เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 334

เขาจับมือเธอขึ้นมาอีกครั้ง ความอบอุ่นของฝ่ามือส่งถึงกัน "ไปกับผม" เขาเปิดประตู และพาเธอเดินไปที่ปากบันได

ไวศิษฎ์ยังคงนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงบันได ให้ความรู้สึกเศร้า

เมื่อได้ยินฝีเท้าของทั้งสองคน ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้แพร่กระจายจากฝ่าเท้าไปยังหัวใจของเขา ซึ่งแอลกอฮอล์ก็ไม่สามารถทำให้เขาชินชาได้

ไวศิษฎ์ตั้งสติ เขาลุกขึ้นหันไปมอง สายตาไปหยุดอยู่ตรงมือที่จับอยู่ด้วยกันของเขาทั้งสองคน

นภาลัยอยากจะเอามือออกโดยสัญชาตญาณ ไม่อยากไปกระตุ้นความรู้สึกของเขา แต่ภีมพลกลับจับมือเธอแน่น

ไวศิษฎ์ยิ้มยกที่มุมปาก “ลงไปเถอะ” จากนั้นตัวเองก็ลงไปข้างล่าง

ภีมพลที่กอดไหล่ของนภาลัยเอาไว้ พาเธอก้าวเดินลงไป

ห้องรับแขกชั้นล่าง

ไวศิษฎ์พูดกับนภาลัย “ไปกับเขาเถอะ อาศัยอายุยังน้อย ไปรักอย่างกล้าหาญ แน่วแน่ อย่าเหลือความรู้สึกเสียดายให้กับชีวิตของตัวเอง” เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด เขาก็กรอกเหล้าเข้าปากอีก

นภาลัยคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ เธอรู้สึกตกใจมาก

เขาชอบแย่งทุกอย่างของภีมพลไม่ใช่เหรอ?

“ฝนซาลงแล้ว พี่กุ้ง คุณกางร่มไปส่งพวกเขาหน่อย” ไวศิษฎ์มองไปยังหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล มีความเมาเล็กน้อย “วันหลังค่อยเก็บข้าวของของคุณไปให้”

“ศิษฎ์…….” นภาลัยซาบซึ้งใจอย่างมาก และสามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเขา

“หากยังไม่ไปอีก ผมจะไม่ปล่อยคนแล้วนะ” ไวศิษฎ์มองไปทางพวกเขา อยู่ๆสายตาก็เย็นชา รอยยิ้มตรงมุมปากก็เยือกเย็นขึ้นเล็กน้อย “พี่กุ้ง ส่งแขก!!”

น้ำเสียงนี้ทำให้นภาลัยสะดุ้ง ภีมพลกอดไหล่เธอไว้แน่น ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยกับเธอ

ก็เห็นเพียงพี่กุ้งที่กางร่มสีดำคันใหญ่ยืนอยู่ตรงประตูห้องรับแขก

ภีมพลไม่ได้พูดคำพูดที่ขอบคุณมากนัก เขามีความรู้สึกที่ซับซ้อนกับไวศิษฎ์

เขากอดไหล่ของนภาลัย หันหลังพาเธอไปจากที่นี่

นภาลัยหันกลับมอง ยังสามารถมองเห็นไวศิษฎ์ที่เอาเหล้ากรอกเข้าปาก

พี่กุ้งกางร่มออก

“เตือนเขาให้ดื่มน้อยๆหน่อย มันทำลายสุขภาพ” นภาลัยที่ห่วงใยในฐานะพี่สาวคนหนึ่ง

“วางใจเถอะค่ะ เดี๋ยวอีฉันจะเตือนเขาเอง”

ภีมพลเปิดประตูข้างคนขับ นภาลัยหันไปมองเขา “……” เห็นแววตาที่แน่วแน่ของภีมพล

วินาทีที่นภาลัยขึ้นรถไป เธอก็รู้แล้วว่า วันข้างหน้าต้องร่วมฝ่าฟันอุปสรรคกับเขาแล้ว

ภีมพลพยุงเธอขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตู

เขาก็ขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ แล้วก็สตาร์ทรถในไม่ช้า

ขับรถไปจากวิลล่าริมทะเล นี่จะเป็นการเดินทางครั้งใหม่

นภาลัยหันมองไปนอกหน้าต่าง มองวิลล่าที่ให้ตัวเองได้พิงพักไปหลายเดือนเป็นครั้งสุดท้าย

ในใจสับสนเล็กน้อย ยังไม่ได้ร่ำลากับพี่กุ้งดีๆเลย และยังไม่ทันได้ขอบคุณ…….ศิษฏ์เลย

ลัมโบร์กินีฝ่าฝนมุ่งหน้าไปยังเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

“ต่อไปผมจะดีกับคุณให้มากๆ” ภีมพลสัญญา “จะไม่ให้คุณได้รับความลำบากใจอีก และจะไม่ให้คุณไปจากผมอีก”

นภาลัยรู้สึกถึงความแน่วแน่ในใจเขา ก็ซาบซึ้งอย่างมาก เพียงแต่ว่า…….ปัญหาที่อยู่ตรงหน้ายังมีอีกเยอะ ต้องจัดการทีละเรื่อง

นภาลัยก็มีสิ่งที่ตัวเองเป็นห่วง กลัวว่าเมื่อความทรงจำของเขาฟื้นคืนมาแล้ว แล้วจะเสียใจกับการตัดสินใจของเขาในวันนี้

คะนึงนิตย์มารยามาก นภาลัยนั้นเข้าใจดี อย่างไรเสียก็เคยใช้ชีวิตอยู่บ้านเดียวกันนานขนาดนั้น ดังนั้นเธอสามารถทำอะไรได้บ้าง นภาลัยไม่กล้าคาดการณ์

ในระหว่างทางภีมพลไม่ได้พูด ในที่สุดรถก็ได้มาจอดที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

ขณะนี้ฝนหยุดตกแล้ว อากาศปลอดโปร่งเป็นพิเศษ

พ่อบ้านปวิธมาถึงหน้าบ้าน เปิดประตูคนขับ “สวัสดีครับคุณภีม” กลับเห็นคุณนภาที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ พ่อบ้านปวิธดีใจอย่างมาก

ภีมพลลงจากรถแล้วก็อ้อมรถไป ช่วยเธอเปิดประตู ดูแลให้เธอลงจากรถอย่างระมัดระวัง

“สวัสดีครับคุณนภา!” พ่อบ้านปวิธทักทายอย่างสุภาพ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีจ้าปวิธ” นภาลัยยิ้มเล็กน้อย ไม่เจอกันนาน ยังคงรู้สึกสนิทสนมเหมือนเดิม

เห็นคุณภีมกอดไหล่เธอเอาไว้ แล้วพาเธอเดินไปทางห้องรับแขก เหมือนกับคู่รักที่ความสัมพันธ์ดีมาก

เห็นท่าทางที่ชิดเชื้อนี้ ในใจพ่อบ้านปวิธก็เกิดความสงสัย สามวันข้างหน้าก็จะมีงานแต่งงานของเขากับคุณญาณีแล้ว…….เขาจะเลือกใครกันแน่?