เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 511

“โอเคๆๆ รับรองว่าจะไม่มีครั้งหน้า!” เธอรีบใส่ผมลงถังขยะ จากนั้นก็ตบหน้าอกพูดขึ้น “ต่อจากนี้ไปก่อนฉันเลิกงานจะตรวจสอบหนึ่งรอบ!”

วริศไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังเดินไปที่ห้องทำงาน

“เฮ้ นายจะเก็บค่าเช่าห้องไหม?” เธอถามแผ่นหลังนั้น

เขายังคงไม่ตอบ

เบญญาแบมือ นั่งลงบนโซฟา เธอดื่มนมกล้วยพลางอ่านฟีดในโมเมนต์วริศ

“ฟีดว่างเปล่าจริงๆ เป็นจริงหรือแสร้งเนี่ย?” ขณะที่ไถอ่านอยู่ เธอก็ขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างอดไม่ได้

“เธอว่าไงล่ะ?”

เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดของชายหนุ่มดังลอยเข้าหู หญิงสาวพลันยกสายตาขึ้น เห็นเขาถือแก้วน้ำยืนอยู่ข้างๆ เธอ!

และสายตาไม่แยแสของวริศก็ละจากหน้าจอโทรศัพท์มายังใบหน้าเธอ

“……” เบญญายิ้มกระอักกระอ่วน แล้วละสายตากลับมา

จนกระทั่งเขาเดินไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง เธอถึงโล่งอก

ยามกลางคืน ค่อยๆ มืดลง

ภีมพลและนภาลัยกลับมาจากรีพัลส์เบย์ วิลล่าแล้ว

เสียงน้ำจ๊อกๆ ดังลอยมาจากในห้องน้ำ ภีมพลกำลังอาบน้ำอยู่

ริมหน้าต่างบานใหญ่ในห้องนอน นภาลัยนั่งโซฟา ในมือเธอถือจี้หยกครึ่งหนึ่ง ลูบริ้วรอยทุกตารางนิ้วด้านบนแผ่วเบา ในแววตาเกิดความเศร้าสร้อย และความซับซ้อนบางอย่าง

ภายในห้องรับแขกชั้นล่าง แสงไฟระยิบระยับ

เด็กๆ กำลังเล่นลูกบอลแม่เหล็กที่ไวศิษฎ์ซื้อมาข้างโต๊ะชา กำลังตั้งใจอย่างสุดโต่ง

กำลังใช้สติปัญญาพวกเขาประกอบรูปทรงต่างๆ จากนั้นก็ให้เหล่าคนรับใช้วิจารณ์ว่าอันไหนสวยที่สุด

พ่อบ้านปวิธและป้าโสนกำลังทำความสะอาดห้องรับแขกอยู่ ทั้งคู่ให้ความร่วมมือโดยปริยาย สีหน้าอ่อนโยนอย่างยิ่ง

ตั้งแต่คุณนายนิตย์ยอมรับคุณนายนภาจากใจจริง พวกเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมากเช่นกัน มุมปากมักจะยกยิ้มอบอุ่น

ภายในห้องนอนชั้นบน เสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลง

ความคิดนภาลัยลอยไปไกลแล้ว ยังไม่ได้สติกลับมา ในแววตาเธอมีหมอกเล็กน้อย ทำให้สายตาคลุมเครือ

บางทีภายในใจเธอ นี่อาจจะเป็นบาดแผลเพียงหนึ่งเดียว

จนกระทั่งภีมพลออกมาจากห้องน้ำ เดินไปหาเธอ เขาที่ความรู้สึกเฉียบไวรู้สึกได้ว่าเธอกำลังใจลอย ขณะที่เดินไปข้างๆ เธอ ก็เหลือบเห็นจี้หยกอันคุ้นเคยในมือเธอโดยบังเอิญ

ผ่านไปสักพักนภาลัยถึงตระหนักได้ว่าเขาออกมาแล้ว รีบเก็บจี้หยกให้เรียบร้อย “อาบเสร็จแล้วเหรอ?” แล้วยกสายตาขึ้นยิ้มนิดๆ

