เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 308

นุชวราระงับความเศร้าและพูดเบา ๆ ว่า “คุณญาณี บางทีเมื่อเราผิดหวังจนถึงขีดสุด ดอกไม้อาจจะเบ่งบานในความสัมพันธ์นั้นก็ได้นะคะ ไม่ว่ามันจะเรียกว่าอะไรก็ตาม”

“ไม่ มันเรียกว่าเจ็บจนถึงกระดูกดำ” ญาณีน้ำตาไหลริน เธอพูดด้วยริมฝีปากสั่นเทา ความเจ็บปวดใจของเธอแผ่ขยายออกไปอย่างไม่รู้จบ

ภีมพลออกมาโดยรถแท็กซี่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชมทิวทัศน์ ดวงตาของเขาดูเฉยเมยเล็กน้อย

หลังจากผ่านไปนาน เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออก สั่งด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “ช่วยตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรปิดบางส่วนให้ฉันที”

ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความล้ำลึก ความสงสัยบางอย่างต้องได้รับการแก้ไข

ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของนภาลัยในวันนี้ ภีมพลก็ไม่เคยคิดที่จะตรวจสอบภาพจากกล้องวงจรทั้งหมดเลย

เขาตาบอดเพราะความเกลียดชัง

ในห้องพักผู้ป่วย

นภาลัยนอนพักผ่อนครึ่งชั่วโมง เธอรู้สึกดีขึ้นมาก

ก่อนจะยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง

เมื่อเธอเปิดประตู เธอเห็นชายแปลกหน้าสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังยืนอยู่ข้างนอก

ป้ายบนหน้าอกบอกเธอว่าพวกเขาถูกส่งมาโดยภีมพล

“สวัสดีครับคุณนภา” ชายแปลกหน้าทำความเคารพ

“นี่พวกคุณ...”

“คุณภีมพลส่งพวกเรามาดูแลความปลอดภัยของคุณ ถ้าคุณหายดีแล้ว พวกเราจะเป็นคนพาคุณกลับบ้านครับ”

เธอถามเบาๆ “เขาไปไหนแล้วล่ะ?”

“คุณภีมไปแล้วครับ” ชายคนนั้นตอบตามความจริง

นภาลัยเม้มริมฝีปากโดยไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ เธอก้าวออกไป และชายสองคนเดินตามเธอไปทันที

ทั้งสามขึ้นลิฟต์ไปชั้นล่างและไม่ได้สื่อสารกันระหว่างทาง

เขาไปแล้วงั้นเหรอ?

เขาโกรธเธอเหรอ?

นภาลัยเดินออกจากห้องโถงของโรงพยาบาล ลมร้อนพัดผ่านใบหน้าของเธอ พัดความคิดของเธอออกไป เธอถอนหายใจออกมายาวๆ เฮ้อ เลิกคิดดีกว่า! เขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอสักหน่อย!

ชายคนนั้นเปิดประตูรถเบนท์ลีย์ให้เธอ “เชิญครับ คุณนภา” เขาพาเธอเข้าไปในรถอย่างสุภาพบุรุษ

ก่อนที่เขาจะถามเธออีกครั้งว่า “คุณนภา คุณจะไปเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าหรือที่ไหนครับ?”

ไปเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าคงไม่ดีหรอกมั้ง?

เขาอยู่ที่ไหน?

แววตาของเขาก่อนจะจากไป... เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธ

เขาโกรธเรื่องอะไร?

“ฉันจะไปทะเล ออกรถ ฉันจะบอกทางให้” นภาลัยพูดเบาๆ

“ครับผม”

ณ วิลล่าซีเฮฟเว่นขนาดใหญ่

รถมาเซราติสุดหรูจอดอยู่ในสนามหญ้า

เขมินทราซึ่งสวมชุดเดรสยาวสีแดงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งของเธอประดับเพชรที่ตกแต่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันแพรวพราวจนเธอไม่กล้าสวมใส่ในโอกาสปกติทั้งๆ ที่เธอมักจะใช้ชีวิตหรูหราอยู่ตลอด

เพราะเธอเป็นนางเอกของเรื่องรักแห่งอ่าวอินทนิล พี่กุ้งจึงให้ดูแลเธออย่างอบอุ่น

“คุณเขม์ ชาค่ะ” พี่กุ้งนำชาผู่เอ๋อร์และขนมมาให้

เขมินทราผู้เจอโลกมามากมองไปรอบ ๆ การตกแต่งมันหรูหราจริงๆ โดยเฉพาะพรมผืนนี้มันอ่อนโยนกับผิวหนังจริงๆ “หลินมั่วอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่แบบนี้เหรอคะ?” เธอพยายามถาม

ริมฝีปากของพี่กุ้งยกขึ้นเล็กน้อย เธอยิ้มแต่ไม่ตอบอะไร

เขมินทรานั่งบนโซฟาอย่างสง่างามแล้วรับชาที่พี่กุ้งส่งให้ “ขอบคุณค่ะ”

รถจอดอยู่นอกลานบ้าน นภาลัยลงจากรถ เธอเดินเข้าไปในสนามและเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น

พี่กุ้งเห็นร่างของเธอผ่านหน้าต่างสูง

ในขณะที่เขมินทรากำลังจิบชาอย่างระมัดระวัง “อร่อยมาก รสชาติดีมากเลยค่ะ” จนกระทั่งเสียงฝีเท้าดังขึ้น

เธอหันไปมองและเห็นนภาลัยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“สวัสดีค่ะ คุณนภา” พี่กุ้งทำความเคารพ

เมื่อเห็นเขมินทรา นภาลัยรู้สึกงงงวยเล็กน้อย จากนั้นหลับตาลงและเดินไปทางบันได

เขมินทราลุกขึ้นและก้าวเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวก่อน”

นภาลัยหยุดโดยไม่หันกลับมามอง

เขมินทราเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเธอ “ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

นภาลัยจ้องไปที่เธออย่างเย็นชา แม้ว่าจะพยายามเพิกเฉยแล้ว แต่ทำไมหล่อนยังมาถึงที่นี่?

เขมินทรารู้สึกตกใจเล็กน้อยกับการจ้องมองของเธอ ดวงตาของเธอเย็นชามาก

นภาลัยไม่ได้ตอบคำถาม เอมองผ่านแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

วันนี้อารมณ์ไม่ดี ไว้ค่อยไปเคลียร์กับตระกูลรุจิพรทีหลังแล้วกัน

เมื่อมองดูแผ่นหลังบอบบาง เขมินทราก็ได้รับคำตอบทันที เธอเป็นคนที่พยุงหลินมั่วเข้าไปในห้องนั่งเล่นในคืนนั้น

เธออาศัยอยู่ที่นี่

“พี่กุ้ง” เธองุนงงพลางหันกลับมาและเดินไปที่โซฟา “เธอคือคุณนายไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมเธอถึงอาศัยอยู่ที่นี่?”