เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 347

นุชวรารีบพยุงเธอขึ้นมา ช่วยเธอตบรอยยับของกระโปรง

ญาณีระงับความเจ็บปวดเอาไว้ในใจ ยกมุมปากแล้วพูดขึ้น "ไปกันเถอะ! เราก็ขับรถไป" แสงที่มุ่งมั่นออกมาจากดวงตาของเธอ“ห๊า?” เธอที่สะดุ้งตกใจ “……” สมองว่างเปล่าไปหลายวินาที

น้ำตาในดวงตาของญาณีหยุดไหลในทันที เมื่อนึกถึงขบวนรถแต่งงานที่ใหญ่โตและยิ่งใหญ่ที่ขับไปยังสถานที่จัดงานแต่งงาน เธอพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อสงบสติอารมณ์

คิดเสียว่าไปจัดการงานประชาสัมพันธ์ที่วิกฤต

“คุณญาณี….เรายังจะไปอีกเหรอ…..” นุชวราขี้ขลาดมาก รู้สึกว่าภีมพบก็ทำถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องมันไม่มีโอกาสพลิกกลับมาแล้ว ไปแล้วรังแต่จะทำให้ตัวเองขายหน้าเปล่าๆ

“ไป” เธอกัดฟันพูด ถือชายกระโปรงแล้วก็ก้าวเดินไปทางประตู “ฉันรู้ว่าเขาไม่มีทางแต่งงานกับฉัน ฉันก็ไม่หวังว่าเขาจะแต่งงานกับฉันแล้ว”

“แล้วคุณจะไปทำไมอีกละ?! นุชวราร้อนใจ “มีสติหน่อยได้มั้ย?!”

“ไปอวยพรอบ่าวสาวไง! ฉันรักเขามาตั้งหลายปี ต้องไปบอกลากันหน่อยมั้ย?”

นุชวราไม่กล้าที่จะเชื่อ “คุณ คุณเปลี่ยนชุดก่อนไปเถอะ”

“ทำไมต้องเปลี่ยน ฉันจะทำให้พวกเขายากที่ลืมงานแต่งงานครั้งนี้!” ญาณีพูดเสียงสูง แววตาเต็มไปด้วยความแค้น เธอต้องไปฉีกเนื้อนภาลัยให้เป็นชิ้นๆให้ได้!

ทำไมภีมพลความจำเสื่อมแล้ว ยังคงรักเธอ?

ตัวเองนั้นอยู่เคียงข้างเขามาหลายปี สุดท้ายก็ไม่สามารถทำให้เขามองเธอจริงจังสักครั้งเลยเหรอ?

“เธอจะไปมั้ย?” ญาณีหันมองมาจากประตู “ไม่อย่างนั้นฉันจะไปคนเดียว？”

“คุณญาณี คุณใจเย็นหน่อยค่ะ……….”

“ฉันใจเย็นมากแล้วนะ” ขณะที่พูด เขาก็ถือชายกระโปรงก้าวเดินออกไปข้างนอก

นุชวราทำได้เพียงเดินตามไป

ลัมโบร์กินีที่ตกแต่งไปด้วยสีชมพูอ่อนเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความเร็ว สิ่งที่น่าทึ่งคือ ตัวรถถูกตกแต่งไปด้วยอมยิ้ม มันช่างเหมือนรถอมยิ้มที่เดินได้