เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 510

เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเลย เนื่องจากไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนมาหลายปีแล้ว

นั่นจึงทำให้สูญเสียความมั่นใจในการปรากฏตัวต่อหน้าสื่อไปโดยปริยาย

“คุณแม่คะ” นภาลัยมองเธอและส่งคำเชิญอย่างจริงใจ “ไปด้วยกันเถอะค่ะ”

คะนึงนิตย์เหลือบตาขึ้นเพื่อสบตาลูกสะใภ้ ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ได้สวมหน้ากากอีกต่อไป และแผลไฟไหม้ของเธอก็หายดีแล้วเช่นกัน

นภาลัยกล่าวต่อ “แชมป์กับขวัญข้าวก็ไปด้วยนะคะ ครอบครัวเราจะใช้โอกาสนี้แสดงตัว นี่เป็นงานเลี้ยงที่บ้านของฉันเอง สื่อก็ตั้งหน้าตั้งตารอกับการปรากฏตัวของคุณแม่ด้วยเหมือนกันนะคะ”

ครั้งสุดท้ายที่เธอปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนคือในงานแต่งงาน ขณะนั้นเธอโกรธมาก จนหันหลังเดินจากไป ฉากนั้นชุลมุนวุ่นวายจนสื่อไม่สามารถจับภาพเธอได้

ดังนั้นภาพจำของคนภายนอกที่มีต่อคะนึงนิตย์จึงเป็นภาพความทรงจำในครั้งนั้น

“ฉัน...” เธอกำลังคิด “พวกเธอคิดว่าฉันจำเป็นต้องไปไหม?”

“จำเป็นค่ะ” นภาลัยยิ้มในทันที “มีคุณ ฉันถึงสมบูรณ์แบบ”

คะนึงนิตย์มองไปยังลูกชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่แน่ใจ ภีมพลมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาอ่อนโยนพลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“งั้นฉันไปก็ได้” คะนึงนิตย์ตอบอย่างตรงไปตรงมา

เรื่องจึงเป็นไปตามนั้น

อาหารเย็นวันนี้อร่อยมาก อาหารง่ายๆ ทำเองที่บ้าน แต่เต็มไปด้วยความสุข เป็นรสชาติอาหารของที่บ้าน

ช่วงกลางคืน

วริศกำลังขับรถกลับบ้านหลังเลิกงาน จู่ๆโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น

มือข้างหนึ่งถือพวงมาลัย มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ปรากฏว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย และเขาก็รับสาย “ฮัลโหล”

“คุณจะเลิกงานเมื่อไร?” เสียงของเบญญาดังขึ้น

“กำลังกลับ” เขาถาม “คุณมีเบอร์ผมได้ยังไง?”

“ฉันโทรหาภีมพลมาน่ะ” เธอตอบ แล้วพูดกับเขาต่อว่า “ฉันอยากดื่มนมกล้วย คุณช่วยซื้อผลไม้กลับมาให้หน่อยได้ไหม? ฉันจะโอนเงินให้ ขอบคุณ”

ก่อนที่วริศจะตอบ เธอก็วางสายเพราะกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ

วริศวางโทรศัพท์ลงและขับรถอย่างจริงจังด้วยสีหน้าสงบ

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที

ในอพาร์ทเมนต์ที่หรูหรา ลายนิ้วมือผ่านการตรวจสอบ ประตูถูกปิดออกเบาๆ

เบญญาในห้องนั่งเล่นเห็นวริศเข้ามาพร้อมถุงสองใบ “ขอบคุณนะ”

เธอรีบลุกขึ้นไปหาเขา

เธอรับถุงจากเขาอย่างมีความสุข “กี่บาทเหรอ?”

“ใบเสร็จอยู่ในถุง คุณหยิบดูสิ” วริศถอดเสื้อนอกออกแล้วแขวนไว้ที่ไม้แขวนเสื้อ จากนั้นก็เดินไปล้างมือ

เมื่อเขาเดินออกมาอีกครั้ง เบญญาก็ยื่นขวดนมกล้วยให้เขา “ฉันเลี้ยง อันนี้สำหรับคุณ...”

วริศเอื้อมมือออกไปรับอย่างเงียบๆ

เธอหยิบนมอีกขวดแล้วเปิดฝาออก จิบแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “แอทlineกันไหม? ทำไมถึงหาด้วยเบอร์โทรไม่เจอล่ะ?”

“มีคนค้นหามากเกินไป” วริศตอบอย่างราบเรียบ “lineเป็นช่องทางการติดต่อส่วนตัว ผมไม่อยากให้คนมากมายมารบกวน”

“เข้าใจแล้ว” เธอพยักหน้า “เป็นความคิดที่ดี ฉันไม่รบกวนคุณก็ได้ แต่ฉันต้องโอนเงินค่าของและค่าเช่าบ้านให้คุณ ไม่งั้นฉันคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่”

เธออยู่ไม่เป็นสุขด้วยเหรอ?

วริศกดไปที่รหัสคิวอาร์โค้ด เบญญาสแกนและแอทlineในทันที

อันดับแรก เธอโอนเงินค่านมและค่าผลไม้ให้เขาตามจำนวนเงินในใบเสร็จ แล้วถามเขาต่อว่า “ค่าเช่าเท่าไรถึงจะเหมาะสม”

วริศมองเธออย่างจริงจัง “คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

“พ่อแม่ของฉันจะกลับมาเดือนหน้า ฉันจะอยู่ที่นี่อีกประมาณ 20 หรือ 30 วัน 10,000 หยวนพอไหม?”

วริศดูเหมือนคนขาดเงินเหรอ? เขาไม่ตอบ เอาแต่มองเธอครู่หนึ่ง

“ไม่พอเหรอ? ถ้าอย่างนั้นคุณบอกมาเลยว่าเท่าไร?” เบญญากะพริบตาซ้ำๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะไม่ต่อรองกับคุณเลย”

วริศลดสายตาลง มองไปรอบ ๆ พื้น และในที่สุดก็จ้องไปที่บางอย่าง “เมื่อเช้านี้ผมบอกคุณว่าอะไร?”

“อะไรเหรอ?” เธอถามกลับด้วยความงุนงง

เบญญามองตามสายตาเขาไป จนกระทั่งเห็นเส้นผมเส้นหนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เขาพูดในตอนเช้า “ฉันทำความสะอาดแล้วจริงๆ นะ”

เธอรีบก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา

“ผมไม่อยากเห็นผมของผู้หญิงทุกที่ในบ้าน” วริศเน้นย้ำอีกครั้ง “ถ้าคุณทำไม่ได้ ให้ค่าเช่าเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์”