เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 489

น้ำเสียงของญาณีไม่ได้ดังมากนัก เย็นชาและแฝงไว้ด้วยความตำหนิ “ถ้าปล่อยคนเข้ามาทุกคน งั้นจะตั้งประตูนิรภัยทำไมกัน?”

“คุณญาณี คุณสูญเสียข้าวของอะไรไปบ้างครับ?” นิติบุคคลตกตะลึง

“พวกคุณไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดเอาเถอะ ทางที่ดีก็เอาพวกเขาไปไว้ในบัญชีดำด้วย ถ้าในชุมชนมีของหายอีกละก็ นิติบุคคลอย่างพวกคุณรับผิดชอบไม่ไหวแน่ อย่าหวังว่าจะได้เงินอีกแม้แต่บาทเดียวเลย!”

พูดจบ เธอก็วางสายไปอย่างโกรธเคือง นี่เป็นเพียงแค่การระบายอารมณ์อย่างหนึ่งเท่านั้น

นุชวราจ้องมองเธอด้วยใบหน้าขาวซีด “……”

“คืนนี้เธอนอนบ้านฉันเถอะ” ญาณีเงยหน้าไป น้ำเสียงอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ไม่ต้องกลับไปแล้ว” รู้สึกว่าเธอควรจะต้องผ่อนคลายสักหน่อย

“ขอโทษนะคะ พี่ญาณี” เด็กสาวใกล้จะร้องไห้แล้ว และรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก “ฉันไม่ควรเปิดประตูโดยที่ไม่ดูตาแมวเลยค่ะ ฉันนึกว่าเป็นพี่ซะอีก”

“นี่ไม่ใช่ปัญหาที่มากเธอ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ” ญาณีมีสติเป็นอย่างมาก “ในเมื่อพวกเขาอยากทำแบบนี้ ยังไงก็ต้องมาแน่ ๆ เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วแหละ”

“พวกเขาเป็นคนจากบริษัทอะไรคะ? ให้สวัสดิการอะไรกับพี่บ้าง?” นุชวรายังคงอายุน้อยจริง ๆ

น้ำเสียงของญาณีเรียบเฉย “คนของR-Alan กรุ๊ป”

“R-Alan กรุ๊ปเหรอคะ?” หน้าอกของนุชวราบีบรัดเข้ามากะทันหัน และเบิกตากว้างขึ้นมา “เป็นคู่ปรับตัวฉกาจของทีเอ็ม กรุ๊ปนี่! งั้นถ้าคุณไปทำงานที่บริษัทพวกเขา…… งั้น……คุณภีมจะคิดยังไงคะ?”

ญาณีลุกขึ้นมา “นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอไปอาบน้ำนอนเถอะ ฉันเองก็รู้สึกเหนื่อยมากแล้ว” พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินเข้าห้องนอนไป

นุชวรารู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก……ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ที่ลานจอดรถใต้ดิน ในรถออฟโรดสีดำที่ขับออกไป ผู้ชายเอาเอกสารเก็บเข้าไปในซองเอกสาร แล้วโทรหาท่านประธานใหญ่ “คุณชัย จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”

“เธอจะมาทำงานเมื่อไหร่?” ชัยเดชถามขึ้นมา

“ในสัญญาเขียนไว้ว่าพรุ่งนี้ครับ แล้วผมก็เตือนเธอแล้ว ถ้าไม่มา ก็จะต้องจ่ายค่าชดเชยมหาศาลครับ”

“ดี” อีกฝ่ายดีใจมาก คิดว่าคืนนี้คงจะได้นอนหลับฝันดีแล้ว

พอจบการสนทนา รถก็ขับฝ่าสายฝนจากไป……

ที่อพาร์ทเม้นอีกแห่งหนึ่ง

วริศนั่งตอบอีเมลอยู่บนโซฟาข้างหน้าต่าง นิ้วมือเรียวยาวเคาะแป้นพิมพ์ไปเรื่อย ๆ พอตอบอีเมลเสร็จก็วางโน้ตบุ๊คลง แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่ง

เบญญาที่อยู่ข้าง ๆ บิดขี้เกียจขึ้นมาทีหนึ่ง จนเธอเกือบจะโผล่ออกไปหมดแล้ว

จากนั้นสีหน้าก็มองไปที่ชายหนุ่มที่ไม่ง่วงนอนเลยด้วยใบหน้าเหนื่อยล้าเต็มหน้า “พี่ใหญ่ ที่บ้านคุณไม่มีห้องนอนแขก วันนี้จะนอนกันยังไงล่ะ?”

วริศเงยหน้าขึ้นมา “อย่าเรียกว่าพี่ใหญ่ ผมรู้สึกไม่ชิน ทำอย่างกับพวกยากูซ่าไปได้”

เด็กสาวครุ่นคิดเล็กเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนคำถามเป็น “พี่ชาย วันนี้จะนอนกันยังไงคะ?”