เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 46

ที่จริงภีมพลก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น คืนนี้ทำงานให้เสร็จ พรุ่งนี้ก็มีเวลาไปสวนสนุกแล้ว

ญาณียังอยู่ในบริษัท แสงไฟในห้องทำงานของแผนกออกแบบยังเปิดอยู่ ท้องฟ้าเริ่มมืด นักออกแบบเริ่มกลับไปกันทีละคน——

“คุณญาณี ฉันไปก่อนนะ”

“คุณญาณี คุณยังไม่ไปเหรอ?”

“คุณญาณี ลาก่อน”

“คุณญาณี ฉันเลิกงานก่อนนะ”

ในห้องทำงานก็เหลือแค่ญาณีคนเดียว

ผู้ช่วยนุชวราเอาซองเอกสารเข้ามา ถามอย่างตะลึงว่า “ คุณญาณี คุณคงไม่ได้จะโต้รุ่งอีกแล้วนะ?”

“เวลาเร่งรีบ ฉันไม่อยากเสียเวลาบนทาง” เธอไม่ได้หยุดปากกาบนมือ กรินทร์บอกว่าอาการกระเพาะของภีมพลดีขึ้น ดังนั้นอารมณ์ของเธอก็ดีมาก

“แต่คนก็ต้องพักผ่อน” นุชวราเป็นห่วง “เดี๋ยวร่างกายไม่ไหวจะทำยังไง?”

“เธอเลิกงานเถอะ” ญาณีเหลือบมองเธอทีหนึ่ง “คืนนี้ฉันไม่กลับแล้ว ฉันไม่ง่วง”

“ถ้าคุณยังยื้อแบบนี้ต่อไป ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ”

ญาณีหัวเราะ “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง?หลายปีมานี้ฉันก็นอนตี3ตลอด ชินแล้ว”

รีพัลส์เบย์

ในห้องทำงาน ภีมพลจับเมาส์ไว้ จ้องข้อมูลบนจอคอม สายตาที่จริงจังและเฉียบคมนั้น ทำให้เขาเผยออร่าที่ทำให้คนอื่นเข้าใกล้ยากตลอดเวลา

ข้างล่าง พ่อบ้านปวิธหาพวกเด็กๆ

เขาถามเบาๆ ว่า “คุณชายแชมป์ คุณหนูขวัญข้าว ช่วยอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”

“ลุงปวิธพูดเลย”

จากนั้น เขาก็ขยับเข้าใกล้หูของเด็กๆ แล้วพูดอะไรกับพวกเขาเบาๆ

เด็กๆ กะพริบตาที่โตเหมือนกับองุ่น ตั้งใจฟังจากนั้นก็พยักหน้าตกลง

“ไป!” แชมป์จูงมือขวัญข้าวขึ้นไปชั้นบน หานภาลัยเจอในห้องแต่งตัว

“หม่ามี้ ช่วงนี้ป่าปี๊งานยุ่งมากเลยนะ ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย!” แชมป์จับมือของเธอไว้ แล้วเงยหน้ามองเธอพูดอย่างอ้อนว่า “หม่ามี้ต้มหมี่ให้ป่าปี๊ได้ไหมครับ?”

ขวัญข้าวเองก็เริ่มช่วย “หม่ามี้ ตกลงเถอะ เรื่องง่ายๆ เอง รู้ว่าหม่ามี้ดีที่สุดแล้ว!”

“พวกเธอเป็นห่วงเขาขนาดนี้เลย?” นภาลัยถอนหายใจ มองเด็กน่ารักทั้งสองคน “ได้ หม่ามี้ตกลง” ถือว่ารักษาภาพลักษณ์ความเป็นในใจของพวกเขาละกัน

เด็กๆ ดีใจจนกระโดดไปมา

มองแผ่นหลังที่เดินเข้าไปในห้องครัว พ่อบ้านปวิธดีใจมากจนแสดงออกตรงหน้า

จนกระทั่งนภาลัยถือถ้วยหมี่ออกมา พ่อบ้านปวิธยืนรออยู่หน้าประตูห้องครัว “เหนื่อยหน่อยนะครับ คุณนาย”

“พอดีเลย ยกขึ้นไปให้เขาละกัน” นภาลัยสีหน้าเฉยๆ “ไม่เป็นไร”

“ครับ” ปวิธยื่นมือไปรับอย่างระมัดระวัง มองเธอไว้อย่างรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หันหลังจากไป

นภาลัยเหม่อเล็กน้อย อดที่จะนึกแผลบนหลังของภีมพลขึ้นมาไม่ได้ แผลใหญ่ด้วย เขาไม่ได้รักษาทันเวลาเหรอ?

ในโลกนี้ นอกจากพ่อบ้านปวิธและป้าโสน ยังมีอีกกี่คนที่เป็นห่วงเขาจริงๆ?

แม่ของเขาก็คงไม่เป็นห่วงหรอกมั้ง?

ทุกคนคิดว่าเขาเป็นพระเจ้า กลัวเขากันหมด คนที่สามารถคบด้วยนั้นนับคนได้เลย

“หม่ามี้ มานี่สิ พวกเรามีความลับจะบอกให้”

เด็กๆ ปรากฏ เสียงที่อ่อนๆ นั้นดึงสติของเธอกลับมา นภาลัยถูกเด็กๆ ลากออกไปจากห้องครัว “มีความลับอะไรอีก?ทำไมถึงมีความลับเยอะจังเลย?”

หน้าห้องทำงาน พ่อบ้านปวิธถือถ้วยหมี่เคาะประตูห้องทำงาน

“เชิญ”

ภีมพลเงยหน้า เห็นปวิธถือถ้วยหมี่เข้ามา เขาแปลกใจเล็กน้อย

“คุณคุณภีม นี่เป็นหมี่ที่คุณนายตั้งใจต้มมาให้คุณ เห็นว่าช่วงนี้คุณยุ่งมาก คุณรีบกินตอนยังร้อนๆ เถอะ”

เธอเป็นคนทำ?

สายตาที่เย็นชาของภีมพลก็ได้ดีขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกอุ่นๆ ในใจ

ปวิธเอาถ้วยวางไว้ข้างๆ คอมของเขาเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณคุณภีม ที่จริงแล้วคุณนายเป็นห่วงคุณมากนะ”

อารมณ์ของภีมพลดีขึ้นมากอย่างบอกไม่ถูก “ฉันรู้แล้ว ขอบคุณ”