เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 344

นภาลัยบอกกับเด็กๆ พ่อของพวกเขาความจำกลับคืนมาแล้ว เด็กๆก็ดีใจมาก

“รอให้คุณพ่อกับคุณแม่จัดการธุระของทางนี้เสร็จแล้ว ก็จะไปรับพวกหนูกลับมาอยู่ที่นี่นะ” นภาลัยสัญญา “ใช้เวลาไม่นานจ้า ต้องอดทนรอนะคะ”

“คุณแม่ พวกเราอยู่กับคุณน้ามิรามีความสุขมากเลย!” แชมป์พูดอย่างดีใจ ผมชอบไปเล่นที่ฟาร์มมากเลยครับ และก็ระวังความปลอดภัยด้วย ไม่สร้างปัญหาเลยครับ

“เป็นเด็กดีจริงๆ!”

เสียงเด็กของขวัญข้าวก็ดังขึ้น “คุณพ่อ คุณแม่ หนูก็ชอบบ้านของคุณน้ามิรามากเลยค่ะ อยากจะเล่นที่นี่นานๆค่อยกลับไปค่ะ ดังนั้นพ่อแม่ยังไม่ต้องรีบมารับพวกเรากลับไปนะคะ!”

“งั้นก็ต้องลำบากคุณน้ามิราดูแลลูกๆแล้ว หากมีอะไรก็โทรมานะ อย่าบอกที่อยู่ให้คนอื่นรู้ละ”

“วางใจเถอะ พวกเรารู้แล้ว!”

“คุณพ่อ คุณแม่ รักนะ!”

“ปะป้าคุณแม่ก็รักลูกๆจ้า”

เวลาผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียวก็ถึงวันแต่งงานแล้ว

เมืองไนร์ก้า เหมือนเมืองที่หญิงสาวเพิ่งตื่นนอน สวยงามและเงียบสงบ แสงอรุณในยามเช้า อากาศบริสุทธิ์สดชื่น วันนี้อากาศดี และเป็นวันที่ดี

งานแต่งงานแห่งศตวรรษจะจัดขึ้นที่นี่ ในที่สุดประธานบริษัททีเอ็ม กรุ๊ปกำลังจะแต่งงาน

เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าได้มีรถมาจอดแต่เช้าตั้งหลายคัน ช่างแต่งหน้า ช่างทำผม เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็มาแล้ว

แต่เช้าตรู่ภีมพลก็ส่งรถสิบคันไปที่หมู่บ้านซันไลต์เพื่อรับเด็กๆ หนุ่มสาว และคนชรา

รายชื่อนั้นสาวินเป็นคนร่าง ล้วนเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับนภาลัย

เจ็ดปีที่ผ่านมาพวกเขาดูแลเธอและเด็กๆมาโดยตลอด

ในลานขนาดใหญ่ที่มีหญ้าเขียวขจี รถแต่งงานที่งดงามจอดเรียงกัน และแต่ละคันได้รับการตกแต่งที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว โรแมนติกและสวยงาม

เบญญาซึ่งสวมชุดเพื่อนเจ้าสาวก็มาด้วย วันนี้เธอไม่ได้สวมชุดที่แปลกประหลาด ดูแล้วแสนซนน่ารัก

"นภาลัยยังไม่ตื่นอีกเหรอ? วันนี้เป็นวันสำคัญนะ!" เบญญาถามภีมพล "เมื่อคืนพวกนายทำอะไรกัน? สวีทกันจนดึกเลเหรอ?”

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของลูกสาวนายกเทศมนตรี คนรอบต่างสะดุ้งตกใจ!

หญิงสาวคนนี้อายุเท่าไหร่?

อะไรก็พูดเหรอ?

ภีมพลจ้องมองเธออย่างจริง แววตาลึกซึ้ง พูดตามความจริง “คุยกันจนดึก วางแผนอนาคต”

“แชมป์กับขวัญข้าวละ?” เบญญามองไปโดยรอบ เธอที่รักเด็ก “ยังไม่ตื่นเหรอ? ฉันจะไปปลูกพวกเขา!” ขณะที่พูดก็หันหลังเดินไป

“พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นี่” ภีมพลเงยหน้าขึ้น

หญิงสาวหยุดฝีเท้าลง หันมาอย่างประหลาดใจ “อะไรนะ? อยู่ไหน?”

ภีมพลที่มองเธอสบตาเธอ ไม่คิดจะตอบ

“งั้น…….ฉันไปปลูกนภาลัย?”

“ไม่ได้” ภีมพลที่สีหน้าปกติดื่มชาไปหนึ่งคำ “ให้เธอนอนจนตื่นเอง”

“คุณภีม วันนี้เป็นวันแต่งงานนะคะ! เลยฤกษ์มันจะไม่ดี!”

ภีมพลพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ที่ของฉันไม่มีฤกษ์ มีแต่คนที่ใช่”

ว้าว!

ความหวานนี้ ทำให้คนทั้งห้องรับแขกอิ่มไปเลย!

เบญญายกนิ้วโป้งไปทางเขา จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา

ชั้นบน

“คุณผู้หญิง ตื่นหรือยัง?” ป้าโสนที่เคาะประตูห้องอย่างใจเย็น เอาหูไปแนบกับประตู “คุณผู้หญิง ยังนอนอยู่มั้ย?”

นภาลัยยื่นแขนออกมาจากผ้าห่ม เธอบีบขี้เกียจไปหนึ่งที ลืมตามองเวลาในโทรศัพท์ จะแปดโมงแล้ว?

วันนี้เป็นวันแต่งงาน??

และข้างกายล่ะ? ไม่มีเงาของเขาแต่เช้าแล้ว

เขาไปไหนแล้ว? ทำไมไม่ปลูกเธอ?

เวลานี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “คุณผู้หญิง ตื่นหรือยังคะ?” เป็นเสียงที่ระมัดระวังของป้าโสน

“เชิญค่ะ!” เธอหายง่วงไปในทันที

ป้าโสนผลักประตูเข้ามาก เห็นเธอรีบลงจากเตียง กำลังบ่น “คุณภีมละ? ทำไมเขาไม่ปลูกฉันให้ตื่นพร้อมกัน? เขาไปแล้วเหรอ?”

“เขายังไม่ไป เขารอคุณอยู่ชั้นล่าง”

วันนี้จัดงานแต่งงาน ป้าโสนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในใจมีแต่ความสุข “เขาบอกว่าคุณต้องพักผ่อนได้เพียงพอ สามารถนอนจนตื่นเอง”

“เขาน่ะจริงๆเลย!” นภาลัยสวมรองเท้าแตะ “ไม่ดูเลยว่าวันนี้มันวันอะไร ยังจะมาปิดนาฬิกาปลุกของฉันอีก”