เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 611

ในห้องทำงาน กุมภ์มองชัยเดชอย่างกังวล “เมื่อกี้โทรไปบอกคุณผู้หญิงว่าคุณมีงานต้องทำต่อ ตอนนี้คุณญาณีก็กลับไปแล้ว คุณยังจะทำงานอีกมั้ย?”

“ทำงานอะไรล่ะ?” ชัยเดชลุกขึ้น พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “พวกเราก็เลิกงาน” พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก

กุมภ์รีบเก็บข้าวของวิ่งตามไป

หลังจากญาณีเลิกงานแล้วก็เข้าไปในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ได้เลือกชุดกระโปรงไซด์เอ็มมาสองตัว สีดำหนึ่งตัว สีขาวหนึ่งตัว ล้วนเป็นแบบคลาสสิก ใส่ห้าหกปีก็ไม่มีทางเชย และคุณภาพมันก็ดีมากด้วย

ออกมาจากห้างสรรพสินค้าก็ไปที่ร้านเค้กแห่งหนึ่ง

เค้กที่สั่งไว้ตอนเช้าทำเสร็จแล้ว เขาไปชำระเงินที่เหลือ “ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณค่ะ เดินทางปลอดภัย ครั้งหน้ามาใหม่นะคะ”

เมื่อเปิดประตูรถเบนท์ลีย์สีแดงแล้ว ญาณีก็วางเค้กอยู่ตรงเบาะข้างคนขับ จากนั้นก็อ้อมไปทางที่นั่งคนขับ แล้วก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

ทีเอ็ม กรุ๊ป อาคารสูงแต่ละอาคารตั้งตระหง่านอยู่ในถนนที่เจริญที่สุด หน้าอาคารเต็มไปด้วยการจราจรที่คับคั่ง

ไฟในอาคารค่อยๆสว่างขึ้น

คืนนี้วริศต้องทำโอที เดี๋ยวจะมีประชุมที่เร่งด่วน

ดังนั้นเบญญาก็ต้องอยู่ด้วย ยังไงก็ดูซีรีส์ ดูที่ไหนก็เหมือนกัน ตามอีกนิดมันก็จะอวสานแล้ว

นุชวราก็ไม่มีที่จะไป เลิกงานก็ตัวคนเดียว ดังนั้นจึงอยู่ทำโอที

ใกล้สิ้นเดือนแล้ว มีข้อมูลหลายตัวต้องจัดการ เดือนหน้าก็จะได้สบายหน่อยแล้ว

เธอรู้ว่าเบญญายังเป็นนักศึกษา คงทำที่นี่ได้ไม่นาน สุดท้ายงานพวกนี้ก็จะกลับมาให้เธอทำอยู่ดี ดังนั้นเรื่องงานนุชวราไม่หวังที่จะพึ่งเบญญา

เวลาผ่านไปเร็วมาก ไม่นานก็ถึงเวลาสองทุ่ม

“ฉันเลิกงานก่อนนะ” นุชวราเก็บของบนโต๊ะ เธอหยิบกระเป๋าลุกขึ้น แล้วพูดตามมารยาท

เบญญาเงยหน้ามองเธอ “จ้า”

จากนั้นก็มองเธอเดินออกไปจากห้องทำงาน ลงลิฟต์ไปชั้นล่างคนเดียว เมื่อเดินออกจากล็อบบี้บริษัท สายลมเย็นยามค่ำคืนก็พัดโชยมากระทบใบหน้าเธอ และผมปลิวไสว แต่ไม่สามารถพัดความเศร้าจางๆที่อยู่ในใจของเธอไปได้

เธอนั่งรถเมล์เที่ยวสุดท้ายกลับบ้าน นั่งริมหน้าต่างดูวิวกลางคืน

โทรศัพท์ของนุชวราดังขึ้นด้วยเสียงแจ้งเตือน เธอรู้สึกตัวแล้วมองดูสิ่งที่แจ้งเตือนอยู่หน้าจออย่างตกใจเล็กน้อย ที่แท้วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ

ยุ่งมาทั้งวัน ลืมมันไปเลย

อย่างไรก็ตาม จำได้แล้วจะยังไง?

มันก็เป็นเพียงวันเกิดเท่านั้น ตั้งแต่เด็กฐานะทางบ้านไม่ดี เธอได้จัดงานวันเกิดน้อยมาก และไม่ค่อยจะสนใจเรื่องงานวันเกิด

คิดถึงเรื่องราวในวัยเด็ก คิดถึงที่พ่อแม่ที่ลำบากมาทั้งชีวิต จริงๆแล้วนุชวราก็เสียใจไม่น้อย

เธอไม่สามารถบินได้สูงกว่านี้ ทำได้เพียงพยายามเปลี่ยนชะตาชีวิตทีละนิด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รถเมล์เข้าสถานี เธอตามผู้คนลงจากรถ

เธอเดินตามแสงไฟกลับไปที่ห้องเช่า ถนนนี้ไม่ถือว่าเปลี่ยว แต่เมื่อเทียบกับตัวเมืองมันก็เปลี่ยวนิดหน่อย

แสงไฟสลัวสาดส่องอยู่บนตัวเธอ ทำให้เงาเธอเฉียงและยาว

ขณะที่กำลังเดิน นุชวราก็เห็นเงาที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้าตึก ก็หยุดฝีเท้าทันที แล้วมองให้แน่ชัด

“พี่ญาณี?” เธอเพิ่มความเร็วเดินไปทางญาณี

มือของญาณีถือถุงที่สวยงามไว้หนึ่งใบ มืออีกข้างหนึ่งถือเค้กเอาไว้ “สุขสันต์วันเกิดนะ”

“……”

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ นุชวราตกใจ และรู้สึกซาบซึ้งใจ

“อย่ายืนอึ้งอยู่เลย ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ！” ขณะที่พูดญาณีก็ก้าวเท้าเดินนำ เธอคุ้นเคยกับที่นี่ และก็ไม่ใช่เพิ่งมาครั้งแรก

เพียงแต่ระยะเวลาที่ห่างจากครั้งก่อน ค่อนข้างที่จะนานแล้ว

นุชวราที่เดินตามด้านหลังของเธอ มองเธอที่สูงเพรียว มองดูเค้กกับถุงที่อยู่ในมือเธอ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น

มันเป็นวันที่พ่อแม่ก็ลืมไปแล้ว แม้แต่ตัวเธอเองก็ลืมไปแล้ว แต่พี่ญาณีกลับจำมันได้

เธอจะไม่ซาบซึ้งได้อย่างไร? หัวใจคนมันก็บอบบางแบบนี้

หลังจากขึ้นมาแล้ว นุชวราก็เอากุญแจไขประตูห้อง

“ที่ห้องมีบะหมี่มั้ย? ญาณีเข้าไปวางของที่อยู่ในมือลง เธอเดินเข้าไปในห้องครัว “ฉันจะต้มบะหมี่ให้เธอกิน”