เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 309

พี่กุ้งไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เธอหย่ากับคุณภีมแล้วเหรอคะ?” เขมินทราต้องการคำตอบ ใครๆ ก็รู้ว่าภีมพลต้องแต่งงานกับ ญาณีรองประธานกรุ๊ป

ญาณีถึงกับลองชุดแต่งงาน และเรียกแม่สามีในอนาคตว่าแม่แล้ว

ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับภีมพลและนภาลัยไม่สามารถค้นหาได้ทางอินเทอร์เน็ตอีกต่อไป ราวกับว่ามีใครสักคนจงใจล้างจนหมด

ความสัมพันธ์ของพวกเขาช่างลึกลับจริงๆ

แต่เขมินทรสนใจแค่ว่าทำไมนภาลัยจึงอาศัยอยู่ที่นี่ และเกี่ยวข้องยังไงกับไวศิษฎ์เท่านั้น

พี่กุ้งพูดเบา ๆ “ดิฉันไม่ทราบค่ะ วันนี้คุณเขม์มาหาคุณชายศิษฎ์ แต่คุณไม่ควรอยู่กับเขาเหรอ?”

เขมินทราไม่ตอบ

ในเวลานั้นเอง รถวอลโว่สีดำขับรถเข้ามาในสนาม ตามมาด้วยไวศิษฎ์ที่ลงจากรถ

เมื่อได้ยินข่าวว่านภาลัยกลับมาจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เขารีบตรงไปที่ห้องนั่งเล่น หัวใจเต็มไปด้วยความกังวลเกี่ยวกับตัวเธอ

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปข้างในประตู เขาก็พบว่าเขมินทราอยู่ในนั้น

ไวศิษฎ์จ้องมองเธออย่างเย็นชา “คุณมาที่นี่ทำไม?”

น้ำเสียงของเขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ก่อนจะมองไปที่พี่กุ้งโดยไม่รอให้เธอตอบ “ส่งแขก”

หลังจากพูดจบ เขาก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนด้วยออร่าเย็นเยียบ

เขมินทราพูดไม่ออก เธอยืนอยู่ข้างโซฟาด้วยความอับอาย

วันนี้มีฉากที่เขาต้องเล่นประกอบฉากไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเขาถึงกลับมาเร็วจัง

“คุณขม์ เชิญค่ะ” พี่กุ้งโค้งคำนับและส่งแขกตามคำสั่ง

เขมินทรามองไปที่ทางเข้าของบันได “พวกเขาเป็นอะไรกันแน่เหรอคะ?”

พี่กุ้งไม่ตอบ

นภาลัยยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องนั่งเล่นบนชั้นสองและมองดูเขมินทราเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น

ใบหน้าของนภาลัยฉายแววเย็นชาและซับซ้อน

เธอไม่ไป หล่อนกลับมาหาถึงที่เลยสินะ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง นภาลัยหันกลับไปมอง

“ยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันก็กลับมาเลยเหรอ?” ไวศิษฎ์ถามตรงๆ “ภีมพลรังแกคุณหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ไวศิษฎ์ก็พูดขึ้นอย่างไม่อดทน “ผมจะไปจัดการเขาเดี๋ยวนี้”

“อย่านะ!” นภาลัยคว้าตัวเขาเอาไว้ “ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา!”

"ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ หน้าคุณก็ฟ้องอยู่นี่ไง คุณเพิ่งแยกกับเขามานี่นา"

“เป็นเพราะญาณีต่างหาก” เธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับภีมพล หรือเพิ่มความขัดแย้งระหว่างสองพี่น้อง เธอสารภาพโดยตรง “คราวนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับภีมพลเลยจริงๆ”

“ญาณีงั้นเหรอ? เธอไปที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าด้วยเหรอ?”

“เปล่า วันนี้เราไปถ่ายรูปครอบครัวกันเพื่อส่งให้คุณครูของเด็กๆ เราใช้เวลาสามชั่วโมงในสตูดิโอถ่ายภาพ พอฉันลงไปข้างล่างก็เป็นลมเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ ภีมพลเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาล”

ไวศิษฎ์จึงเข้าทันทีว่าทำไมสีหน้าของเธอถึงไม่ดีนัก เธอรู้สึกลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง

“พอฉันฟื้น ฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกันนอกประตู ฉันก็เลยลุกจากเตียงไปดู ฉันได้ยินญาณี พูดใส่ร้ายพวกเราอยู่ข้างนอก ฉันทนไม่ได้ก็เลยจะออกไปเถียงไม่กี่คำ จากนั้น...”

“จากนั้นอะไร?” ไวศิษฎ์รู้สึกประหม่า

“จากนั้นเธอจะตบหน้าฉัน แต่ภีมพลห้ามไว้แล้วตบหน้าเธอ”

ไวศิษฎ์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้วที่คุณไม่ได้บาดเจ็บ” ก่อนที่เขาจะพูดต่อว่า “ผมจะปกป้องคุณ ผมจะไปหาเด็กๆ กับคุณด้วย”

“ไม่ต้องหรอก” แค่นี้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากพอแล้ว “ฉันคิดว่า... การไปหาเด็กๆ คงเป็นเรื่องผิด ฉํนกำลังทำร้ายพวกเขา”

“ต่อไป...ฉันอาจจะชวนเด็กๆ ออกไปทานข้าวข้างนอกดีกว่า” เธอกล่าว

เมื่อเห็นความเสียใจบนใบหน้าของเธอไวศิษฎ์รู้สึกเป็นทุกข์อยู่พักหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นฝ่ายทุกข์ทรมาน

เห็นได้ชัดว่าสามีของเธอกำลังถูกแย่งไป

เธอต้องใจดีขนาดไหน? ถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังผิด

...

รถมาเซราติออกจากวิลล่า เขมินทรากำลังนั่งอยู่ในรถพลางอ่านข่าวที่นภาลัยกับภีมพลพาลูกๆ ไปถ่ายรูปครอบครัว

“ผู้หญิงคนนี้นี่มันยังไงกันแน่? ไวศิษฎ์จะทนได้เหรอเนี่ย?” เธอไม่เข้าใจจริงๆ และรู้สึกอารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก “เหยียบเรือสองแคม? ปัญหาคือผู้ชายสองคนนั้นก็ยอมให้เป็นแบบนี้งั้นเหรอ?”

ขณะขับรถ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขโทรออก

“ฮัลโหล สำนักพิมพ์วานวานใช่ไหม? ฉันมีข่าวจะขายให้ค่ะ”