เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 506

“แม่ครับ” เขามองคนในรูปภาพแล้วพูดเบาๆ ว่า “ผมอยากบอกแม่ว่าคะนึงนิตย์ขอโทษผมแล้วนะครับ”

ความเงียบ... ความเงียบอันแสนยาวนาน

ลมภูเขาพัดผ่านเส้นผมของเขาเบาๆ

“แม่ครับ ผมจะคืนดีกับเธอ ผมหวังว่าแม่จะเข้าใจ” ไวศิษฎ์คิดอย่างรอบคอบ “ประสบการณ์ชีวิตความเป็นความตายล่าสุดกับภีมพล ทำให้ผมมีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับชีวิต”

“คนเรามีชีวิตไม่ควรแบกรับความคับแค้นใจของคนรุ่นก่อน เพราะเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย”

มุมริมฝีปากของเขากระตุก “การปล่อยวางอาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุด”

“แม่ครับ ช่วงนี้ลูกไม่รู้สึกเหงาแล้ว” ไวศิษฎ์นึกถึงเด็ก ๆ ที่กระโดดโลดเต้นต่อหน้าเขา และรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขากว้างขึ้น “มีญาตินี่ทำให้รู้สึกดีจริงๆ นะครับ”

หลังจากจบคำพูดที่จริงใจต่อหน้าศิลาหน้าหลุมศพ เขาก็อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังและจากไป

เขามาไม่บ่อยนัก ประมาณเดือนละสี่ครั้ง

เช้าวันเดียวกัน

ในอพาร์ทเมนต์สุดหรู เบญญาเดินไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่นโดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผมอันกระเซอะกระเซิง เธอไม่มีไข้ เธอมองไปยังชายที่นั่งกอดอกอยู่บนโซฟา เขากำลังหลับตาอยู่ เธอสงสัยว่าเขาหลับอยู่หรือไม่

เขานั่งหลับแบบนี้ทั้งคืนเลยเหรอ?

เบญญาสังเกตเห็นว่าส่วนอื่น ๆ ของโซฟาไม่มีรอยยับเลย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ได้นอน

ขณะที่เธอตกใจ วริศก็ลืมตาขึ้น เขาตกใจกับท่าทางของเธอเป็นอย่างมาก “เฮ้ย...”

เมื่อเขาร้องตะโกนแบบนั้น เบญญาก็ตกใจเช่นกัน

เธอเบิกตากว้างมองเขา “มีอะไรเหรอ?”

ผีผู้หญิงในละครทีวีก็คงหน้าตาประมาณนี้ ผมกระเซอะกระเซิง ใส่เสื้อสีขาวไม่พูดจา

“ไปส่องกระจกสิ” สีหน้าของวริศดูสงบ แต่เขาก็ยังตกใจอยู่