เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 354

ในพิธีแต่งงาน เหล่าชาวบ้านยังคงปรบมือกันอย่างบ้าคลั่ง เหมือนตื่นเต้นที่ไล่โจรขโมยสุนัขไปได้

“ยัยตัวแสบนี่ไม่ใช่คนธรรมดา กล้าสวมชุดเจ้าสาวมาก่อความวุ่นวายเลยเหรอเนี่ย!” ลุงธรณ์ยังคงโกรธอยู่ เตือนภีมพลว่า “คุณภีม คุณเคยบอกว่าจะรักผู้ใหญ่บ้านของเราตลอดชีวิต! ลูกผู้ชายห้ามผิดคำสัญญาต่อหน้าสื่อมากมายแบบนี้นะ!”

“ใช่! คุณภีม!” มีคนเสริมอีก “คุณต้องปฏิเสธยัยตัวแสบข้างนอกทุกคนเพื่อผู้ใหญ่บ้านของเรา!”

“เราจะตรวจสอบทั้งหมด!”

“อุ๊ยตาย พวกคุณอย่าพูดเลย เมื่อกี้คุณภีมก็แสดงได้ยอดเยี่ยมแล้วนี่? เขาตบหน้ายัยตัวแสบคนนั้นด้วย”

ได้ยินเหล่าชาวบ้านพูดคุย และถูกสื่อบันทึกไว้ นภาลัยก็กระอักกระอ่วน “ไม่ต้องพูดแล้ว เมื่อกี้เป็นแค่อุบัติเหตุ”

ภีมพลโอบไหล่เธอ มองเธออย่างลึกซึ้งและเชื่องช้า

มุมปากเขาที่วาดโค้งขึ้นมายังคงดูดี จากนั้นก็มองไปที่เหล่าชาวบ้าน “ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ภีมพลจะให้คำมั่นสัญญาต่อสื่ออีกครั้ง ว่าชีวิตนี้จะรักนภาอย่างสุดจิตสุดใจ จะปฏิเสธความยั่วยวนข้างนอกทั้งหมดเพื่อเธอ”

“คุณภีม! เราเชื่อคุณ!” มีคนตะโกน

ทั้งงานเกิดเสียงปรบมือคึกคักดังขึ้นอีกครั้ง

ดวงตานภาลัยเต็มไปด้วยดวงดาว เธอรู้สึกเขินอายมาก

ในรถเบนท์ลีย์สีแดงที่ขับตรงไปโรงพยาบาล นุชวรากำลังขับรถอยู่

ถึงเธอจะร้อนใจมาก แต่ก็ไม่กล้าขับเร็วเกินไป

ญาณีที่สวมชุดเจ้าสาวนั่งอยู่เบาะโดยสารข้างคนขับ ชุดเจ้าสาวดูสกปรกยุ่งเหยิง มือที่เลือดไหลวางอยู่บนขา เลือดสดย้อมชุดเจ้าสาวขาวบริสุทธิ์เป็นสีแดง นึกถึงท่าทีที่ภีมพลมีต่อเธอ ไม่มีคำพูดรู้สึกผิดสักประโยคเดียว

หัวใจเธอยิ่งเจ็บปวดและขมขื่น บริเวณหัวใจกระตุกด้วยความเจ็บปวด

เขาอยากให้เธอเป็นตัวตลก

ก็เขาเย็นชาขนาดนี้

รถกำลังขับผ่านทีเอ็ม กรุ๊ป ญาณีหันตาไปมองสิ่งปลูกสร้างที่มีพลังยิ่งใหญ่แต่ละหลังนั้น

นั่นคือสิ่งปลูกสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองไนร์ก้า ที่ที่เธอต่อสู้ดิ้นรน แต่เธอกลับไปไม่ได้อีกแล้ว

น้ำตานองเบ้าตาอย่างไม่สู้ดี……มุมปากเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธออยากหัวเราะ และอยากร้องไห้

ตรงหน้าปรากฏภาพภีมพลนั่งในห้องทำงาน ใส่สูทรองเท้าหนังวางแผนกลยุทธ์ในกระโจมค่ายสามารถเอาชนะข้าศึกที่อยู่ห่างไกลออกไปนับพันลี้

เศร้าจนเจ็บปวด เธอร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

ผู้ชายคนนี้ เธอรักเข้ากระดูกจริงๆ

นุชวรารู้สึกได้ว่าเธออยู่ในความรู้สึกแตกสลาย ขับรถพลางหันไปมองเธอ “คุณญาณี คุณอดทนหน่อยนะ เดี๋ยวจะถึงแล้ว ฉันไม่กล้าขับเร็ว ก่อนหน้านี้เคยตกใจกลัวมารอบหนึ่ง”

“กลับไปไม่ได้แล้ว……ฉันกับเขาก็กลับไปไม่ได้แล้วเหมือนกัน……” ญาณีได้สติทันที เจ็บปวดหัวใจเหมือนโดนมีดบิดเป็นเกลียว “ฉันรักเขา รักมากๆ แต่เขาเกลียดฉัน……ชาตินี้เขาไม่อยากเจอฉันอีกแล้ว”

“เฮ้อ!” นุชวราปลอบ “พระเจ้ามอบชีวิตให้เรามาครั้งหนึ่ง ไม่ใช่ให้มาเป็นทุกข์ แต่ให้มาเพื่อรู้สึก”

“รู้สึก?” ญาณีไม่กล้านึกถึงชีวิตตัวเองก่อนหน้านี้ เพราะเธอรู้สึกเพียงความเจ็บปวดขมขื่น

“คุณอาจจะไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับคุณภีม” นุชวราพูด “แต่อาจจะคนที่มีค่ามากสำหรับใครอีกคนก็ได้นะคะ”

จริงเหรอ?

ญาณีคิดว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ง่อนแง่นมาตลอด เป็นหญ้าที่เข้มแข็งและโดดเดี่ยว จะเป็นคนที่มีค่าสำหรับใครได้?

อีกอย่างในสายตาเธอก็ไม่ชอบคนอื่นนอกจากภีมพล

“มนุษย์ต้องรู้จักเห็นคุณค่าของตัวเอง” นุชวราคิดได้อย่างละเอียดและลึกซึ้ง “นี่คือเหตุผลในการมีชีวิตของมนุษย์”

ญาณีโน้มตัวลง เธอกำลังร้องไห้

นุชวราพูดขึ้น “ฉันเชื่อว่าตราบใดที่คุณปล่อยคุณภีมในใจตัวเอง ต่อไปจะต้องเจอกับคนที่เหมาะสมกว่าแน่นอน ชีวิตนี้ของมนุษย์ ก็เป็นแค่เพียงขั้นตอนหนึ่งเท่านั้น”

คำพูดนี้ของเธอ ทำให้ญาณียกสายตาขึ้นมาด้วยน้ำตา อายุแค่นี้ ทำไมรู้ซาบซึ้งขนาดนี้?