เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 323

ขณะนี้ ภีมพลกับนภาลัยยังอยู่ในโรงเรียนอนุบาล ภายใต้พยานผู้ปกครองจำนวนมาก เธอไม่สามารถปฏิเสธการขอแต่งงานของเขาได้

“นภา คุณยินดีที่จะแต่งงานกับผมมั้ย?” เขาเงยหน้าขึ้นมา ถามอย่างจริงใจ

นภาลัยที่สติยังไม่ครบถ้วน “ฉันยินดี”

ทันทีที่เธอพูดจบ ด้านล่างเวทีก็ดังขึ้นด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่น นภากลอกตา และความคิดของเธอก็กลับสู่ความเป็นจริงทีละนิด

มันเป็นเพียงกิจกรรม เพื่อให้ความร่วมมือกับลูกๆเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องจริง

ภีมพลยืนขึ้น ดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขน “ขอบคุณนะ”

จากนั้นไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับแชมป์และขวัญข้าว ทั้งสองก็โบกมือให้พวกเขา ภีมพลที่โอบไหล่เธอไว้ ก็รีบพาเธอไปจากที่นี่

ก็ไปแบบนี้เลยเหรอ? เธอที่สติกลับคืนมา จึงหันไปถาม

“ก็ใช่ไง?” ภีมพลถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “คุณอยากจะยืนแต่งงานตรงนี้เหรอ?”

“……..” เธอหน้าแดง เม้มริมฝีปากและไม่พูดอีก

โทรศัพท์ของภีมพลดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูแวบหนึ่ง ก็กดปฏิเสธ

ไม่นาน มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขายังคงไม่สนใจ

ลานจอดรถใต้ดิน เขาเปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพบุรุษ “ขึ้นรถเถอะ”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“โทรศัพท์คุณดัง” นภาลัยเตือนเขา

ภีมพลหยิงโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อที่โชว์บนหน้าจอ แล้วกดปฏิเสธไปอีกครั้ง

ทันทีที่ลัมโบร์กินีสตาร์ทแล้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับว่ามีเรื่องด่วน

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เป็นสายจากรีพัลส์เบย์ วิลล่าสิบกว่าสาย เขาไม่รับเลย

“ทำไมไม่รับสายละ?” นภาลัยอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่อยากรับ”

รถได้ออกจากลานจอดรถใต้ดินแล้ว ขับออกไปนอกโรงเรียนอนุบาล

เขาพูด “ผมจริงจังนะ คุณรับปากแต่งงานกับผมแล้ว งั้นก็ต้องรักษาระยะห่างกับไวศิษฎ์นะ”

นภาลัยไม่ตอบ

ห้านาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง………

“คุณรับสายเถอะ” เธอหันไปพูด “โทรถี่ขนาดนี้ ต้องมีเรื่องอย่างแน่นอน!”

ภีมพลรู้สึกว่ามารดาน่าจะเห็นข่าวแล้ว ดังนั้นจึงโทรมาถามสถานการณ์ เขารู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอธิบาย ดังนั้นจึงไม่รับสาย

“วันนี้สิ่งที่ผมพูดล้วนเป็นความจริง” เขาที่ขับรถอยู่ หันมองเธอแวบหนึ่ง “ไม่ใช่เพื่อมาทำภารกิจให้สำเร็จ”

นภาลัยก้มหน้า เธอกำลังเล่นนิ้วมืออยู่ “แล้วคุณจะจบมันยังไง?”

“ไม่จำเป็นต้องจบ” เขาพูดว่า “เผชิญมันพร้อมกับผม ชีวิตของเราเอง อยากใช้ยังไงก็ใช้มันอย่างนั้น”

คำพูดนี้………ฟังแล้วทำให้คนรู้สึกปลอดภัยมาก

ความทรงจำของเขายังไม่ฟื้นคืนมาเลย เขาก็หมายมั่นเธอเหรอ?

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง “เสียงดัง คุณรับเถอะ” เธอรู้สึกหดหู่และกระวนกระวาย

“ผมปิดเครื่อง” ขณะที่พูด ภีมพลก็หยิบโทรศัพท์ออกมา มองชื่อที่โทรเข้ามาแวบหนึ่ง กลับพบว่าเป็นสายของพ่อบ้านปวิธ

ภีมพลรีบสาย อีกฝ่ายก็บอกกับเขา

“คุณภีม คุณนายนิตย์ไม่สบายกะทันหัน ถูกรถโรงพยาบาลนำตัวไปแล้ว สถานการณ์วิกฤต!”

ภีมพลหัวใจกระตุก เขาก็วางสาย

นภาลัยหันไปถาม “เป็นอะไร?” พบว่าอารมณ์เขาไม่ปกติ

แน่นอนว่าไม่มีสิ่งใดหลุดรอดจากสัญชาตญาณของเธอได้ ภีมพลหันไปถามเธออย่างอ่อนโยน “คุณจะกลับไปที่ไหน?”

“คุณจะไปไหน?” เธอสังหรณ์ว่าต้องเกิดเรื่องแล้ว

“แม่ผมอยู่ในห้องฉุกเฉิน เมื่อกี้พ่อบ้านปวิธโทรมา”

“……”งั้นสถานการณ์ก็ต้องเร่งด่วนมาก

นภาลัยพูด “คุณหยุดรถ ฉันกลับไปเอง” อยากจะช่วยประหยัดเวลาให้เขา

“คุณไม่ไปโรงพยาบาลกับผมเหรอ?” หัวใจของภีมพลจมลงเล็กน้อย “คุณบอกว่าคุณยินดีแต่งงานกับผม ลูกก็โตขนาดนี้แล้ว คุณไม่คิดจะไปพร้อมกับผมเหรอ?”

“……”นี่มันตรรกะอะไรกันเนี่ย?

ปล่อยคุณลงข้างถนนผมไม่ไว้ใจ “ภีมพลที่ขับรถอยู่พูดขึ้น “เวลาที่จะไปส่งคุณก็ไม่พออีก” อย่างไรเสียคุณที่นอนอยู่ในห้องฉุกเฉินคือแม่ผม”

เข้าห้องฉุกเฉินเลยเหรอ?

นภาลัยเป็นห่วงจากใจ “งั้นฉันก็ไปด้วย”

ภีมพลมือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย อีกข้างหนึ่งกุมมือของเธอไว้ “ดีเลย” ในขณะนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

นภาลัยมองใบหน้าด้านข้างของเขาอย่างคุ้นเคย ไม่แน่ใจว่ามันจะไม่ใช่ความฝัน

ในโรงพยาบาล

สถานการณ์ของคะนึงนิตย์วิกฤตมาก ผ้าไหมและลูกน้องคนอื่นๆรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน โทรศัพท์คุณภีมพลก็โทรไม่ติด พวกเธอก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

ประตูลิฟต์เปิดออก ภีมพลที่จับมือของนภาลัย แบบนิ้วมือประสานกัน พาเธอปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน