เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 307

ญาณีตกใจรัศมีเย็นชาแสนน่ากลัว เธอดูไม่เหมือนนภาลัยเลยสักนิด

นภาลัยจ้องไปที่ญาณีพลางพูดช้าๆ ว่า “รูปถ่ายครอบครัวเป็นแค่การบ้านของแชมป์ที่ต้องส่งคุณครู งานแต่งของคุณเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”

หลังจากได้ยิน ญาณีก็รู้สึกโกรธมากจนทนไม่ไหว

“ฉันไม่อยากจะโต้เถียงกับคุณหรอกนะ” นภาลัยเน้น “แต่ฉันอดไม่ได้จริงๆ ที่ได้ยินคุณพูดจาให้ร้ายฉันแบบนี้ ถ้าไม่ได้ยินก็แล้วไป แต่วันนี้ฉันได้ยินเองกับหู ฉันคงปล่อยไปเฉยๆ ไม่ได้แล้ว”

“หยุดนะ นังบ้า!” ญาณีกลัวว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ เธอมองนภาลัยด้วยสายตาดุร้าย ก่อนก้าวไปข้างหน้าและยกฝ่ามือตบหน้านภาลัย โดยลืมไปว่าภีมพลเองก็อยู่ตรงนั้นด้วย

โชคยังดีที่ภีมพลสายตาว่องไว เขาคว้าข้อมือญาณีไว้ และใช้มืออีกข้างตบหน้าเธออย่างแรง

“โอ๊ย...”

ญาณีกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เธอเสียสมดุลและทรุดลงกับพื้น

นุชราที่เข้ามาเห็นฉากนั้นพอดี รีบถลาตัวเข้าไปเพื่อประคองญาณีเอาไว้ “คุณญาณี...”

ก่อนจะหันไปอีกทางหนึ่งพลางพึมพำเบาๆ “คุณภีม...”

ภีมพลหรี่ตาลงอย่างอันตราย สายตาคู่นั่นจมดึ่งลึกลงไปราวกับบ่อน้ำพุร้อนพันปี

นภาลัยเองก็รู้สึกตกใจเช่นกัน เธอหดตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นยะเยือกรอบตัว

ภีมพลหันกลับมาโอบเอวนภาลัยและพาเธอกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง นภาลัยกะพริบตาถี่ด้วยความรู้สึกตื่นกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่

ก่อนจะใช้เท้าถีบเพื่อปิดประตู ทำให้คนรับใช้สองคนที่หน้าประตูตกใจไปตามๆ กัน

ญาณีรู้สึกหายใจไม่ออก เธอยืนตะลึงงันอยู่ตรงนั้นและเริ่มรู้สึกเจ็บที่หน้าอกอย่างรุนแรง

ในห้องพัก

นภาลัยเงยหน้าขึ้นมองเขาที่อยู่ใกล้ๆ

สายตาที่แน่วแน่ ความเซ็กซี่ของลูกกระเอก ความสง่าและเย่อหยิ่งที่เขามีอยู่

ไม่ว่าเธอจะมองใบหน้านี้กี่ครั้ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองมันอีกครั้งอยู่เสมอ

ในตอนนี้ นภาลัยรู้สึกว่านี่ราวกับเป็นความฝัน...

เขาที่สูญเสียความทรงจำ ได้ลงไม้ลงมือกับญาณีเพื่อเธอ

กลิ่นหอมจาง ๆ เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของนภาลัยแทรกซึมเข้าไปในจมูกของภีมพลซึ่งทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นความฝันเช่นกัน

เขาวางเธอลงบนเตียงในโรงพยาบาลเบา ๆ

ห่างออกไปไม่ไกล ภีมพลจ้องไปที่ใบหน้าสีขาวและไร้ที่ติของหญิงสาว ริมฝีปากสีชมพูอันสั่นเทานั่นดึงดูดใจเขาเป็นอย่างมาก

เมื่อนึกถึงฉากที่เธอจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวในกล้องวงจรปิด หัวใจของเขาก็ถูกทิ่มแทงอีกครั้ง

เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นกันแน่?

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่ควรตามผู้ชายคนอื่นไปไม่ใช่หรือไง?

ดวงตาของเขาจมดิ่งลง ภีมพลปล่อยมือ ก่อนจะยืนขึ้นอย่างเหินห่าง พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและหยุดมองเธอ

“ฉันขอโทษ” นภาลัยมองเขา ริมฝีปากสีชมพูของเธอเปิดออกเล็กน้อย “ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ดวงตาของภีมพลเย็นชาลงเล็กน้อย เขาไม่อยากได้ยินมัน!

เขาเม้มปากเบา ๆ แล้วหันหลังเดินจากไป

นภาลัยมองตามหลังเขาไปด้วยความไม่เข้าใจ

เขาจะไปทั้งๆ แบบนี้เนี่ยนะ?

อีกด้านหนึ่ง นุชวราพยุงญาณีกลับไปที่ห้องพักของเธอ

เธอนั่งบนหัวเตียงเหมือนหุ่นเชิด น้ำตาไหลรินราวกับหยาดฝน

ความโกรธ ความคับข้องใจ ความสิ้นหวัง... อารมณ์ต่างๆ คุกรุ่นอยู่รอบตัวเธอ

ญาณีรู้สึกว่าตำแหน่งของเธอในฐานะคุณนายตระกูลกงพลีกำลังตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤต เธอต้องให้ความร่วมมือกับแพทย์รักษาบาดแผลบนใบหน้า จากนั้นไปหาแม่ที่รีพัลส์เบย์ งานแต่งต้องถูกจัดขึ้นก่อนเวลา

เพื่อไม่ให้เรื่องราวยืดเยื้อออกไปอีก!

“คุณญาณี…” นุชวราเศร้ามาก ถ้าไม่มีนภาลัย เธอกับภีมพลคงจะเป็นคู่ที่น่าอิจฉามาก

แม้แต่ในบริษัท ทุกคนก็รู้สึกว่าวันหนึ่งทั้งสองจะแต่งงานกัน

“นภาลัยกลับมาแล้ว…” หัวใจของญาณีแตกสลาย “ต่อให้คุณภีมจะความจำเสื่อม แต่เธอก็ยังพิเศษสำหรับเขาอยู่ดี”

นุชวราไม่รู้จะตอบอย่างไร

ดูเหมือนว่าจะไม่มีการปลอบใจใดใช้ได้ผลอีกแล้ว

“นุชว์...ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถชนะใจเขาอยู่ดีใช่ไหม?”