เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 501

คะนึงนิตย์ตกตะลึง เธอมองไปยังมือด้านหน้าด้วยความรู้สึกหูอื้อ ก่อนจะเอื้อมมือออไป

ไวศิษฎ์จับมือเธอโดยไม่รู้ตัว

ภีมพลและนภาลัยมองฉากด้วยความประหม่าเช่นกัน

ไวศิษฎ์ถอนหายใจเบา ๆ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ผมจะไม่พูดถึงเรื่องราวในอดีต และหวังทุกคนจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขครับ”

เมื่อปล่อยมือ เขาก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตามเดิมพลางมองไปยังภีมพลและนภาลัยด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ “ผมขอตัวก่อน ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ”

ขณะที่เขาหันหลังเดินจากไป ภีมพลก็เดินตามไปทันที

แสงจันทร์ส่องแสง นวลราตรีมืดลงทุกขณะ

แสงจันทร์สีขาวส่องลงมาบนพื้นโลก เสียงจักจั่นร้องดังในสวนแห่งนั้น

กลิ่นหอมของราตรีแผ่ซ่านไปทั่ว ถักทอเป็นตาข่ายอันอ่อนนุ่มปกคลุมทิวทัศน์ทั้งหมดภายใน

ไวศิษฎ์หันหลับมามองมองชายที่ตามเขามา

“อุบัติเหตุทางรถยนต์ของพ่อกับแม่ของนายไม่ได้เกิดจากฉัน ” ภีมพลไม่เคยอธิบายเรื่องนี้ แม้ว่าสื่อจะชี้ความผิดทั้งหมดมาที่ตัวเขาในวัย 18 ปี

สิ่งนั้นทำให้ไวศิษฎ์ตกใจมาก หึ คืนนี้มันช่างไม่ธรรมดาจริงๆ

สองพี่น้องมองหน้ากัน

ก่อนที่ภีมพลจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนที่รถเกิดอุบัติเหตุ รถของฉันเพิ่งผ่านเข้าไป นั่นเป็นเรื่องบังเอิญ”

อันที่จริงไวศิษฎ์ไม่สนใจความจริงนี้มานานแล้ว เพราะมันไร้ความหมาย

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยื่นมือขวาไปหาภีมพลเช่นเดียวกับในห้องนั่งเล่นเมื่อครู่ ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นความคิดเดียวของเขาในตอนนี้

ภีมพลลดสายตาลงและยื่นมือออกไปจับ

อุณหภูมิของฝ่ามือสื่อว่าช่วงเวลานี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง การจับมือสงบศึก

“พี่” ไวศิษฎ์เริ่มพูดก่อน คำเรียกนี้เก็บกดอยู่ในใจของเขามานานหลายปี “ต่อไปทุกคนจะต้องมีความสุขมากๆ นะ”

กระแสความอบอุ่นส่งตรงเข้าไปในใจของภีมพล คำว่า “พี่” มีค่ามากสำหรับเขา

“แน่นอน”

หลังจากจับมือกันสักพัก ไวศิษฎ์ก็ปล่อยมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมต้องกลับแล้ว กรินทร์เร่งผมหลายครั้ง ถึงแม้การใช้ยาตัวใหม่จะทำให้ฟื้นฟูมากขึ้น แต่ก็ต้องคอยสังเกตอาการอยู่ตลอด”

“ขับรถดีๆ ล่ะ”

เขามองดูไวศิษฎ์ขับรถออกไป

นภาลัยยืนอยู่ที่ประตูห้องนั่งเล่น ฉากในสวนสะท้อนเข้ามาในดวงตาของเธอ ทำให้มีน้ำตาเอ่อล้นอยู่เล็กน้อย

เธอเคยวาดฝันวันนี้ แต่เธอไม่คาดคิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้

อีกด้านหนึ่ง วริศทำงานล่วงเวลาและนุชวราก็เช่นกัน

แม้จะไม่ได้อยู่ในที่ทำงานเดียวกันแต่ก็มีกำแพงกั้นไว้เท่านั้น

นุชวราจัดการรายงานและจับตาดูสถานการณ์นอกประตู

หลังจากนั้นไม่นาน วริศก็เดินผ่านประตูไป นุชวรารีบปิดคอมพิวเตอร์หยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินตามออกไป

ทั้งสองไม่ได้ขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกัน

เวลาสามทุ่มในช่วงค่ำคืน มีคนทำงานล่วงเวลาในบริษัทไม่มากนัก นุชวราอยู่คนเดียวในลิฟต์ จ้องมองไปที่ตัวเลขสีแดงที่ลดลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นเร็ว เธอหวังว่าจะไม่มีใครกดลิฟต์

แต่ลิฟต์ถูกกดและหยุดถึง 3 ครั้ง พนักงานบริษัท 3 คนเข้ามาตามชั้นต่างๆ กัน

เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง นุชวรารีบออกจากลิฟต์ เธอเห็นวริศหายไปที่ประตูกระจกหมุนในล็อบบี้จึงรีบวิ่งตามไป

เธอจำได้ว่าวันนี้รถบัสและรถของเขากำลังเดินทางไปในทิศทางเดียวกัน เธอรู้ทันทีว่าจะต้องอ้างเหตุผลอะไรในการไปกับเขา

“ผู้ช่วยวริศ!”

วริศที่เพิ่งเปิดประตูด้านคนขับ เงยหน้าขึ้นและเห็นนุชวราวิ่งเข้ามา

“คุณพักอยู่ที่ไหน?” หญิงสาวถามอย่างกล้าหาญ “พาฉันไปด้วยได้ไหม?”

วริศพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมุ่บ้านฟ้าสาง”

ดวงตาของนุชวราเป็นประกาย “ฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามพอดีเลยค่ะ”

วริศเปิดประตูรถ “งั้นขึ้นรถสิครับ”

“ค่ะ” ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ เธอก็นึกถึงมารยาททางสังคม ก่อนจะเงยหน้าถามเขาว่า “ฉันขอนั่งที่นั่งข้างคนขับได้ไหมคะ?”