เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 493

“อย่าพูดอะไรที่น่าสะพรึงขนาดนั้นเลยคุณ” กรินทร์เก็บกล่องยาพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ถึงกับเป็นหนูทดลองหรอกคุณ ยาของผมมีอัตราส่วนความปลอดภัยค่อนข้างสูง”

“คุณหมอ งั้นผมออกจากโรงพยาบาลได้แล้วหรือยังครับ？”เขาอยู่ที่นี่จนรากจะขึ้นแล้วจริงๆ

“คงยังครับ” กรินทร์กล่าวอย่างจริงจัง “เพิ่งได้ใช้ยาตัวใหม่ไป ควรพักต่ออีก 1 สัปดาห์จะดีที่สุด เพื่อสังเกตอาการดูสักหน่อยว่ามีอะไรไม่พึงประสงค์หรือเปล่า”

เรื่องนี้เขาเคยบอกกับไวศิษฎ์ไปก่อนหน้านี้แล้ว

“สังเกตการณ์แค่ตอนเช้าก่อนเถอะ ตอนบ่ายผมจะได้ออกไปข้างนอก ให้ผมหยุดครึ่งวันไม่ได้เหรอ？” ไวศิษฎ์มีความคิดอยู่ในหัวมานานมากแล้ว

กรินทร์เก็บของพลางกล่าว “งั้นค่อยเอาไว้คุยกันตอนบ่ายแล้วกัน คุณพักผ่อนให้เพียงพอก่อนเถอะครับ”

“……”

ไวศิษฎ์หมดหนทาง เขาเป็นหมอก็ต้องฟังเขา 

ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่นภาลัยออกไป เธอก็กำชับเอาไว้เป็นพิเศษให้เขาทำตามที่กรินทร์จัดการเอาไว้  และรักษาตัวให้ดีๆ 

ในห้องอัดเสียง

ผ้าไหมอยู่เป็นเพื่อนนภาลัยที่พากย์เสียง 

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ？จะมาสืบสาวราวเรื่องกับครอบครัวของเราทำไม？”

“ความจริงอะไรกัน？เธอเป็นน้องสาวของฉัน เป็นลูกสาวของตระกูลเครือทิวาอย่างแน่นอน คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาว่าเธอเป็นลูกสาวบุญธรรม? บริษัทของคุณจะไม่เอาไว้แล้วใช่มั้ย？คุณมาพูดเดาไปมั่วซั่วแบบนี้จะได้เห็นดีกันแน่ ！”

นภาลัยรู้สึกว่าทั้งน้ำเสียงและอารมณ์ของตัวเองเข้ากันได้ดีมาก และอยู่ในสภาพดีเยี่ยมแล้ว

ผ้าไหมได้ฟังจากด้านข้างๆ ก็ยังรู้สึกว่าฉากในวันนี้นั้นดีมากๆ ทำให้รู้สึกเหมือน เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย 

กว่าจะรู้ตัวก็มาถึงเวลาเที่ยงแล้ว

นภาลัยและผ้าไหมกำลังจะออกไปกินข้าวเที่ยง พอเปิดประตูห้องอัดออกก็เห็นภีมพลยืนถือข้าวกล่องอยู่ด้านนอกประตู ไม่รู้ว่าเขารออยู่นานเท่าไหร่แล้ว 

เมื่อเขาเห็นเธอ รอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา  

นภาลัยประหลาดใจเล็กน้อย เธอเหลือบมองข้าวกล่องในมือของเขา “เอาข้าวมาส่งเหรอ？”

“สวัสดีค่ะคุณภีม” ผ้าไหมรีบกล่าวทักทาย

“เป็นอะไรไป？” ชายหนุ่มสบสายตากับภรรยาของตน “ไม่ดีใจเหรอ？”

“คุณมาส่งอาหารอะไรด้วยตัวเองเลยเนี่ย？”นภาลัยรีบรับถุงหนักๆ จากเขาเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยความเป็นห่วง “แผลคุณเพิ่งหายนะ ขับรถให้มันน้อยๆ หน่อย”

เธอหันกลับเข้าไป เช่นเดียวกับภีมพล 

ผ้าไหมยื่นขวดน้ำแร่ให้ภีมพล “นี่ค่ะ”

“ขอบใจ” เขาเอื้อมมือไปรับไว้ บิดฝาขวดพลางกล่าว “ผ้าไหมยังรู้เลยว่าผมหิวน้ำ คุณจะเอาใจผมหน่อยไม่ได้เหรอ？”

นภาลัยไม่ได้สนใจเขา เธอเปิดกล่องข้าวออก กลิ่นหอมกรุ่นอบอวลฟุ้งออกมา แล้วเอ่ยชม “โอ้โห ฝีมือทำอาหารของป้าโสนนี่คือที่สุดจริงๆ ”

ภีมพลเห็นว่าท่าทีของเธอดูมีความสุข ความสุขของเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นหลายเท่า 

“คุณทานข้าวแล้วหรือยัง？”นภาลัยหันสายตาไปมองที่เขา “อยากจะทานด้วยกันไหม？”

“ผมทานแล้ว”

“ผ้าไหม รีบมาทานข้าวกันเถอะ！”

มีความสุขมากแท้ๆ กลับแสร้งทำเป็นว่าไม่ดีใจ ยัยผู้หญิงคนนี้นี่！

ภีมพลมองไปที่เธอ ในดวงตาลึกซึ้งของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลรักใคร่

“เดี๋ยวผมไปบริษัทก่อน แล้วจะมารับพวกคุณตอนบ่าย พวกคุณจะอัดเสร็จกันประมาณกี่โมง？” เขากล่าว

“อันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ” นภาลัยตอบในขณะที่ทานข้าว “คุณมาตอนกี่โมง พวกเราก็กลับตอนนั้นแหละ ยังไงก็อัดให้เสร็จในวันเดียวไม่ได้อยู่แล้ว”

“งั้นก็ได้” ภีมพลพยักหน้า “ผมไปก่อนนะ เจอกันตอนบ่าย”

“บ๊ายบาย！” นภาลัยโบกมือลาเขา

“เจอกันค่ะคุณภีม！”

ภีมพลละสายตาจากเธออย่างจำใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สำหรับเขาแล้วนภาลัยดูเหมือนจะมีมนต์วิเศษที่ทำให้เขาหลงใหลได้เสมอ

เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว เบญญายังคงนอนแผ่อยู่บนเตียงของวริศ ราวกับว่าเธอลืมเวลาไปเสียสนิท 

บางทีอาจเป็นเพราะเตียงนี้มันนุ่มเกินไปล่ะมั้ง？

วริศไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเบญญา ก็เลยไม่ได้โทรหาเธอ 

ในใจเขาคิดว่าเธอจะต้องลุกจากเตียงออกไปแล้ว ปิดประตูให้เขาแล้ว และเอาผ้านวมกับผ้าปูที่นอนใส่เครื่องซักผ้าให้เขาเรียบร้อยแล้วเช่นกัน