นภาลัยเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ ก่อนจะมองไปยังชายที่นั่งตรงข้าม

ภีมพลสบสายตาอันไร้เดียงสาของเธอ ดวงตาที่ใสราวกับหยดน้ำ เธอเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีมากจริงๆ ดังคำกล่าวกล่าวที่ว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ

แต่ทำไมตอนที่อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอถึงไปกับผู้ชายคนอื่น?

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นทันที

นภาลัยรู้สึกเย็นยะเยือกจนเธอต้องรีบถอนสายตาออกและเม้มริมฝีปากไว้

เขาเป็นอะไรไปน่ะ? เขากำลังคิดอะไรอยู่?

นภาลัยเตือนตัวเองอีกครั้งว่าเธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมลูกๆ ดังนั้นไม่สำคัญว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอจะต้องยืนหยัดความคิดของตัวเอง

พยายามอย่าไปสนใจออร่าความน่ากลัวของเขาดีกว่า

ลัมโบร์กินีขับมาถึงสตูดิโออย่างรวดเร็ว

คนขับเปิดประตูรถ ภีมพลและนภาลัยลงจากรถพร้อมกับเด็กๆท่ามกลางแสงแดดอุ่น

“พ่อ พ่อควรจับมือแม่ไว้นะ แล้วแม่ก็จับมือผม แล้วพ่อก็จับมือน้องขวัญข้าวด้วยมืออีกข้าง” แชมป์จัดแจงทุกอย่างเหมือนผู้ใหญ่ “แบบนี้สิถึงจะเหมือนครอบครัวพ่อแม่ลูกสี่คน เข้าไปข้างในแล้วอย่ายอมแพ้คนอื่นนะครับ เผื่อเจอเพื่อนๆ ร่วมชั้น”

ขวัญข้าวปล่อยมือแม่อย่างเชื่อฟัง และเดินไปอีกด้านหนึ่งเพื่อจับมือพ่อ

แชมป์จับมืออีกข้างของนภาลัย

ในขณะนี้ ภีมพลกับนภาลัยยืนอยู่ใกล้กันมาก

เธอรู้สึกอายอย่างยิ่ง และไม่รู้จะตอบคำพูดของลูกชายยังไง

ภีมพลมองลงไปที่มือของเธอ จับมันไว้อย่างแน่นหนา

นภาลัยเหลือบมองเขา ทั้งสองฝ่ายจ้องตากัน อุณหภูมิของฝ่ามือแล่นผ่านทำให้เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว

ภีมพลก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร

ไม่ต้องพูดถึงแชมป์กับขวัญข้าว พวกเขากระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุข มีแต่เพียงนภาลัย ที่ยังคงตกตะลึงอยู่

สตูดิโอนี้ไม่ได้อยู่ในย่านใจกลางเมือง แต่เป็นอาคารเดี่ยวที่มีสไตล์เฉพาะตัว

ทันทีที่พวกเขาลงจากรถ มีนักข่าวซ่อนตัวอยู่ในเงามืด และนักข่าวก็อยู่ทุกหนทุกแห่งหลังจากเข้าไปในประตู

“ที่แท้เด็กๆ ก็ไม่โกหกจริงด้วย”

“เด็กน่ะไม่โกหกหรอก โชคดีที่เราอยู่ที่นี่ มีข่าวพาดหัวเด็ดๆ แน่นอน”

“พาดหัวข่าวว่าคุณภีมนอกใจภรรยาเก่าดีไหม?”

“ไม่ ๆ ควรจะเป็นจุดสิ้นสุดของความสัมพันธ์กับอดีตภรรยาดีกว่า”

นักข่าวรู้สึกตื่นเต้นมากที่พวกเขาสามารถถ่ายภาพครอบครัวที่มีความสุขทั้งสี่ได้

“สวัสดีค่ะ คุณภีม” มีคนทักทายพวกเขาทันทีที่พวกเขาเข้าไปในประตู “ท่านนี้คือคุณชายแชมป์ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” แชมป์แนะนำตัวอย่างมีความสุข “เธอเป็นแม่ของผมเอง เรียกเธอว่าคุณนภาหรือคุณนายกงพลีก็ได้!”

“สวัสดีค่ะ คุณนายกงพลี” พนักงานสาวยิ้มและทักทายอย่างเคารพ