เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 499

“คุณพ่อ เดินหมากตัวนี้มาตรงนี้ได้หรือเปล่า？”ขวัญข้าวสังเกตดูอย่างละเอียด เธอหันดวงตากลมโตที่เงางามพลางกะพริบ 

ภีมพลช่วยเธอมอง “ได้”

ขวัญข้าวหยิบตัวหมากขึ้นอย่างดีใจ แล้วค่อยๆ หย่อนหมากลงไปอย่างระมัดระวัง 

แชมป์เองก็ช่วยคุณย่าเดินหมากหนึ่งตา 

พ่อบ้านปวิธนำหม้อชาผูเอ่อร์ที่ต้มไว้มาให้และก้มลงรินใส่ถ้วยให้ทุกคน ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ ของชาผูเอ่อร์

ในห้องครัว นภาลัยทำอาหารเสร็จไปแล้วสองจาน ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว 

พระจันทร์สุกสกาวดวงโตลอยสูงเด่นอยู่นอกหน้าต่าง แสงจันทร์เหมือนหมอกที่ทอจากเส้นด้ายสีเงินขุ่นๆ แผ่กระจายลงมาอย่างอ่อนโยนแผ่วเบา ราวกับฉายแสงอันงามสง่าและศักดิ์สิทธิ์ปกคลุมทุกสรรพสิ่งในโลก

ยามค่ำ หอบสายลมเย็นยะเยือกมาพัดต้นไม้ใบหญ้าในสวนปลิวไหวไปทั่ว

ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ คืนนี้แสงไฟที่ส่องสว่างในคฤหาสน์ทั้งอบอุ่นและนุ่มนวลเป็นพิเศษ ทำให้รู้สึกถึงความสุขที่ห่างหายไปเนิ่นนาน

ในตอนกลางคืน รถวอลโว่สีดำก็ขับมาทางนี้ 

ไวศิษฎ์บังคับพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่งและวางมืออีกข้างวางพาดไว้บนกระจกรถ ลมอ่อนๆ พัดเข้ามาทางหน้าต่างพัดเส้นผมของเขาพริ้วไหว

ที่นั่งข้างคนขับกองเต็มไปด้วยของขวัญที่ซื้อให้กับเด็กๆ และเมื่อนึกถึงท่าทีตื่นเต้นของพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้น 

เขาซื้อที่เป่าฟองสบู่ให้ขวัญข้าว เด็กผู้หญิงน่าจะชอบใจอยู่มาก

และยังซื้อสมุดภาพวาดเจ้าหญิงให้เธอด้วย เป็นชุดที่มีมากกว่าหนึ่งพันแผ่น เธอสามารถระบายสีภาพวาดได้สามปีทุกวันโดยไม่ซ้ำ

ลูกบอลแม่เหล็กสองลูกและสีของแชมป์กับขวัญข้าวสีแตกต่างกัน 

และยังซื้อกระเป๋านักเรียนรุ่นลิมิเต็ดสุดน่ารักมาสองใบด้วย 

แล้วก็ซื้อแจ็คเก็ตยีนให้ทุกคนด้วย เขาเห็นว่ามันอินเทรนด์มากซึ่งเข้ากับสไตล์ของไวศิษฎ์ ทั้งยังเหมาะกับรูปลักษณ์ของแชมป์และขวัญข้าว เขาก็เลยซื้อมา 

สองมือของเขาขนได้ไม่หมดก็เลยไม่ได้เดินดูเพิ่มอีก เดี๋ยวค่อยชดเชยทีหลัง อยากได้อะไรก็ซื้ออันนั้นก็แล้วกัน！

นี่เป็นครั้งแรกที่ซื้อของขวัญให้เด็กน้อย เขาเองก็ตื่นเต้นมากเช่นกันอ

ไม่นานรถวอลโว่ก็มาจอดลงที่ลาน ณ เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า 

ไวศิษฎ์ลงมาจากรถ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วหยิบของขวัญสองถุงใหญ่ ๆ และค่อนข้างหนักออกมาถือไว้ 

