เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 508

ภีมพลกล่าวว่า “ฉันจะจัดการชุดราตรีของแม่และชุดของนภาเอง นายไปดูแลเรื่องสถานที่ ส่วนเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัยก็สำคัญที่สุดเช่นกัน”

“ไม่ต้องห่วงครับ อีกสองวันผมจะไปที่นั่น” วริศตอบอย่างมีความสุข “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณนายนิตย์และคุณนายนภาอยู่บนเวทีเดียวกัน ข่าวลือเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์แม่ผัวกับลูกสะใภ้จะต้องหายไป”

สำหรับภีมพลนี่ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศล แต่ยังเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ใกล้ชิดกับแม่และนภาลัยอีกด้วย

ห้าโมงเย็น ณ ห้องอัดเสียง

“ในโลกนี้ การจากกันเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายเสมอ ไม่มีใครอยู่กับเราไปได้ตลอด เวลาอยู่ด้วยกันก็ต้องถนอมกันไว้ เพราะชาติหน้าเราอาจไม่ได้เจอกันอีก”

ในที่สุดนภาลัยก็บันทึกเสียงบรรทัดสุดท้ายของบทละครเสร็จ

เธอถอดหูฟัง หยิบแก้วน้ำจากผ้าไหม “ขอบคุณนะ”

“สำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ” ผ้าไหมยกนิ้วให้เธอ “พี่นภา อัดเสียงเร็วมากเลยแถมยังคุณภาพดีอีกด้วย สมแล้วที่เป็นดาวเดียร์ ”

“หยุดชมกันได้แล้ว ฉันจะอายแล้วนะถ้าเธอชมฉันมากกว่านี้” นภาลัยดื่มน้ำด้วยรอยยิ้มและหยิบกระเป๋าข้างตัวเธอ “ไปกันเถอะ”

“พี่นภา นี่ไม่ใช่งานเล็กๆ ของพี่ใช่ไหม?” ผ้าไหมเดินตาม

นภาลัยโพล่งออกมา “มันเป็นงานระดับเทพเจ้าเลยล่ะ บทก็ไม่เลว”

“พี่เป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่มานานแล้ว!” ผ้าไหมชื่นชมเธอเป็นพิเศษ “ตำแหน่งอมตะนั้นไม่มีที่สิ้นสุด!”

ผ้าไหมพูดจาแปลกๆ จนทำให้นภาลัยอดหัวเราะไม่ได้

ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปชั้นล่าง เมื่อพวกเธอเดินออกมาจากประตูล็อบบี้ก็พบกับเขมินทราซึ่งแต่งตัวสวยกำลังเดินเข้ามา

เขมินทราเห็นก็หยุดและขวางทางพวกเธอไว้

“พาฉันไปหาศิษฎ์เดี๋ยวนี้!” ดวงตาหยิ่งผยองจับจ้องไปที่นภาลัย “ฉันอยากไปเยี่ยมเขา”

นภาลัยคิดว่ามันตลกมาก “ทำไมฉันต้องเป็นคนพาคุณไปล่ะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็จับมือของผ้าไหมเดินต่อ

แต่เขมินทรากลับคว้าข้อมือของเธอไว้ “เธอไม่เข้าใจภาษามนุษย์เหรอ?เธอมันก็แค่นักพากย์!แค่ให้นำทางแค่นี้มันยากนักหรือไง!”

ผ้าไหมตกตะลึง นี่หล่อนความจำเสื่อมหรือเปล่าถึงไม่รู้ว่านภาลัยคือภรรยาของภีมพล?

“ปล่อย...” นภาลัยจ้องที่มือของเธออย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“พาฉันไปหาเขา!” เขมินทราตะคอกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “เร็วเข้า”

ในเวลานี้ รถแลมโบกินีชะลอตัวลงและหยุดที่ทางเข้าห้องโถง

“คุณภีมมาแล้ว” ดวงตาของผ้าไหมจ้องอย่างไม่ลดละ

เขมินทราหันไปมอง เมื่อเธอเห็นรถคันนั้นจึงปล่อยมือโดยสัญชาตญาณ

นภาลัยกวาดมองเขมินทราเธอไม่มีเวลาเถียงกับหล่อน ก่อนจะเดินไปขึ้นรถพร้อมกับผ้าไหม และรถก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

สีหน้าของเขมินทราน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง

ด้านในรถ คนขับกำลังขับรถ ส่วนผ้าไหมสวมหูฟังเพื่อดูละครหลังจากขึ้นรถ

นภาลัยนั่งถัดจากภีมพล เขาถามเธอว่า “คุณบันทึกเสียงเสร็จแล้วเหรอ? วันนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้วใช่ไหม?”

“บันทึกเสร็จแล้ว แต่ผู้กำกับยังไม่ได้ตรวจทาน แต่ไม่น่ามีปัญหาอะไร” เธอเชื่อมั่นในความสามารถระดับมืออาชีพของเธอ

นภาลัยดึงสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ตระหนักว่าทิศทางของรถไม่ถูกต้อง “เราจะไปที่ไหนเหรอ?”

“ไปหากรินทร์” ภีมพลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เธอรู้ว่าตัวเองกำลังจะไปพบไวศิษฎ์

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะใส่ใจขนาดนี้ ซื้อของขวัญให้เด็กๆ ด้วย” นภาลัยใช้โอกาสนี้กล่าวชมด้วยรอยยิ้ม “เด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน พวกเขามีความสุขมากแถมสนิทกับเขามากด้วย”

“การกระทำของเขาเกินความคาดหมายของผมเหมือนกัน” ภีมพลรู้สึกโล่งใจ “เขาไม่ค่อยคิดใจดีกับคนอื่นเลย แถมชอบแสดงออกถึงความใจดีในวิธีแปลกๆ อีกด้วย”

นภาลัยยิ้ม “คุณโอเคหรือเปล่า? ทำไมถึงเปรียบเทียบแบบนั้นล่ะ?”

“คุณไม่รู้หรอกว่าผมทนเขามาได้ยังไงตลอดหลายปีมานี้” ภีมพลยิ้มเบา ๆ

สิบนาทีต่อมา รถหยุดที่สนามหน้าวิลล่าของกรินทร์

ในขณะที่กรินทร์ถูกไวศิษฎ์ลากไปเล่นหมากรุก ทั้งสองคนรู้สึกเบื่อมาก

เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถ ทุกคนก็เงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง