เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 343

“อาจารย์!!” เป็นเสียงของสาวิน

เขาตามภีมพลเข้ามาในห้องรับแขกอย่างปลาบปลื้มใจ การตกแต่งที่หรูหราของที่นี่ทำให้เขาตะลึง! พูดไม่ออกในทันที

นภายิ้มอย่างเบิกบานใจ “สาวิน” ไม่เจอกันหลายเดือน เขาสูงขึ้น และเป็นหนุ่มแล้ว

หนุ่มน้อยที่ได้สติจึงมองไปทางเธอ “อาจารย์ สวยมากเลยครับ!” มองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก้าวเดินไปหาเธอ “สวยมากเลย!” สวยหยาบเยิ้มจนลูกตาแทบถลนออกมา

สายตาของภีมพลหยุดอยู่บนร่างของสาวิน คิ้วของเขาขมวดขึ้น รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจเล็กน้อย

“ขอบคุณที่นายมาร่วมงานของอาจารย์” นภาดีใจมาก “ทุกอย่างในหมูบ้านเรียบร้อยดีใช่มั้ย?”

“ดีทุกอย่างครับ พวกลุงธรณ์ก็จะมาร่วมงานด้วย! คุณภีมจัดการไว้หมดแล้ว จะจัดรถไปรับพวกเขา!” สาวินกล่าว

นภาลัยประหลาดใจมาก เขาคิดได้รอบคอบขนาดนี้เลยเหรอ? มองไปทางภีมพล เห็นเขาพยักหน้ารับ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างมาก

สาวินพูดกับเธอ “เพียงแต่ว่าช่วงสองสามวันนี้ในไร่ค่อนข้างที่จะยุ่ง ดังนั้นพวกเขาจะมาในวันแต่งเลย ป้าเพ็ญกับลุงเปรยก็เฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อ เป็นครั้งแรกที่เข้าเมืองและมาร่วมงานแต่งของอาจารย์!”

นภาลัยดีใจมาก มองภีมพลอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะ”

“พวกเขาก็คือญาติของเจ้าสาว เป็นแบ็คที่เข้มแข็งของคุณ” ภีมพลคิดได้รอบคอบ “คนที่มองดูแชมป์กับขวัญข้าวเติบโต ยังไงก็ต้องเชิญพวกเขามาร่วมเป็นพยานในความสุขของคุณ”

ความอบอุ่นได้ไหลลงอยู่หัวใจเธอ ทำให้ยิ่งรักเขามากขึ้น

สาวินรู้สึกทึ่งกับความงามที่สวยดั่งนางฟ้าของนภาลัย ภีมพลสังเกตเห็นว่าสายตาของเขานั้นไม่อาจจะละจากเธอได้

ในขณะที่สาวินกำลังจะเอื้อมมือไปกอดคอของนภาลัยนั้น ภีมพลก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจับมือที่ยกขึ้นของเขาจากด้านหลัง "นายไม่ใช่เด็กอีกแล้ว อายุเกือบยี่สิบแล้ว นายต้องรักษาระยะห่างกับภรรยาของฉัน!"

“อาจารย์………” สาวินหน้ามุ่ย น้อยใจ “ผมไม่ได้กอดอาจารย์มานานแล้ว เขาแย่งอาจารย์ไปแล้ว ผมขอกอดอาจารย์หน่อยได้มั้ย? ตอนที่เราไปเก็บสมุนไพรขาผมบาดเจ็บ อาจารย์ยังแบกผมกลับบ้านล่ะ!”

ผู้คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ นภาลัยเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเช่นกัน เป็นเด็กน้อยที่เธอเห็นการเติบโตของเขามาโดยตลอด

มีแต่ภีมพลที่หน้าบึ้ง แอบออกแรง

“เจ็บ เจ็บ เจ็บ คุณภีมปล่อยผม!” สาวินเหมือนเด็กน้อย แก้มยุ้ยของเด็กยังไม่จางหายไป เขาหันไปมอง “ปล่อยผมเถอะ ผมผิดไปแล้ว!”

“จำได้แล้วใช่มั้ย?” ภีมพลที่ถือสาเขา พูดอย่างหึงเล็กน้อย “ต่อไปห้ามกอดอีก ต่อให้เป็นอาจารย์ก็ไม่ได้”

“ครับๆ” เด็กน้อยคนนี้ก็พยักหน้าซ้ำ เจ็บมากจริงๆ

ภีมพลพูดขึ้นอีก “ห้ามจ้องมองเธอ เกินห้าวินาทีก็ไม่ได้แล้ว”

“ครับๆ อาจารย์………”

“เอาล่ะ” นภาลัยพูดห้าม “ปล่อยเขาเถอะ เขายังเป็นเด็ก”

“เป็นเด็กก็ต้องสั่งสอน เด็กก็จะโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนกัน เด็กก็คือคนต่างเพศ” ภีมพลที่มากไปด้วยเหตุผล

“ผมจำขึ้นใจแล้ว! ไม่กอดอีกแล้วละ!” สาวินมองเขาอย่างระมัดระวัง

ภีมพลปล่อยมือ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ออกแรงมากนัก

หลังจากปล่อยมือ ภีมพลก็ถามสาวิน “นายอยากกินอะไร?”

“ผมกินข้าวมาแล้ว ไม่หิว”

“อยากจะดื่มอะไรหน่อยมั้ย?”

“ไม่แล้วครับ ขอบคุณครับ”

แม้แต่นภาลัยเองเวลานี้ยังรู้สึกภีมพลน่ารักมาก

“ป้าโสนได้เตรียมห้องไว้ให้เราแล้ว นายสามารถขึ้นไปดูกับเธอนะ หากต้องการอะไรก็ขอให้บอกไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณครับ” สาวินยกมือไหว้ “คุณอย่าลงมือก็พอแล้ว!” ดีใจเหมือนเด็กน้อยเลย

ภีมพลที่เอามือไขว้ไว้ด้านหลัง และนิ่งเงียบ

นภาลัยที่สวมชุดแต่งงาน สวยเหมือนนางฟ้า

“ต้องการปรับแก้ชุดแต่งงานมั้ย พอดีตัวมั้ย?” ภีมพลถาม

“ดีมากเลย สมบูรณ์แบบ”

ภีมพลรับกล้องมาจากพ่อบ้านปวิธ ถ่ายรูปให้เธอสองสามใบ

นภาลัยร่วมมืออย่างดี โพสต์ท่าน่ารักๆ ใบหน้ายังมีรอยยิ้มที่มีความสุข

ไม่นานนัก เด็กๆก็ได้โทรศัพท์เข้ามา

พวกเขาคุ้นชินกับการอยู่ต่างประเทศมาก เด็กน้อยสองคนอวยพรพ่อแม่ผ่านหน้าจอ