เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 317

เธอตกอยู่ในความงุนงง ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

ปัง!

เสียงปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง และนั่นเป็นอีกครั้งที่ทำให้เธอตกใจ

นภาลัยไม่เคาะซ้ำแล้ว แต่ยืนอยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลานาน หัวใจของเธอตกอยู่ในความคโศกเศร้า

หลังประตู ไวศิษฎ์กำลังยืนรออยู่...

เธอไม่ได้เคาะประตู ทำให้เขาเริ่มคิดอย่างฟุ้งซ่านอีกครั้ง เธอกำลังเป็นห่วงภีมพลอยู่ใช่ไหม?

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีจิตสำนึกเอาซะเลย!

เห็นว่าเขาบาดเจ็บอยู่แท้ๆ จะช่วยพูดโกหกหน่อยไม่ได้หรือไง?

นภาลัยเป็นห่วงไวศิษฎ์จริงๆ ยังไงซะเขาก็เป็นน้องชายที่ภีมพลห่วงใย แม้ว่าวิธีที่พวกเขาสื่อสารกันจะแปลกไปสักหน่อย แต่ทั้งคู่ก็มักจะนึกถึงอีกฝ่ายเสมอ

ในเวลานั้นเอง พี่กุ้งขึ้นมาชั้นบนเช่นกัน นภาลัยเหลือบมองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า

พี่กุ้งตบบ่าของนภาลัยเบาๆ และปลอบเธอ “คุณนภาไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”

“…” นภาลัยเป็นห่วงเขาจริงๆ

พี่กุ้งสังเกตเห็นความกังวลนี้เช่นกัน

นภาลัยอยากแก้ปัญหาทุกอย่างให้ดีขึ้น การทะเลาะกันมีแต่จะทำให้เรื่องราวแย่ลง และทำให้ภีมพลที่กำลังความจำเสื่อมอารมณ์เสียมากขึ้น

โดยพื้นฐานแล้วเธอมั่นใจว่าไวศิษฎ์ต้องทะเลาะกับภีมพลแน่

หลังจากที่นภาลัยจากไป พี่กุ้งก็เคาะประตู

ไวศิษฎ์เปิดประตูโดยคิดว่าเธอคือนภาลัย แววตาของความผิดหวังฉายแววในดวงตาของเขา “คุณชายศิษฎ์ ฉันทายาให้ดีไหมคะ?” พี่กุ้งถามอย่างเป็นห่วง

เขาหันกลับไป พี่กุ้งเดินเข้าไปพร้อมกับกล่องยา

เธอไม่ได้ถามเหตุผลและพูดกับเขาขณะทายาว่า “ที่จริง...คุณนภาเป็นห่วงคุณมากนะคะ”

เมื่อคิดว่านภาลัยเป็นห่วงภีมพลมากกว่า ไวศิษฎ์ก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

คืนนั้นไวศิษฎ์ไม่ได้ลงไปทานอาหารที่ชั้นล่าง

เขาขอให้พี่กุ้งนำอาหารไปที่ห้องนอนด้วยเหตุผลง่ายๆ คือเขาไม่ต้องการเห็นเธอ

ที่ห้องอาหารชั้นล่าง นภาลัยพี่กุ้งกำลังทานอาหารเย็นด้วยกัน

“เขาเป็นยังไงบ้างคะ?” เธอถามอย่างเป็นห่วง

“ดิฉันประคบน้ำแข็งและทายาเรียบร้อยแล้วค่ะ รอยฟกช้ำดีขึ้น แต่ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่”

นภาลัยได้ยินก็รู้สึกหงุดหงิดใจ

ช่วงนี้เธอไม่อยากออกไปไหน นักข่าวติดตามเธออย่างใกล้ชิด เอาเป็นว่าช่วงนี้หลบๆ ไปก่อนก็แล้วกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

เด็กๆ เลือกภาพถ่ายครอบครัวจากอัลบั้มและนำไปที่โรงเรียน

“ผมต้องได้รางวัลที่ 1 ในการถ่ายรูปครอบครัวแน่ๆ” แชมป์พูดอย่างมั่นใจขณะนั่งอยู่ในรถ เขาจูบรูปอย่างเสน่หา “ดูสิ แม่กับพ่อเข้ากันได้ดีแค่ไหน!”

