เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 316

เมื่อภีมพลเห็นเขาจึงหยุดและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหนือกว่า ไวศิษฎ์วิ่งไปแต่กลับถูกชายมีฝีมือสองสามคนขวางไว้

“ภีมพล!นายไปบ้านฉันทำไม?นายคิดว่าตอนนี้ปัญหายังไม่ใหญ่พออีกเหรอ?” ไวศิษฎ์ชี้ไปที่เขา “นายมีสิทธิ์อะไรมาพาตัวเธอไป?!นายเป็นอะไรกับเธอ!”

เขาตะโกนโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตอบ

พนักงานที่เดินผ่านไปอดไม่ได้ที่จะหยุดมองและเริ่มนินทา

ภีมพลไม่สนใจ ดวงตาสีดำอันมืดมนมองลึกเข้าไปที่อีกฝ่าย “ตอนเธอถูกสื่อล้อมไว้ นายไปอยู่ที่ไหน?”

ไวศิษฎ์โกรธ เขาสะบัดมือออกจากพันธนาการของเหล่าลูกน้องและโจมตีกลับ

ลูกน้องของภีมพลคล่องแคล่วและเอนหลังหลบได้สำเร็จ

ไวศิษฎ์โกรธมากขึ้น เขาเริ่มลงมือจริงๆ ทำให้เกิดการตะลุมบอนเล็กๆ ขึ้น

ภีมพลจ้องไปที่เขาอย่างเย็นชา เขาจำภาพในกล้องวงจรปิดได้เป็นอย่างดี

นอกห้องฉุกเฉิน...

เขาบีบบังคับให้นภาลัยกลายเป็นเป็นผู้หญิงอย่างไร้ยางอาย ทั้งสีหน้า คำพูดที่เย่อหยิ่งที่เขาพูดกับแม่ของเขา...

ทั้งหมดนี้ทำให้ภีมพลต้องการให้ลูกน้องสั่งสอนบทเรียนให้เขาเพิ่มสักหน่อย

ภีมพลไม่ได้พูด แต่ลูกน้องรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร

ในไม่ช้า ไวศิษฎ์ก็เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด เขาโดนต่อยหลายครั้ง ทำให้ผู้คนโดยรอบรู้สึกกังวลใจ

“ถ้าเจ็บตัวแล้วจะแสดงเรื่องรักแห่งอ่าวอินทนิลต่อยังไง?”

“พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาเนี่ย?เป็นเพราะคุณนภาเหรอ?”

ไม่ว่าฝีมือของไวศิษฎ์จะดีแค่ไหน แต่เขาไม่สามารถทนต่อการต่อสู้ของกลุ่มคนที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีได้

ภีมพลไม่มีอะไรจะพูดกับเขาและไม่ต้องการเสียเวลา

ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่รถลัมโบร์กินี

คนขับช่วยเปิดประตูรถและแสดงความเคารพ “เชิญครับ คุณภีม”

ไวศิษฎ์หลบหลีกในการต่อสู้ เขาเหลือบมองภีมพลนั่งรถจากไป รถถูกขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกโกรธมาก หลังจากเสียสมาธิ ลูกน้องของภีมพลได้โอกาสจึงชกเข้าไปที่ใบหน้าของเขาอย่างโหดเหี้ยม

ความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเซถอยหลังไปหลายก้าว

ไวศิษฎ์เข้าสู้ภาวะบ้าคลั่งโดยสมบูรณ์ เขาไม่ได้หนี แต่กลับระบายความโกรธทั้งหมดไปที่รางของเหล่าลูกน้อง

ผ่านไปประมาณ 5 นาที

ภีมพลโทรมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวางสายและตรงไปยังกลุ่มตะลุมบอน “หยุดตีกันได้แล้ว”

ลูกน้องของภีมพลหยุดการเคลื่อนไหวและรีบยืนเป็นแถว

ใบหน้าของไวศิษฎ์ช้ำบวมเป็นสีดอกกุหลาบ แน่นอนว่าเขาประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินไป

เขาตัดสินใจเดินกลับไปขึ้นรถ

เมื่อรถวอลโว่หยุดหน้าวิลล่าซีเฮฟเว่น ดวงตาของงไวศิษฎ์แสดงความเกลียดชัง

พี่กุ้งพบว่ารถจอดไว้นานแล้วและเขาไม่ลงจากรถสักที เมื่อไวศิษฎ์เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น พี่กุ้งก็ตกใจกับรอยแดงบนหน้าเขาอย่างมาก “คุณชายศิษฎ์ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

มุมปากของเขาบวมเล็กน้อยและมีเลือดไหลออกมา สีหน้าของเขาดูไม่ดีอย่างมาก

ไวศิษฎ์ไม่สนใจคำพูดของพี่กุ้ง เขามองเห็นผู้หญิงยืนอยู่บนบันไดได้อย่างรวดเร็ว

ดวงตาทั้งสองมาบรรจบกัน

หัวใจของนภาลัยเต้นแรงเล็กน้อย เขาโกรธหรือเปล่า?

เขาก้าวไปที่บันไดด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ หัวใจของเธอก็กระชับขึ้นเล็กน้อย

ไวศิษฎ์เดินผ่านเธอไปโดยไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย

นภาลัยเห็นว่ามุมปากของเขามีรอยแผล “ศิษฎ์!” เธอตะโกนเรียกพลางเดินตาม “คุณสู้กับใครมาน่ะ?”

ปัง!

เขาปิดประตูใส่หน้าเธออย่างแรง

“ศิษฎ์!” เธอเคาะประตูพลางบิดลูกบิด และพบว่าเขาล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว “ศิษฎ์ เกิดอะไรขึ้น?คุณสู้กับใครมา?”

จู่ๆ ประตูก็เปิดออก ทำให้เธอตกใจมาก

มีความดื้อรั้นในดวงตาสีเข้มของไวศิษฎ์ “คุณเป็นห่วงใคร?” เขาถามอย่างไม่พอใจ

“ฉันเป็นห่วงคุณน่ะสิ”

“ทำไมผมฟังแล้วไม่รู้สึกแบบนั้นล่ะ?” เขาขมวดคิ้ว “คุณลังเล คุณไม่ได้พูดออกมาทันที”

“คุณทะเลาะกับภีมพลมาเหรอ?” เธอถามเสียงเข้ม “ทำไม？”

เมื่อได้ยินเสียงความกังวล ไวศิษฎ์จึงรู้สึกหดหู่อย่างมาก “นภาลัย ความหวังอันริบหรี่ของผมมันไม่มีเหลือแล้วใช่ไหม?”