เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 355

ณ วิลล่าซีเฮฟเว่นราคาแพง ดาดฟ้าที่มีเถาวัลย์เขียวพันล้อมรอบชั้นสอง

ไวศิษฎ์ยืนตรงรั้ว ลมเย็นสบายพัดผมเขาขยับ พัดปกคอเสื้อเขาพลิก

ที่อยู่ไม่ไกลคือแสงแดด หาดทราย คือต้นมะพร้าวเป็นแถว

ใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้หญิงสาวไม่น้อยหลงใหล วันนี้เจือไปด้วยความกังวล ทรวงอกก็เกร็งแน่น

ผู้กำกับโทรมาตอนเช้า ถามเขาว่าทำไมยังไม่ไปสถานที่ถ่ายทำ รถติดใช่ไหม?

เขาเลยขอลางานกับผู้กำกับทางโทรศัพท์ บอกว่าวันนี้สภาพไม่ดี ไม่อยากถ่าย

ผู้กำกับก็พูดอะไรไม่ได้ ยังไงตอนนี้เขากำลังเป็นที่ต้องการ มีความนิยมสูงในอินเทอร์เน็ต

สองมือเขายันอยู่ที่รั้ว โน้มตัวลงเล็กน้อย มองก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนฟ้า

เหมือนวันนั้นที่ภีมพลสลบไม่ได้สติ นภาลัยก็มองก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนฟ้าด้วยความเหม่อลอยแบบนี้

เธอไปแล้ว……วิลล่ากลายเป็นเงียบเหงามาก

มาเซราตีคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่นอกลานบ้าน ลดกระจกรถลง เขมินทราหันไปเห็นเงาผู้ชายบนดาดฟ้าชั้นสอง เขากำลังทำอะไร?

เขมินทราดับรถ หยิบลาฟิต 82 ปีที่เอามาโดยเฉพาะลงจากรถไป

ประตูข้างลานบ้านไม่ได้ปิด เธอเดินเข้าไปในลานบ้าน ก้าวตรงไปที่ห้องรับแขก สายตาหยุดที่ร่างไวศิษฎ์

ดวงตาเขาลุ่มลึก คิ้วขมวดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอยู่ในอารมณ์กลางๆ

ขณะฝีเท้าเธอเข้าใกล้ ไวศิษฎ์ก็เห็นร่างเธอที่กลางลานบ้าน ตาเขายกขึ้นเล็กน้อย ทั้งสองสบตากันไม่กี่วินาที เธอมาได้ยังไง?

ไม่รอให้ไวศิษฎ์ห้าม เขมินทราก็เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องรับแขก

ในห้องรับแขก พี่กุ้งออกมาจากห้องชาเจอเธอพอดี “……” พี่กุ้งยังไม่ทันพูดอะไร เขมินทราก็ขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ คุณเขม์!” พี่กุ้งได้สติกลับมา รีบเดินไปที่ทางขึ้นบันได!

“คุณชายศิษฎ์ของพวกคุณอยู่บนดาดฟ้า เขาอารมณ์ไม่ดี ฉันมาดื่มไวน์กับเขา!” ขณะที่เธอพูด ฝีเท้าก็ไม่หยุด แผ่นหลังหายไปอย่างรวดเร็ว

พี่กุ้งรู้ว่าคุณชายศิษฎ์อยู่บนดาดฟ้า และเห็นแล้วว่าในมือเธอถือไวน์สองขวด ดังนั้นจึงไม่ได้ฝืนเข้าไปห้าม

บางทีมีคนคุยเป็นเพื่อนคุณชายศิษฎ์บ้าง เขาคงไม่เซ็งขนาดนี้

พอตอนเช้าก็ดูเมฆอยู่ที่นั่น ไม่พูดจาสักคำ

วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณภีมและคุณนภา คุณชายศิษฎ์ตื่นตั้งแต่ตีห้า แม้แต่ข้าวเช้าก็ไม่กิน อยู่ที่ดาดฟ้ามองออกไปไกลๆ อยู่ตลอด เหมือนสาวน้อยที่อารมณ์เปราะบาง

ได้ยินเสียงเท้า ไวศิษฎ์ก็หันไปนั่งเก้าอี้หวายข้างโต๊ะชา

เขานอนตรงนั้นอย่างเกียจคร้าน เท้าขวาวางทับเท้าซ้าย บุคลิกหยิ่งยโสก้าวร้าว

เขมินทราที่สวมเดรสยาวสีแดงย่ำรองเท้าส้นสูงเดินมาฝั่งตรงข้ามเขา นั่งเองโดยไม่ต้องเชิญ วางไวน์ชั้นดีสองขวดบนโต๊ะชา

“ผู้กำกับคงไม่ได้ให้เธอมาหรอกใช่ไหม?” ไวศิษฎ์มองเธอแบบปกติ รู้สึกเป็นไปไม่ได้

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” เขมินทรามีรอยยิ้มบนใบหน้า “ฉันมาที่นี่เป็นตัวแทนของฉันเอง”

เขาไม่ได้ยิ้ม สีหน้าเย็นชามาก สายตามองลาฟิตราคาแพงสองขวดนี้ สายตายังคงเย็นยะเยือก

“งานแต่งถ่ายทอดสดฉันเห็นแล้ว งานจัดอลังการมาก โรแมนติกมากด้วย” เขมินทราเปิดฝาขวด รินบนแก้วทรงสูงนิดหน่อย “ฉันเดาว่านายกำลังเศร้าอยู่ เช้านี้ตื่นมารอถ่ายละคร แต่นายไม่อยู่ ฉันกลับบ้านก็รู้สึกเบื่อ ก็เลยมาเยี่ยมนาย”

“ฉันไม่ได้เศร้า” ไวศิษฎ์พูดน้ำเสียงสงบนิ่ง “เธอคิดมากเกินไป”

“ก็หวังว่าฉันคิดมากเกินไปแล้วกัน” เธอยกแก้วไวน์ขึ้นอย่างสง่างาม

สถานที่แต่งงานในศตวรรษ ทุกรายละเอียดตกแต่งได้อย่างอบอุ่นและโรแมนติก

พอญาณีไปแล้ว ในงานก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ทุกอย่างกลายเป็นระเบียบเรียบร้อย

ขณะที่เหล่าเด็กเสิร์ฟหนุ่มหล่อกำลังรับส่งแขก การแสดงท่วงทำนองเพลงไวโอลินในงานสูงบ้างแผ่วบ้าง

ภีมพลโอบไหล่นภาลัย ดื่มเป็นเกียรติให้แขกแต่ละท่าน เสียงเขาอบอุ่นน่าฟัง “ขอบคุณทุกท่านที่ยุ่งมากแต่สละเวลามาร่วมงานแต่งของผมกับนภา”

“นี่ก็เป็นเกียรติของเรา ขอให้คุณภีมกับคุณนายนภาอยู่ร่วมกันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” เหล่าแขกยกแก้วขึ้น

“ขอบคุณครับ”

ภีมพลชนแก้วกับพวกเขา จิบไวน์ไปหนึ่งคำ สายตาก็สำรวจโดยรอบอย่างเงียบๆ ไม่เห็นร่างคุณแม่ แม้แต่ที่นั่งเธอก็ไม่เห็น