“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจของเด็กน้อยดังขึ้นที่เบาะหลัง ขวัญข้าวพูดขึ้น “น่าเสียดายที่พ่อจะแต่งงานกับญาณี วันแต่งงานกำลังใกล้เข้ามาแล้วด้วย เราจะทำยังไงดี”

“ไม่ว่าจะยังไง พวกเขาจะแต่งงานกันไม่ได้เด็ดขาด!” แชมป์พูดด้วยท่าทางแน่วแน่ แม้ว่าพวกเขาจะยังหาทางออกไม่ได้ก็ตาม

“ฉันว่าแม่ไม่กล้าหรอก”

“พ่อความจำเสื่อมไม่ใช่เหรอ?” แชมป์พูดอย่างเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อย “แม่ไม่รู้ว่าพ่อคิดยังไง ความกล้าของคนคนเดียวจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?”

รถแล่นไปทางโรงเรียนอนุบาล

แชมป์และขวัญข้าวคุยกันเรื่องพ่อกับแม่ พวกเขารับหน้าที่มากเกินไปตั้งแต่อายุยังน้อย พวกเขาไม่เหมือนเด็ก แต่เหมือนพ่อแม่ที่อกหักซะมากกว่า

วิลล่าซีเฮฟเว่น

หลังจากที่นภาลัยตื่น เธอก็ไม่เห็นไวศิษฎ์แล้ว พี่กุ้งบอกกับเธอว่าเขาออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า

ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงโกรธนานขนาดนี้นะ?

“แผลที่หน้าดีขึ้นไหม?” นภาลัยถาม

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

เธอกำลังรับประทานอาหารเช้าคนเดียวในห้องอาหารด้วยท่าทางสงบ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

วันแต่งงานใกล้เข้ามาทุกวัน

นภาลัยลองนึกดูว่าจะเป็นอย่างไรหลังจากที่ภีมพลและญาณีแต่งงานกัน

เธอจะย้ายไปที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าเลยไหม?

ห้องแต่งตัวของที่นั่นจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่เป็นของเธอ

เธอคงไม่ใจดีกับเด็กๆ ... ดังนั้นเธอต้องหาทางพาแชมป์และขวัญข้าวออกมา

นภาลัยต้องการพาแชมป์และขวัญข้าวออกมาอย่างเงียบๆ โดยไม่ให้ภีมพลรู้

ณ เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

ภีมพล ที่นอนไม่หลับยืนอยู่หน้าหน้าต่างห้องนอน มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตามืดมน ความทรงจำบ้านั่น... เขาจะเอามันกลับมายังไงดี

หนึ่งนาทีต่อมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก “เตรียมเครื่องบินไปนิวยอร์ก”

จากนั้นเขาก็แต่งตัวและลงไปชั้นล่างพร้อมที่จะไปนิวยอร์ก

แต่จู่ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากแชมป์

“พ่อครับ รูปครอบครัวของเราได้รับคะแนนโหวตมากที่สุด คุณครูอยากเชิญพ่อมาร่วมแบ่งปันประสบการณ์ด้วย” เสียงร่าเริงของแชมป์ดังขึ้น “เป็นครอบครัวที่มีความสุขมากที่สุดในโรงเรียนอนุบาลเลยครับ มีเคล็ดลับความสุขจะแบ่งปันไหมครับ?”

ภีมพลมองไปที่เครื่องบินส่วนตัวขนาดเล็กที่ลงจอดในสนาม ก่อนจะถามขึ้น “เมื่อไร?”

“บ่ายนี้ครับ มีหลายคนอยากมาฟังเลยครับ! ผู้นำโรงเรียนทุกคนก็จะมาร่วมฟังด้วย”

“แล้วลูกโทรบอกแม่หรือยัง?” ภีมพลถามเบาๆ