เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 490

เธอเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง แล้วเลิกผ้าห่อออกและลงจากเตียงไป ใส่รองเท้าแตะแล้วไปเปิดประตู

ในวินาทีที่ประตูเปิดออก สภาพที่ผมเฝ้ายุ่งเหยิงใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏเข้ามาสู่สายตาวริศ ชายหนุ่มไม่ได้ตกตะลึง แค่ถามเสียงเรียบขึ้นว่า “คุณยังไม่ตื่นอีกเหรอ?”

เบญญาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ พอเปิดประตูแล้วก็หมุนตัวกลับไปที่เตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ พูดเสียงสะลึมสะลือขึ้นว่า “ฉันไม่ต้องไปทำงานซะหน่อย? จะตื่นเช้าขนาดนั้นทำไม?”

วริศยืนมือเธออยู่ที่หน้าประตู และไม่ได้เร่งรัดอะไร

เขาเข้าไปหยิบกุญแจมา “งั้นผมไปทำงานแล้วนะ ตอนคุณออกไป ปิดประตูให้เรียบร้อยนะ ผ้าปูที่นอนกับปลอกผ้าห่มเอาโยนใส่เครื่องซักผ้าไว้ด้วย”

พูดจบเขาก็ออกไปเลย ส่วนเธอไม่ได้ฟังเข้าไปด้วยซ้ำ นอนคว่ำอยู่บนเตียง พอตอบคำถามเขาแล้วก็เข้าสู่การหลับใหลอีกครั้ง

วริศขับรถไปที่บริษัท เมื่อคืนนอนหลับได้ไม่ค่อยดี โซฟาแข็งไปหน่อย แข็งจนทำให้ปวดเอว

ในรถเมล์ นุชวรานั่งอยู่บนที่นั่งข้างหน้าต่าง เธอนึกย้อนกลับไปที่คำพูดที่ญาณีพูดเมื่อกี้ จู่ ๆ ก็รู้สึกแปลก ๆ……

“นุชว์ ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาแล้วนะ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว” เธอดื่มน้ำไปอย่างสงบนิ่ง “ฉันจะไปต่างประเทศสักพัก ฉันขายอพาร์ทเม้นแล้ว”

ไปต่างประเทศเหรอ?

แต่เธอไม่มีญาติอยู่ต่างประเทศเลยนะ?

นุชวราจำได้ไม่ผิด

พอนึกย้อนขึ้นมาอีกครั้ง ก็มักจะรู้สึกว่าเธอกำลังบอกลา

โอ้สวรรค์ เธอคงจะไม่ได้คิดสั้นฆ่าตัวตายหรอกนะ?

เธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาเบอร์ญาณี แต่มันกลับแจ้งเตือนว่าไม่สามารถติดต่อได้

นุชวราเป็นห่วงเธอ ความคิดว้าวุ่นไปหมด

ด้านหน้ามีแยกสัญญาณไฟจราจร รถเมล์หยุดลง เธอหันไปมองนอกหน้าต่างอย่างไม่ทันระวัง มีรถไมบัสสีขาวคันหนึ่งกำลังมาจอดอยู่ด้านข้างพอดี

ดูจากมุมของเธอไป แวบเดียวก็เห็นแล้วว่าคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับคือวริศ

ใบหน้าด้านข้างนั้นดูอบอุ่นมาก ยังคงทำให้เธอจิตใจหวั่นไหวได้ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะเห็นเด็กสาวคนหนึ่งมุดตัวเข้าไปในรถเขา แต่ในใจนุชวราก็ยังชอบเขาอย่างควบคุมไม่ได้อยู่ดี

ใจเต้นเร็วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกดีใจ แล้วก็ผิดหวังเล็กน้อย

เด็กผู้หญิงคนนั้นคือคู่หมั้นของเขาใช่ไหม?

หรือว่า……เป็นแค่เพื่อนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น?

ไฟเขียวสว่างขึ้นมาแล้ว รถไมบัสออกตัวไปอย่างรวดเร็ว แค่ครู่เดียวก็ไม่เห็นเงาของวริศแล้ว

ระหว่างทางที่ไปบริษัท นุชวรากำลังครุ่นคิดถึงปัญหาเรื่องหนึ่งอยู่ จะถือโอกาสช่วงที่คุณภีมยังไม่อยู่บริษัท และตอนที่ตัวเองได้สื่อสารกับวริศเยอะ ๆ มาหาโอกาสขอเพิ่มไลน์เขาหน่อยดีไหม?

ดูผ่านโมเมนต์ของเขา บางทีอาจจะเข้าใจสถานการณ์ความรักตามความจริงของเขามากขึ้นก็ได้

สำหรับเรื่องที่วริศมีคู่หมั้นจริง ๆ หรือเปล่านั้น นุชวรารู้สึกดึงดัน และอยากจะรู้เรื่องให้ชัดเจนมาก

รุ่งเช้า ที่R-Alan กรุ๊ป

ห้องทำงานประธานใหญ่ดูหรูหรามาก เคลือบทองเคลือบเงินไปหมดทุกที่ ทำให้รู้สึกเป็นประกายวิบวับมาก

ชัยเดชที่อายุเกินห้าสิบแล้ว กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน มุมปากอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มขึ้นมา เมื่อคืนพวกลูกน้องจัดการญาณีได้แล้ว เป็นเรื่องน่ายินดีเรื่องใหญ่ของR-Alan กรุ๊ปในช่วงนี้จริง ๆ

เขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับมาทั้งคืน

ไม่นาน ลูกน้องห้าคนก็มาเคาะประตูพร้อมกับสัญญา

“สวัสดีครับคุณชัย!”

ทุกคนมายืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน หนึ่งในนั้นเอาสัญญาที่เซ็นเรียบร้อยแล้วยื่นให้กับเขา

ชัยเดชมีใบหน้ายิ้มแย้ม เขายื่นมือไปรับมา แล้วรีบเปิดซองออกแล้วเอาสัญญาออกมาเปิดดู สายตาไปตกอยู่ที่จุดเซ็นลายเซ็น รอยยิ้มบนใบหน้าเขาแข็งทื่อไป จากนั้นสีหน้าก็เย็นชาลง

พอทั้งห้าคนเห็นสีหน้าท่านประธาน ก็รู้สึกไม่เข้าใจ

ชัยเดชจ้องมองความว่างเปล่าตรงจุดที่เซ็นชื่อ แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามว่า “หมายความว่ายังไง? เอามาตบตาใครห่ะ?!”

“คุณชัย ทำไมเหรอครับ?” ลูกน้องรู้สึกกังวลในใจ รู้สึกไม่เข้าใจจริง ๆ

“ทำไมงั้นเหรอ?! ตาบอดกันหรือไง?!” ผู้ชายตบโต๊ะอย่างโมโหแล้วลุกขึ้นมา เอาสัญญาโยนไปที่ตัวพวกเขา “ตัวหนังสือล่ะ! ลายเซ็นอยู่ไหน?!”

ลูกน้องประคองสัญญาที่ถูกโยนมาบนอกจนเกือบตกลงไป นิ้วมือสั่นไหวแล้วรีบเปิดออกดู และคนที่เหลือก็ชิดเข้ามาดูด้วย ในจุดเซ็นชื่อที่ควรมีลายเซ็นของญาณีในตอนแรก กลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย!