เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 40

ในห้องนอนข้างๆ แชมป์กับขวัญข้าวที่แกล้งทำเป็นหลับได้ตื่นขึ้นมา

แชมป์นั่งขัดสมาธิกอดแท็ปเลตเอาไว้ นิ้วมือเล็กๆขยับไปมา บนหน้าจอมีรหัสเลขที่คนอื่นดูแล้วไม่เข้าใจกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า

ขวัญข้าวถือนมสองแก้วเข้ามา วางแก้วหนึ่งลงตรงหน้าเขา “พี่คะ พี่คงไม่ได้หาเรื่องให้ แด๊ดดี้หรอกนะ?”

“พี่กำลังแก้ปัญหายุ่งยากให้ แด๊ดดี้ต่างหาก” แชมป์สบถ “R-Alan กรุ๊ปนี่มันขยะไร้ค่าจริงๆ ไม่ไปซ่อมแซมเซิร์ฟเวอร์ตัวเอง แต่ดันใช้วิธีต่างๆมาตรวจสอบตำแหน่งของคุณชายแชมป์อย่างฉัน เหอะ! ตรวจพบแล้วจะทำอะไรได้ จะกินฉันเข้าไปรึไง”

 ขวัญข้าวเป็นกังวล “พี่คะ จะบอก แด๊ดดี้มั้ยคะ”

“ไม่อนุญาตให้บอก แด๊ดดี้!”

“โอเคๆๆ ฉันไม่บอกก็ได้” ขวัญข้าวว่านอนสอนง่าย

ฟ้ามืดลงอย่างช้าๆ…

ในห้องนอนหลัก รอบด้านเงียบสงัดไร้สุ้มเสียงใด แสงไฟจากโคมไฟเหลืองนวล

หลังจากทำกิจกรรมเข้าจังหวะ นภาลัยก็นอนอยู่ข้างกายเขา ระหว่างคนทั้งคู่มีระยะห่างระหว่างกันเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเขาระแวงเธอ แต่กลับอดไม่ได้ที่จะหลับนอนกับเธอ…เห็นเธออยู่กับสาวินแล้ว ภีมพลไม่สบอารมณ์อย่างน่าประหลาด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากนภาลัยตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขายังนอนอยู่ข้างกาย จึงอดนึกถึงแผลเป็นบริเวณหลังเขาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ภีมพลรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ จึงถามว่า “ก่อนหน้านี้ไม่เห็นหรอ”

“…” เธอไม่ตอบคำถาม

“เพราะก่อนหน้านี้คุณไม่เคยกอดผม” ภีมพลลงจากเตียง

มองเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างสงบเยือกเย็น มองเขาออกจากห้องนอนไป มองประตูบานนั้นปิดลง นภาลัยรวบรวมสติ

“เพราะก่อนหน้านี้คุณไม่เคยกอดผม” ประโยคนี้ของเขาคล้ายกับวนเวียนอยู่ข้างหูเธอ

นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่

น้ำเสียงเมื่อครู่ของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว นภาลัยที่นอนอยู่บนเตียงจมเข้าสู่การไตร่ตรอง…

ในห้องข้างๆ ภีมพลเปิดกล่องออก และจัดยาอย่างช่ำชอง จากนั้นก็ฉีดเข้าหลอดเลือดดำอย่างเยือกเย็น

“คุณภีม” ปวิธมองเขาลงมาข้างล่างด้วยท่าทางเคารพนบนอบอยู่ในห้องรับแขก “จะไปโดยที่ไม่กินมื้อเช้าหรอครับ”

“เธอยังไม่ตื่น” ภีมพลเดินออกไปนอกห้องรับแขก

พ่อบ้านปวิธรู้สึกเสียใจ เขาเรียนวิธีการทำอาหารจากคุณนายแล้ว แต่ก็ยังไม่ถูกปากคุณภีมอยู่ดี และไม่รู้ว่าขั้นตอนไหนที่มีปัญหา

ไม่สามารถให้คุณนายเข้าครัวบ่อยๆได้

พ่อบ้านปวิธเป็นห่วงสุขภาพภีมพลจริงๆ หวังว่าจะมีสักวันที่เขากินอาหารเหมือนกับคนปกติได้เสียที

ในห้องนอนหลักชั้นบน นภาลัยสวมชุดนอนกระโปรงยืนเท้าเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าต่าง มองคนขับรถเปิดประตูแลมโบกินี่ให้เขา มองภีมพลขึ้นรถ และมองส่งจนรถหายลับตาไป

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง แชมป์กับขวัญข้าวก็ตื่นแล้วเช่นกัน

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ต้มบะหมี่ให้ แด๊ดดี้ทุกวันได้มั้ยครับ แบบนี้ แด๊ดดี้จะได้กินข้าวเช้าเป็นเพื่อนพวกเราทุกวันเลย” ใบหน้าของเด็กชายฉาบไปด้วยความรู้สึกหดหู่

“จ้ะ” นภาลัยเอ่ยเสียงอ่อนโยน “รีบกินมื้อเช้าเถอะจ้ะ เสร็จแล้วจะได้ไปโรงเรียนกัน”

แสงอาทิตย์อันอบอุ่นส่องลงในลานบ้าน นภาลัยที่กินมื้อเช้าเรียบร้อยแล้วก็ส่งลูกๆขึ้นรถ

 พ่อบ้านปวิธอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเธอ หลังรถขับออกไปแล้ว เขาก็ขอร้องอย่างอดไม่อยู่ “คุณนายครับ รบกวนคุณนายช่วยต้มบะหมี่ให้คุณภีมทุกวันได้มั้ยครับ”

นภาลัยเบนสายตามองไปทางเขา มีความคิดเหมือนกับลูกๆ?

พ่อบ้านปวิธอธิบายให้เธอฟังว่า “ผมสงสารคุณภีมจริงๆ หลายปีมานี้ไม่ได้กินอะไรเลย ในที่สุดก็กินอาหารที่คุณทำได้ลง ในเมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไปในทางที่ดี ผมก็ไม่หวังว่าจะเปลี่ยนเป็นแย่ลงอีก…” โปรดเข้าใจจิตใจของ “คุณพ่อผู้ชรา” คนหนึ่งด้วย

“ได้” เธอรับปากอย่างง่ายดายเหมือนกับที่รับปากลูกชาย

พ่อบ้านปวิธซาบซึ้งใจมาก พลางโค้งตัวลงต่ำให้เธออย่างจริงจัง และขอบคุณจากใจจริง

“คุณไม่ต้องเกรงใจ” นภาลัยรีบเข้าไปประคองเขา

ทั้งสองคนเดินกลับไปที่ห้องรับแขก ตอนนี้ รถไม่คุ้นตาคันหนึ่งก็ถูกปล่อยให้ขับเข้าประตูมาในลานบ้าน และจอดนิ่งอยู่ที่หน้าวิลล่า