เขาเดินก้าวยาวๆ ไปที่ห้องรับแขกด้วยความตื่นเต้น！

เมื่อเขาก้าวขึ้นบันไดและเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของห้องรับแขก เขาก็เห็นคะนึงนิตย์กำลังนั่งเล่นหมากรุกกับภีมพลอยู่บนโซฟา โดยมีเด็กเล็กสองคนล้อมรอบตัว

ไวศิษฎ์ชะงักฝีเท้า เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด มาผิดเวลาจริงๆ 

“สวัสดีครับ คุณชายศิษฎ์” พ่อบ้านปวิธเป็นคนแรกที่เห็นเขา และกล่าวทักทายเขาอย่างรวดเร็ว

หลังสิ้นเสียงจากคำทักทายนี้ บุคคลที่กำลังเล่นหมากรุกเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยิน ทำให้ไวศิษฎ์ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

ขณะนั้นเอง นภาลัยก็ออกมาจากในห้องครัว เธอกล่าวกับทุกคนยังตื่นเต้นว่า “ทานข้าวได้แล้วค่ะ คุณแม่！”

ทันทีที่กล่าวจบ เธอก็สังเกตเห็นชายที่ยืนอยู่ตรงประตู 

ไวศิษฎ์เองก็มองไปที่เธอเช่นกัน เธอสวมผ้ากันเปื้อนและยิ้มแย้ม

นภาลัยเห็นว่าเขาถือถุงใบใหญ่สองใบในมือ ดูก็รู้ว่าเป็นของขวัญ 

“ศิษฎ์มาแล้วเหรอ？” เธอเดินไปหาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 

“คุณอา！！”

แชมป์กับขวัญข้าวเองก็วิ่งไปหาเขาด้วยความตื่นเต้น！

ไวศิษฎ์ถอนสายตาออก แล้วมองไปยังเด็กๆ ที่วิ่งมาหาเขา  “นี่คือของขวัญที่คุณอาซื้อให้หลาน นี่เป็นครั้งแรกที่คุณอาเลือกให้หวังว่าหลานจะชอบนะ”

“ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับคุณอา！”แชมป์กับขวัญข้าวรับถุงเอาไว้อย่างตื่นเต้น 

“ว้าว！สวยจังเลย！”

“นี่คือลูกบอลแม่เหล็กใช่ไหมครับ？ ผมชอบมากเลย! ขอบคุณครับคุณอา！”

เมื่อเห็นว่าเด็กๆ มีความสุขขนาดนี้แล้ว ไวศิษฎ์ก็อิ่มอกอิ่มใจไม่น้อย แต่เขากลับรู้สึกว่ามันคงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นานๆ 

ขณะนั้นเอง ภีมพลและคะนึงนิตย์ก็ยืนขึ้นและเดินเข้ามาทางนี้

ไวศิษฎ์มองไปที่นภาลัย “ผมขอตัวก่อนล่ะ” เขาไม่อยากเจอผู้หญิงบ้านั่น เขาไม่ชอบ แต่ก็ไม่อยากให้มีเรื่องขัดแย้งกันอีก 

นภาลัยกลับคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ เพื่อหยุดฝีเท้าของเขา “ทานอาหารเสร็จแล้วค่อยไปเถอะ？อาหารพร้อมเรียบร้อยแล้ว”

“ใช่ ทานเสร็จแล้วค่อยกลับ” ภีมพลเองก็กล่าว

เดิมทีไวศิษฎ์กำลังจะปฏิเสธ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปาก คะนึงนิตย์ก็กล่าวออกมาว่า “ได้เวลาทานอาหารแล้ว อาหารก็พร้อมแล้ว นภาลัยลงมือเข้าครัวทำเองด้วย ทานเสร็จแล้วค่อยกลับเถอะ”

ทั้งสามคนรั้งเขาให้อยู่ต่ออย่างพร้อมเพรียง 

ไวศิษฎ์คิดว่าตนเองได้ยินผิดไปชั่วขณะ เขาจึงมองไปที่คะนึงนิตย์ และมองเห็นความกรุณาที่หาได้ยากในดวงตาของเธอ