เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 347

นุชวรารีบพยุงเธอขึ้นมา ช่วยเธอตบรอยยับของกระโปรง

ญาณีระงับความเจ็บปวดเอาไว้ในใจ ยกมุมปากแล้วพูดขึ้น "ไปกันเถอะ! เราก็ขับรถไป" แสงที่มุ่งมั่นออกมาจากดวงตาของเธอ“ห๊า?” เธอที่สะดุ้งตกใจ “……” สมองว่างเปล่าไปหลายวินาที

น้ำตาในดวงตาของญาณีหยุดไหลในทันที เมื่อนึกถึงขบวนรถแต่งงานที่ใหญ่โตและยิ่งใหญ่ที่ขับไปยังสถานที่จัดงานแต่งงาน เธอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสงบสติอารมณ์

คิดเสียว่าไปจัดการงานประชาสัมพันธ์ที่วิกฤต

“คุณญาณี….เรายังจะไปอีกเหรอ…..” นุชวราขี้ขลาดมาก รู้สึกว่าภีมพบก็ทำถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องมันไม่มีโอกาสพลิกกลับมาแล้ว ไปแล้วรังแต่จะทำให้ตัวเองขายหน้าเปล่าๆ

“ไป” เธอกัดฟันพูด ถือชายกระโปรงแล้วก็ก้าวเดินไปทางประตู “ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางแต่งงานกับฉัน ฉันก็ไม่หวังว่าเขาจะแต่งงานกับฉันแล้ว”

“แล้วคุณจะไปทำไมอีกละ?! นุชวราร้อนใจ “มีสติหน่อยได้มั้ย?!”

“ไปอวยพรอบ่าวสาวไง! ฉันรักเขามาตั้งหลายปี ต้องไปบอกลากันหน่อยมั้ย?”

นุชวราไม่กล้าที่จะเชื่อ “คุณ คุณเปลี่ยนชุดก่อนไปเถอะ”

“ทำไมต้องเปลี่ยน ฉันจะทำให้พวกเขายากที่ลืมงานแต่งงานครั้งนี้!” ญาณีพูดเสียงสูง แววตาเต็มไปด้วยความแค้น เธอต้องไปฉีกเนื้อนภาลัยให้เป็นชิ้นๆให้ได้!

ทำไมภีมพลความจำเสื่อมแล้ว ยังคงรักเธอ?

ตัวเองนั้นอยู่เคียงข้างเขามาหลายปี สุดท้ายก็ไม่สามารถทำให้เขามองเธอจริงจังสักครั้งเลยเหรอ?

“เธอจะไปมั้ย?” ญาณีหันมองมาจากประตู “ไม่อย่างนั้นฉันจะไปคนเดียว？”

“คุณญาณี คุณใจเย็นหน่อยค่ะ……….”

“ฉันใจเย็นมากแล้วนะ” ขณะที่พูด เขาก็ถือชายกระโปรงก้าวเดินออกไปข้างนอก

นุชวราทำได้เพียงเดินตามไป

ลัมโบร์กินีที่ตกแต่งไปด้วยสีชมพูอ่อนเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความเร็ว สิ่งที่น่าทึ่งคือ ตัวรถถูกตกแต่งไปด้วยอมยิ้ม มันช่างเหมือนรถอมยิ้มที่เดินได้

“คิดไม่ถึงว่าคุณจะติดดินขนาดนี้” นภาลัยพบว่าเขาไม่หวงรถหรูของเขาเลย

เขายิ้มๆ “เด็กๆจากหมู่บ้านซันไลต์มากันหลายคน ทั้งหมดนี้เตรียมไว้เพื่อพวกเขา”

ด้านหลังรถลัมโบร์กินีตามติดมาด้วยขบวนรถแถวยาว คนที่อยู่ในรถล้วนมาจากหมู่บ้านซันไลต์ ทั้งหมดเป็นญาติของเจ้าสาว

มียายอายุแปดสิบที่สายตาและหูยังดีอยู่ ยังมีเด็กที่เล่นกับแชมป์และขวัญข้าวถึงอายุสามขวบ

ทุกคนล้วนใส่เสื้อใหม่ที่พวกเขาเก็บไว้ใส่ในวันปีใหม่เท่านั้น ทุกคนต่างยิ้มแย้มแจ่มใส

“ผู้ใหญ่บ้านแต่งงาน ฉันทำไมถึงตื่นเต้นขนาดนี้ละ？” ป้าหลิวอดไม่ได้ที่จะพูด “ทำรู้สึกเหมือนตัวเองแต่งงานเลย!”

ลุงรณิศหยอกล้อ “เธอแต่งงานเองยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลย! เธอลืมแล้วเหรอ?”

“ใช่ๆ !ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าวันนี้ ตอนนั้นฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เห็นพายุเป็นคนซื่อก็แต่งเลย”

“ป้าหลิว รถคันนี้ทั้งกว้างทั้งนั่งสบายจัง! มันคือรถอะไรเหรอ? เมื่อกี้พายุบอกฉันแล้ว แต่ฉันลืมไปแล้ว ดูสิความจำไม่ได้เรื่องเลย”

“รถวอลโว่ ราคาตั้งหลายล้านเนะ อย่างพวกเราเหรอ ชาตินี้ทั้งชาติคงได้นั่งครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว”

“คงไม่ขนาดนั้นหรอก แกอยากนั่งก็ไปหาผู้ใหญ่บ้านไง!”

“โอ้โห งานแต่งนี้อลังการมากเลย เหมือนฝันเลย ผู้ใหญ่บ้านคงทำบุญมาหลายร้อยชาติแน่เลย ถึงได้สามีที่รวยขนาดนี้”

“ก็ใช่สิ? คุณภีมคือประธานของทีเอ็ม กรุ๊ป เป็นคนเก่ง!มีทั้งเงิน มีทั้งอำนาจ เปรียบเสมือนฮ่องเต้ของเมืองไนร์ก้าแล้ว”

“ฉันรู้สึกมาโดยตลอดว่าแชมป์กับขวัญข้าวไม่ธรรมดา ความฉลาดที่ลูกอย่างเราๆเทียบไม่ได้ ที่แท้มันคือกรรมพันธุ์นี่เอง ความสงสัยได้ถูกคลี่คลายหมดแล้ว”

รถข้างหลังที่นั่งไปด้วยญาติของเจ้าสาว ทุกคนพูดคุยกัน ครึกครื้นมาก เพราะนภาลัยเป็นคนที่ดีมาก ทุกคนจึงไม่รู้สึกอึดอัด

รถของบ่าวสาวที่อยู่ด้านหน้า

นภาลัยที่นั่งอยู่ข้างกายของภีมพล เขากุมมือเธอไว้ ความอบอุ่นของฝ่ามือส่งถือกันและกัน ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้ความสุข……..