เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 349

นภาลัยซึ่งสวมชุดแต่งงานสีขาวปรากฏตัวต่อสายตาของทุกๆคน ผิวของเธอนวลเป็นยองใย ใบหน้าอมชมพู ดูแล้วราวกับนางฟ้านางสวรรค์

เธอยิ้มเล็กน้อย ดวงตาของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยดวงดาว และเธอสามารถทำให้ทุกคนตกตะลึงได้ด้วยการยืนนิ่งๆ

“ไม่ใช่คุณญาณี”

“น่าแปลก ไม่ใช่คุณญาณีจริงๆด้วย”

“สายตาคุณภีมช่างเหลือเกิน ผู้หญิงคนนี้สวยมาก เหมาะสมกันมาก”

“พวกเธอสังเกตเห็นมั้ย? สายตาที่คุณภีมมองเธอมีแต่ความรัก”

“ใช่ๆ คุณภีมรักเธอมาก”

เวลานี้ ญาติที่มาจากหมูบ้านซันไลต์ต่างทยอยลงจากรถ ครั้งแรกที่เห็นสถานที่แต่งงานที่งดงามแบบนี้ ทุกคนนั้นตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

แม้แต่ผู้หญิงที่อายุสี่สิบห้าสิบปี ก็ยังระงับความตื่นเต้นดีใจเอาไว้ไม่ได้เลย ดีใจอยากจะกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็ก!

"สวยเกินไปเปล่าเนี่ย? เหมือนในทีวีเลย!"

“จัดงานแต่งงานแบบนี้ต้องใช้เงินเท่าไหร่เนี่ย? สื่อมวลชนก็มากันเยอะแยะขนาดนี้!”

ลุงธรณ์มือเท้าเอว มองไปรอบๆ และประเมินอย่างมืออาชีพ "อย่างน้อยหนึ่งแสน ไม่อย่างนั้นคงจะจัดไม่ได้"

“ไม่ถึงหนึ่งแสนคงจัดงานแบบนี้ไม่ได้จริงๆ!” ลุงรณิศพูดเสริม

"สวยจัง! ดอกนี้สวยจัง คุณแม่!" เด็กหญิงวัยห้าหกขวบดมกลิ่นดอกลิลลี่ที่อยู่ข้างๆ

หญิงสาวรีบอุ้มลูกสาวของเธอ "อย่าไปเด็ด หลังงานแต่งจบแล้วค่อยเอานะ! เดี๋ยวผู้ใหญ่บ้านจะให้เธอเอง!"

พวกชาวบ้านคุยกันเธอคำฉันคำ ใบหน้าของทุกคนมีแต่รอยยิ้มที่ชื่นบาน โดยไม่ได้สนสื่อที่อยู่รอบข้าง ที่กำลังถือกล้องถ่ายรูปของพวกเขาอยู่

รอยยิ้มที่เรียบง่ายและมั่นใจอยู่บนใบหน้าของชาวบ้าน

นภาลัยยิ้มอย่างอ่อนหวาน เธอปล่อยมือของภีมพล และเดินไปหาชาวบ้าน ภีมพลก็ตามไปด้วย

“ลุงป้าน้าอา น้องชายน้องสาว พวกคุณสามารถบอกบริกรว่าอยากจะทานอะไร” นภาลัยมีความสุขมากที่พวกเขามา "มีความต้องการอะไรก็ว่ามาได้เลย อย่าเกรงใจเป็นอันขาด ถือเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของพวกคุณเอง" "

บริกรสิบคนที่ยืนอยู่ด้านข้างทำความเคารพพวกเขาอย่างสุภาพ "หากคุณต้องการอะไรโปรดบอกเรา”

ชาวบ้านทั้งประหลาดใจและดีใจ เคยได้รับการเอาใจใส่แบบนี้เมื่อไหร่กันละ?

“ผู้ใหญ่บ้านวางใจเถอะ!” ลุงธรณ์ทำให้บรรยากาศครื้นเครง “พวกเราไม่เกรงใจหรอกครับ คุณไปยุ่งก่อนเถอะ! ไปเดินพรมแดงเถอะครับ ขออวยพรให้พวกคุณอยู่กันจนแก่เฒ่านะ และมีความสุขตลอดไป!”

ภีมพลที่สีหน้าอ่อนโยน “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของพวกคุณ ไม่ต้องเกรงใจกัน ถือเสียว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองนะ”

“คุณภีมช่างดีเหลือเกิน!” ชาวบ้านยกนิ้วโป้งให้เขา "เราขอมอบผู้ใหญ่บ้านให้คุณตั้งแต่ตอนนี้เลย! ขอให้พวกคุณจนมีแต่ความสุข! และต้องดีกับเธอให้มากๆนะ"

ผู้ใหญ่บ้าน

นักข่าวที่ตามถ่ายรูปก็ตกใจ ที่แท้ข่าวลือก็เป็นเรื่องจริง?

นภาลัยมาจากหมู่บ้านที่ยากจน

แม้ว่าชาวบ้านเหล่านี้จะสวมเสื้อผ้าใหม่ แต่กลิ่นอายของพวกเขายังไงไม่เข้ากับงานแต่งงานแห่งศตวรรษ แต่ก็ไม่เห็นร่องรอยของการความระมัดระวังที่มากเกินไปจากพวกเขา

มีแต่รอยยิ้มที่เรียบง่ายและความมั่นใจบนใบหน้าของเขา

มันเหมือนเป็นการส่งต่อพลังบวกอย่างหนึ่ง

"วางใจเถอะ" ต่อหน้าชาวบ้านหลายสิบคน ภีมพลกำมือขวาและวางไว้บนหน้าอกของเขา สัญญาอย่างเคร่งขรึม "ยินดีให้พวกคุณจับตามอง ความรักที่ผมมีต่อนภาลัย มันจะคงอยู่ตลอดไป"

ภายใต้แสงแดดจ้า เขาเอาแขนไปโอบไหล่ของนภาลัย และจูบหน้าผากของเธออย่างเสน่หา

จากนั้น เสียงปรบมือก็ดังเกรียวกราวไปทั่ว!

ชาวบ้านเอาโทรศัพท์ออกมาซูมถ่าย เพื่อพยายามจับภาพช่วงเวลาที่สวยงามนี้

ถีมพลก็ไม่ได้รังเกียจ ใบหน้าของเขายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา ยังให้ความร่วมมือในการถ่ายรูปด้วย

นักข่าวเห็นความให้เกียรติในสายตาของภีมพล และก็เหมือนกันเห็นมันเป็นความรักในแบบLove me, love my dog

“ดูแลพวกเขาให้ดี” ภีมพลพูดกับบริกรที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ “ห้ามละเลยเด็ดขาด”

“ครับ คุณภีม”

“งั้นผมกับนภาลัยต้องขอตัวไปทำพิธีการก่อน” ภีมพลโค้งคำนับให้กับชาวบ้านอย่างสุขภาพ “พวกคุณตามสบายเลยนะ”

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนที่มาร่วมงานตกใจ แขกและนักข่าวที่อยู่โดยรอบ และแม้แต่คะนึงนิตย์ที่เพิ่งก้าวออกจากรถลินคอล์น!