เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 302

นภาลัยยิ้มอย่างอึดอัดเล็กน้อย หน็อย เจ้าลูกชายตัวดี!

เธอควรจะยอมรับหรือไม่ยอมรับดีล่ะ?

“คุณภีม คุณนายกงพลี เด็กๆ ทั้งสองคน เชิญตามเรามาด้านบนเลยค่ะ!”

“สตูดิโอหมายเลข 25 เคลียร์เสร็จแล้ว ในนั้นมีชุดครอบครัวอยู่ 20 ชุดสามารถเลือกได้ตามสบายเลยค่ะ”

“ช่างภาพและช่างแต่งหน้ามืออาชีพรออยู่ข้างในแล้วค่ะ”

พวกเขาเดินตามพนักงานไป แต่ภีมพลยังคงไม่ยอมปล่อยมือนภาลัย เธอรู้สึกว่ามือของตัวเองร้อนผ่าว ทั้งๆ ที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหนา นี่เธอกำลังประหม่างั้นเหรอ?

แชมป์เพิ่งโทรนัดสตูดิโอเมื่อวาน ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ยังคงอยู่ในความคาดหมายของเขา

เมื่อกี้เขาเห็นนักข่าวซ่อนตัวอยู่ด้วย พ่อกับแม่คงไม่สังเกตเห็นหรอกนะ?

ณ โรงพยาบาล

ในหอผู้ป่วยวีไอพีขนาดใหญ่ ญาณีที่แก้มบวมปูดนั่งให้น้ำเกลืออยู่บนหัวเตียง

กว่าจะอดทนจนถึงรุ่งสางนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอรู้สึกเสียใจอยู่งถึงที่สุด

นุชวรานำอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เป็นพิเศษ

เธอนั่งอยู่หน้าเตียงและเกลี้ยกล่อม "คุณญาณี คุณทานอะไรสักหน่อยเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าคุณทานอะไรไม่ลงก็เลยต้มโจ๊กธัญพืชมาให้ ถือว่าดื่มแทนน้ำเปล่าก็ได้ค่ะ"

“คุณภีมอยู่ที่ไหน” ญาณีพึมพำ “เขายุ่งอยู่หรือเปล่า?”

“วันนี้วันเสาร์ค่ะ” เธอพูด “จะยุ่งอะไรได้ล่ะคะ?”

วันเสาร์…

ญาณีตะลึงงัน ภีมพลไม่มีทางจัดตารางเวลาในวันเสาร์แน่ นั่นแปลว่าเขาอยู่บ้าน

แล้วเขาไม่มาเยี่ยมเธอเหรอ? นี่ก็เกือบจะเก้าโมงแล้ว

ผลวินิจฉัยออกมาญาณีสูญเสียการได้ยินเล็กน้อยและจำเป็นต้องส่งโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา มิฉะนั้นผลที่ตามมาอาจร้ายแรงกว่านั้น

เธอคาดหวังให้ภีมพลมาเยี่ยมและไม่อยากให้เขาเห็นเธอในเวลาเดียวกัน

ฉากที่น่าอับอายเกิดขึ้นและเขามาเห็นพอดี ญาณีรู้สึกอับอายจนไม่กล้าเงยหน้ามอง

ต่อให้เป็นพนักงานธรรมดาที่เจอแบบนี้ เขาก็ควรมาโรงพยาบาลเพื่อแสดงความเสียใจไม่ใช่เหรอ?

นั่นควรจะเป็นมารยาทถูกไหม?

ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอกำลังจะเป็นภรรยาของเขา

“คุณญาณี ทานโจ๊กก่อนนะคะ ถ้าคุณไม่ทานมันจะเย็นชืดเอา” ในฐานะเพื่อน นุชวรากังวลจากก้นบึ้งของหัวใจ “สุขภาพของคุณสำคัญมาก ไม่แน่ว่า... คุณภีมอาจกำลังทานอาหารเช้าอยู่ หรือตามมาทีหลังก็ได้”

นั่นจุดประกายความหวังอันริบหรี่ของญาณีในทันที "เธอไปตามหมอมาให้ฉันก่อน"

ขณะนั้นหมอก็เปิดประตูเข้าไปพอดี

“หมอคะ เมื่อไหร่หน้าฉันจะหายดี?” เธอพูดด้วยอารมณ์โกรธเล็กน้อย

“สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้ไม่ใช่ใบหน้าครับ” หมอสังเกตเครื่องวัดและพูดขณะบันทึกว่า “สิ่งสำคัญคือการได้ยินของคุณ”

“ฉันกำลังจะแต่งงาน ฉันเลื่อนงานแต่งงานออกไปไม่ได้!” ญาณีพูดด้วยความตื่นตระหนก “ฉันกังวลเกี่ยวกับใบหน้ามากกว่าการได้ยิน!”

ทำไมน่ะเหรอ?ก็เพราะว่าเป็นผู้หญิงไง!

หมอถอนหายใจ "ไม่ต้องห่วง หนึ่งสัปดาห์ก็สามารถรักษาให้หายดีได้ถ้าให้ความร่วมมือ"

“ฉันจะให้ความร่วมมือค่ะ! ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างแน่นอน!” เธอพยักหน้าด้วยความหวัง

“ทุกอย่างปกติดีครับ คุณนอนให้น้ำเกลือไปก่อน แล้วผมจะกลับตรวจอีกครั้ง” จากนั้นหมอก็หันหลังเดินจากไป

“ในเมื่อคุณจะให้ความร่วมมือ อย่างแรกเรามาทานโจ๊กกันก่อนเลยค่ะ” นุชวราถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ญาณีไม่ได้ปฏิเสธ เธอหยิบชามและช้อนขึ้นมา

นุชวรานั่งอยู่หน้าเตียงด้วยความลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง คุณญาณีที่แสนเย็นชาและสง่างามทำไมถึงถูกรังแกแบบนี้?

หลังจากทานโจ๊กเสร็จ ญาณีก็ถามอย่างประหม่าว่า “มีข่าวลืออะไรในบริษัทไหม?” ยังไงซะก็มีหลายคนเห็นเหตุการณ์ในวันนั้น

“คุณเป็นรองประธาน ใครจะกล้าพูดถึงเรื่องนี้ล่ะคะ?” นุชวรากล่าวอย่างโล่งใจ “ไม่ต้องกังวลค่ะ ไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็นอะไรแน่ และคุณกำลังจะกลายเป็นคุณนายตระกูลกงพลี เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลาในการลืม ขอแค่คุณหายดี คนอื่นจะอึดอัดก็ไม่เป็นอะไร”

เมื่อนึกถึงยัยบ้าเบญญา ญาณีก็รู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ

ในเมื่อหล่อนโหดร้ายขนาดนั้น เธอก็จะไม่เกรงใจอีกต่อไป ต่อให้เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีก็เถอะ

สักวันญาณีจะสอนบทเรียนให้เธอ!

แค้นนี้จะต้องชำระให้ได้!