มุมปากภีมพลวาดโค้งนุ่มละมุน “อืมๆ”

“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน” เธอบอกเขา จากนั้นก็ลุกขึ้น

“ครับ”

สายตาภีมพลมองเธอเดินไปที่ห้องน้ำ

เมื่อเสียงน้ำจ๊อกๆ ลอยออกมา ภีมพลถึงจะละสายตากลับ แล้วหุบยิ้มที่มุมปาก

เขานั่งลงด้วยความคิดมากมายภายในใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกเบอร์หนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงเบา “ฉันให้นายสืบจี้หยกอีกครึ่งหนึ่ง นายสืบถึงไหนแล้ว?”

“ขอโทษครับ คุณภีม ยังไม่มีข้อมูลเลย” อีกฝ่ายพูด “ปัจจุบันแค่สืบได้ว่าจี้หยกชิ้นนี้เป็นแบบสั่งทำขึ้นโดยเฉพาะ ติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านการสั่งทำโดยเฉพาะเจ็ดท่านแล้ว ทั้งหมดไม่ใช่ฝีมือของพวกเขา ยังอยู่ในกระบวนการตรวจสอบต่อไป หากมีข้อมูลจะรีบแจ้งคุณโดยทันที”

“โอเค รบกวนด้วยนะครับ” ภีมพลสิ้นสุดสนทนาทางโทรศัพท์

วางโทรศัพท์ลง ดวงตาเงียบขรึมของชายหนุ่มมองออกไปยังยามราตรีนอกหน้าต่าง นภาลัยทำอะไรตั้งมากมายเพื่อเขา เพื่อตระกูลกงพลี

เขาก็ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเธอบ้าง

จี้หยกชิ้นนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับประวัติชีวิตเธออย่างแน่นอน

เธอให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวมากกว่าใคร ถึงเธอจะไม่เคยพูด แต่เธอจะต้องเฝ้าคิดถึงพ่อแม่ของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

นภาลัยอาบน้ำออกมาแล้ว ภีมพลลุกขึ้นเดินไปหาเธอ ช่วยเธอเป่าผมให้แห้งด้วยตัวเอง แล้วอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว พบว่าคืนนี้สภาพเธอผิดปกติอย่างมาก

วางเธอลงบนเตียงแผ่วเบา เขาจูบหน้าผาก ปลายจมูก ริมฝีปากเธอ……

ก่อนจะช่วยเธอตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ภีมพลอยากใช้ความรักและทะนุถนอมของตัวเองรักษาบาดแผลภายในใจเธอ

ภายในคอนโดของวริศ

เนื่องจากเบญญานอนไปสองชั่วโมงในช่วงบ่าย ตอนนี้จึงไม่ง่วงเลยสักนิด

เธอจึงเดินมาที่ห้องทำงานไฟสว่างจ้า

ยืนตรงประตูเหลือบมองเข้าไปด้านใน เห็นวริศกำลังนั่งหน้าโต๊ะทำงาน ในมือกำลังประคองหนังสือเล่มหนึ่งอ่านอยู่

ยุคสมัยนี้แล้ว คนที่สามารถอ่านหนังสือกระดาษอย่างใจเย็นมีไม่มากแล้วหรือเปล่า?

“แค่กๆ” ก้าวเท้าเดินไปหาเขา “ดึกป่านนี้แล้วยังอ่านหนังสืออยู่เหรอ?”

วริศไม่ได้ละสายตาขึ้น เขากำลังพลิกหน้าหนังสืออยู่ “มีธุระเหรอ?”

“ไม่มีธุระก็มาคุยเล่นกับนายไม่ได้เหรอ?” นั่งบนเก้าอี้ข้างๆ เขา เบญญาฟุบบนโต๊ะทำงาน ถามขึ้นด้วยความสงสัย “นี่ นายสนิทกับกรินทร์ไหม?”

วริศละสายตาขึ้นมา

“วันหลังแนะนำให้รู้จักหน่อยสิ?” หญิงสาวเต็มไปด้วยความคาดหวัง ยิ้มแย้มพูดขึ้น “ฉันจะเลี้ยงข้าวนาย”