เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 498

อ้อมกอดแห่งช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกซาบซึ้งใจ ผ้าไหมเองก็กัดริมฝีปากร้องไห้กระซิกๆ อยู่ก่อนแล้ว

พ่อบ้านปวิธและป้าโสนเองก็ยังหันหลังเพื่อแอบเช็ดน้ำตา กรอบดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ

“เย้！”

มีเพียงแชมป์กับขวัญข้าวเท่านั้นที่กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข！

“เยี่ยมไปเลย！！”

แม่สามีและลูกสะใภ้ไม่ได้กอดกันนานนัก ต่อหน้าเด็กๆ ไม่ควรเสียกิริยามากเกินไป

นภาลัยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น “คุณแม่ วันนี้ฉันจะทำอาหารที่บ้านชอบทานบ่อยๆ ให้คุณทาน คุณแม่อยากทานอะไรคะ？บอกฉันมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”

แชมป์กล่าวแทรกขึ้น “แม่ทำอาหารอร่อยมาก！”

“แม่ทานได้หมด” คะนึงนิตย์รู้สึกมีความสุขจากข้างในหัวใจ “ทำเมนูที่เธอทำตอนอยู่รีพัลส์เบย์ วิลล่าครั้งที่แล้วพวกนั้นก็ได้” รสชาตินั้นที่เธอคิดถึงมาเป็นเวลานาน

“ค่ะ ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้เลย” นภาลัยหันหลังมากล่าวกับภีมพล “คุณไปเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนคุณแม่นะ ฉันจะไปทำอาหาร” และยังเห็นน้ำตาในดวงตาของเขาเช่นกัน

เธอส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นเจิดจรัสให้เขา

เดิมทีภีมพลอยากจะไปช่วยเธอ เพราะรู้สึกสงสารที่จะให้เธอทำอาหารคนเดียว แต่ในคืนนี้สถานการณ์เช่นนี้ คงจะเหมาะกว่าที่เขาจะไปเล่นหมากรุกกับแม่ เพราะมันมีความหมายมากกว่า 

“ได้” ภีมพลมองดูเธอเดินไปที่ห้องครัว แม้ว่าจะสงสารเธอมากขนาดไหน และไม่อยากจะปล่อยให้เธอสัมผัสกับควันไฟพวกนั้นก็ตาม

ป้าโสนผู้เอาใจใส่และมองเห็นความสงสารของเขา จึงรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “คุณภีม ดิฉันจะไปช่วยเป็นลูกมือเอง คุณไปเล่นหมากรุกกับคุณนายนิตย์เถอะค่ะ”

“ได้” เขาพยักหน้า

คะนึงนิตย์เห็นได้จากดวงตาของลูกชายว่าเขารักผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน มันเป็นความชอบที่ซึมลึกสุดหัวใจ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่อยากให้เธอทำเลย เธอเป็นผู้หญิงที่เขาจะดูแลด้วยชีวิต  

ความรักแบบนี้ทำให้คะนึงนิตย์รู้สึกอิจฉาอย่างมาก 

หลังจากที่ป้าโสนเดินไปแล้ว ภีมพลมองไปที่แม่ของเขาด้วยความโล่งใจ และพบว่าดวงตาของเธอจับจ้องมาที่หน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา

วินาทีที่สองแม่ลูกสบสายตากัน ฉับพลันความทุกข์ในอดีตก็มลายหายไป

ในห้องครัว

นภาลัยผูกผ้ากันเปื้อนเรียบร้อย สูตรอาหารเธอมีอยู่แล้วในใจ จึงหยิบส่วนผสมทั้งหมดออกมาทีละอย่างๆ

ป้าโสนเองก็เข้าขาเป็นอย่างดี ไม่ต้องเอ่ยถามก็รู้ว่าเธอกำลังจะทำอาหาร เธอช่วยหั่นและล้าง แถมยังเตรียมหัวหอม ขิง และกระเทียมให้เสร็จสรรพอีกด้วย

ในขณะที่ล้างผักอยู่นั้น กรอบดวงตาของป้าโสนก็รื้นด้วยน้ำตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนต่างก็เป็นคนอารมณ์อ่อนไหว 

มันยากมากที่จะได้มีช่วงเวลาอย่างเช่นในคืนวันนี้ 

นภาลัยเองก็รู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นเหมือนความฝัน เหมือนไม่ใช่ความจริง ทั้งช่างงดงามอะไรเช่นนี้ 

ไม่ว่าระยะเวลาที่ผ่านมาจะขรุขระไม่ราบเรียบมากเพียงใด ทุกๆ วันในวันข้างหน้าก็จะมีแสงสว่างส่องสดใสไม่สิ้นสุด มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มของเธออบอุ่นและอิ่มเอมใจ

ในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา โคมไฟคริสตัลมูลค่าหลายร้อยล้านเปล่งแสงเจิดจ้า

ภีมพลนั่งเล่นหมากรุกกับแม่บนโซฟา ขวัญข้าวอยู่ฝั่งพ่อ และแชมป์ท้าวอยู่บนขาของคุณย่า 

คะนึงนิตย์หย่อนหมากลงเเละเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “บาดแผลของลูกเป็นอย่างไรบ้าง？”

“หายดีแล้วครับ” ภีมพลเอ่ยเสียงนุ่มนวลด้วยท่าทีที่สังเกตการเดินหมากรุกไปด้วย “ยาตัวล่าสุดที่กรินทร์ได้คิดค้นมีประสิทธิภาพมากครับ ตอนนี้ผมไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย”

“อืม” เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา “เขามีพรสวรรค์ทางการแพทย์จริงๆ”

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง คะนึงนิตย์ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเดิมอีกครั้ง “แล้วไวศิษฎ์ล่ะ？การฟื้นตัวของเขาเป็นยังไงบ้าง？”

ภีมพลเงยหน้าขึ้นมองแม่ แม่ของเขาก็เงยหน้าขึ้นเช่นกัน ดวงตาของทั้งสองก็สบประสานกันอีกครั้ง 

เขาเห็นความห่วงใยที่จริงใจอย่างสุดซึ้งในสายตาของแม่ ซึ่งปราศจากความคิดรบกวนจิตใจใด ๆ 

เขาถอนสายตา และตอบคำถามเธอ “เขาเองก็ฟื้นตัวใกล้จะหายเป็นปกติดีแล้ว กรินทร์คอยอยู่กับเขาตลอด”

“งั้นก็ดีแล้ว” คะนึงนิตย์หย่อนตัวหมากรุกด้วยความรู้สึกสงบใจ

ภีมพลรู้ว่าแม่รู้สึกโล่งใจหมดทุกอย่างแล้ว และเข้าใจเรื่องหลายสิ่งหลายอย่างได้ในทันที

อันที่จริงนี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว  ปล่อยวางผู้อื่นไป และในขณะเดียวกันก็ปล่อยวางตนเองเช่นกัน