เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 337

ในห้องอาหารที่มีแสงไฟสว่างจ้าเหมือนกระจก

นภาลัยใช้ช้อนกลางตัดอาหารให้เขา มองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน “ลองชิมดูค่ะ ดูว่าจะถูกปากมั้ย?”

มีเธออยู่ข้างกาย กินอะไรก็อร่อยทั้งนั้น

“อืม” เขาหยิบช้อนซ้อมขึ้นมา ตัดมันเข้าปากอย่างผู้ดี เคี้ยวอย่างละเอียด “อร่อยมาก”

นภาลัยที่แววตาหยาบเยิ้ม เธอนั่งอยู่ตรงข้ามเขา ทานอาหารค่ำอย่างเงียบๆแต่อบอุ่น

ริมทะเล วิลล่าขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า

ไวศิษฎ์ยังคงนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงบันได ด้านข้างกองเต็มไปด้วยขวดเหล้า ในอากาศคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า

ยิ่งดื่ม ภาพเธอในหัวยิ่งชัดเจน ยิ่งลบเลือนไม่ออก

ผู้หญิงคนแรกที่เดินเข้ามาในหัวใจเขา เป็นผู้หญิงคนแรกที่สะกดใจเขา ต่อให้เธอจะมีลูกกับคนอื่นแล้ว ต่อให้ในใจเธอมีคนอื่น

สามารถใช้ชีวิตกับเธอหลายเดือน สำหรับไวศิษฎ์แล้วมันเป็นความทรงจำที่มีค่ามาก

“คุณศิษฎ์” พี่กุ้งมารายงาน “ข้าวของของคุณนภาเก็บเรียบร้อยแล้วค่ะ” จริงๆแล้วเธอไม่ได้ขาดแคลนอะไรเลย ครีมบำรุงผิวหรือของใช้ประจำวัน คุณภีมต้องเตรียมพร้อมให้เธอแล้วอย่างแน่นอน

ไวศิษฎ์เงยหน้าขึ้น มองกระเป๋าในมือเธอ ก็คิดได้ฉับพลัน “กระเป๋ามีของสี่อย่างนั้นมั้ย?”

“มีค่ะ” พี่กุ้งยืนยันอีกครั้ง “อัลบั้มรูป พวงกุญแจ แก้วน้ำ จี้หยก”

“จัดคนส่งไปให้เธอเถอะ” ไวศิษฎ์รู้ว่าของพวกนี้เป็นของรักของหวงของเธอ ครั้งหนึ่งเพื่อของเหล่านี้แล้วแม้แต่ชีวิตก็ไม่เอา

เขายกขวดเหล้ากรอกเข้าไปในปาก เห็นว่าพี่กุ้งยังไม่เคลื่อนไหว

พี่กุ้งเห็นดวงตาที่บวมแดงของเขา ก็อดสงสารไม่ได้ “พรุ่งนี้คุณไปส่งเองมั้ย จะได้เห็นเธอด้วย”

“ผมไม่ไป” ไวศิษฎ์ปฏิเสธ เมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้น ในใจก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที “ผมกลัวว่าผมจะทำใจไม่ได้ รอให้เธอแต่งงานก่อน ค่อยเจอเธอ ในน้ำเสียงเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรดี จากนั้นก็หัวเราะ “บางทีแบบนี้มันจะดีกว่า”

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะไปส่งเดี๋ยวนี้เลย” พี่กุ้งที่หัวใจหนักหน่วง เธอหันหลังเดินจากไป

ยี่สิบนาทีให้หลัง

พี่กุ้งก็มาถึงที่เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า แสงไฟในห้องรับแขก ความหรูหราทำให้เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี และระมัดระวังตัวอย่างบอกไม่ถูก

ภีมพลที่ร่างกายตั้งตรง มองดูเธออย่างเงียบๆ

“คุณภีม อันนี้คือของติดตัวของคุณนภา ช่วยส่งต่อให้เธอด้วยค่ะ”

เขารับกระเป๋ามา “ขอบคุณ”

คุณภีมจำเธอไม่ได้แล้ว จำไม่ได้ว่าเธอคือคนที่ตัวเองส่งไปดูแลไวศิษฎ์

แต่เขารู้สึกว่าแววตาของพี่กุ้งแฝงไว้ด้วยอารมณ์มากมาย ราวกับว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับเขา

ภีมพลพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเก็บออร่าที่เย็นชาโดยกำเนิด "คุณมีอะไรจะพูดไหม" น้ำเสียงที่อ่อนโยนของผู้ชาย ในคำพูดความยังแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน

มันทำให้พี่กุ้งลดช่องว่างไปได้ไม่น้อย เธอเงยหน้าอย่างกล้าหาญ “คุณภีม ขอได้โปรดทะนุถนอมคุณนภาด้วย”

พูดแค่นี้?

ภีมพลมองสบตาเธอ เขาพยักหน้ารับ “ได้”

พี่กุ้งยังได้พูดกับเขา “เธอเป็นคนในหัวใจของคุณศิษฎ์ เขาทนเจ็บตัดใจให้คุณ”

ภีมพลนิ่งเงียบ ผู้หญิงที่เขาภีมพลต้องการ ยังต้องให้คนอื่นยอมให้ด้วยเหรอ?

ภีมพลกำลังมีอารมณ์ที่อยากจะแก้ไขคำพูดของเธอ พี่กุ้งกลับสวัสดี แล้วก็เดินจากไป

ชั้นบน นภาลัยกำลังเก็บข้าวของ

ของที่อยู่ในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าของเธอถูกคะนึงนิตย์เก็บไปทิ้งหมดแล้ว แม้แต่เสื้อผ้าสักตัวก็ไม่เหลือ

ช่วงบ่ายภีมพลได้เขียนรายการ ให้คนไปซื้อมาครบแล้ว

คนใช้ได้ช่วยเธอจัดเก็บไปแล้วส่วนใหญ่ ของใช้เล็กๆน้อยๆเธอกำลังเก็บเอง ถึงเวลาที่ต้องการใช้จะได้สะดวกในการหยิบ

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ

นภาลัยหยุดความเคลื่อนไหวในมือ หันไปมองภีมพลที่ถือกระเป๋าเข้ามา “ศิษฎ์มาที่นี่เหรอ?”

“เป็นพี่กุ้งที่มา” ภัมพลวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ “ผมจะไปโทรหาวริศ จะไปคุยเรื่องแต่งงานในห้องหนังสือ”

“อ่อ โอเค คุณไปเถอะ”

ภีมพลหันหลังเดินออกไปด้านนอก ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ขอเพียงได้ยินเธอเรียกศิษฎ์ โดยไม่เรียกชื่อเต็ม เขารู้สึกว่ามันสนิทกันมาก ก็รู้สึกไม่ชอบใจ

แต่เขาไม่อยากเรียกร้องกับเธอมากเกินไป