เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 484

พวกผู้ชายอายุประมาณสี่สิบกว่า พวกเขาใส่ชุดสูทเต็มยศ ในตัวแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายความเยือกเย็นที่คงที่ ทำให้คนรู้สึกว่าผู้มาเยือนไม่ได้มาด้วยความหวังดี

สมองของนุชวราว่างเปล่าไปหลายวินาที มีความรู้สึกเหมือนกระต่ายน้อยเจอกับหมาป่าเข้า

ผู้ชายคนที่เข้าประตูมาเป็นคนสุดท้ายปิดประตูลง แล้วก็ใช้ร่างกายที่สูงใหญ่บังที่ลูกบิดประตูเอาไว้ เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ต้องการให้นุชวราหลบหนี

ความจริงนุชวราตกใจจนอึ้งไปแล้ว และสมองก็ตอบสนองช้าไปหลายเท่า ไม่ได้อยากจะหลบหนีเลยสักนิด

ในเวลาเดียวกัน ในผับที่มีเสียงเพลงดังกระหึ่ม

ญาณีนั่งอยู่ที่บาร์ แสงไฟกะพริบสาดส่องลงมาที่ตัวเธอไม่หยุด ทำให้รู้สึกถึงความโศกเศร้าที่ดูเลือนราง

รอบข้างมีแต่หญิงชายห้าตาดีที่โยกตัวไปตามเสียงเพลง ทุกคนโยกย้ายส่ายร่างกายที่ยังหนุ่มสาวไปอย่างเมามัน เหมือนกับว่ามีแต่ทำอย่างนี้ถึงจะวางใจที่ว้าวุ่นอยู่ไม่สุขดวงนั้นลงได้

ญาณีไม่ได้ดื่มเหล้ามากมาย เธอไม่ได้ออกมาหาความมึนเมา เธอแค่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวเฉย ๆ เท่านั้น

บางทีอาจจะมีแค่ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ ถึงจะสามารถลบเลือนภีมพลออกไปจากความทรงจำได้ชั่วคราว

ในช่วงที่เธอยอมจำนนต่อความพ่ายแพ้ และโลกทั้งใบกลับกำลังรื่นเริง ความรู้สึกแบบนี้มันช่างน่าเยาะเย้ยจริง ๆ

ตอนที่เธอโดดเดี่ยวและซึมเศร้านั้น ภีมพลกับนภาลัยกำลังมีความสุขอยู่ใต้หลังคาเดียวกันอยู่

ในตอนที่เธอยังหวนนึกถึงอดีตอยู่นั้น ไม่มีใครหยุดลงเพื่อเธอ แถมยังไม่มีเวลาว่างหันมามองเธอเลยสักนิด

นี่ก็คือความโศกเศร้าของการไม่ถูกรัก

ด้านนอกสายฝนยังคงโปรยปราย ยิ่งตกยิ่งหนัก

จนเกิดการประกาศเตือนระดับกลางแล้ว รถแท็กซี่หยุดการสัญจรไปหมดแล้ว ร้านค้าและซูเปอร์มาเก็ตมากมายต่างก็ปิดแล้ว

รถไมบัสของวริศขับเคลื่อนไปท่ามกลางสายฝน ไปตามทางที่เบญญาบอก หลังจากที่ฝ่าฟันมาครึ่งค่อนเมืองแล้ว ในที่สุดก็มาจอดลงตรงหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง “เหอะ เหอะ ถึงแล้ว”

วริศไม่รู้จะว่าอะไรเธอดี นี่มันไม่ใช่ทางผ่านเลยสักนิด!

และที่สำคัญเธอก็ไม่บอกสถานที่มา เอาแต่พูดว่าใกล้ถึงแล้วใกล้ถึงแล้ว เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาแล้วตรงไป อย่างกับกลัวว่าจะทิ้งเธอไว้กลางทาง

ถ้าหากว่าเธอบอกชื่อสถานที่มา ก็ยังจะสามารถเลือกเส้นทางที่สั้นที่สุดได้

“ขอบคุณนะ” เบญญารู้อยู่เต็มอก และก็รู้สึกผิดมากด้วย “เดี๋ยววันหลังฉันค่อยเลี้ยงข้าวคุณนะ”

พูดจบ เธอก็แกะเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรวดเร็ว พอเปิดประตูออกก็ฝ่าสายฝนลงจากรถไป แล้วปิดประตูรถลงและหมุนตัววิ่งไปทางคฤหาสน์

วริศกลับรถไปอย่างสงบนิ่ง เพราะทิศทางไม่ถูกต้อง